بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

بهتره زنده باشی و بگی کاش مُرده بودم تا اینکه در حال مردن باشی و آرزو کنی کاش تا ابد زنده بمونی.

اگه درست زندگی کنی، یه روز هم بسه.

او حتی مطمئن نبود در زندگی خودش کجا ایستاده است.

شجاع خواهم بود و همه چیز درست می‌شود. هر جایی باشم، دوستت دارم.

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همهٔ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند. استیو جابز

نفس می‌کشیدم، چون چیزی کمتر از بیست و هشت هزار نفس برایم باقی مانده بود ـ میانگین روزانهٔ تعداد نفس‌های آدمی که در حال مرگ نیست این مقدار است ـ و دلم می‌خواست تا می‌توانستم از آن‌ها استفاده کنم.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

اینجا متیو خفته است: به عشق همه زیست.

همان جایی که زندگی می‌کرد مُرد، در تختخوابش.

رفتن... واقعاً دلم نمی‌خواهد بروم.

"بهترین چیزِ مُردن دوستی با توئه." هرگز فکر نمی‌کردم بتوانم چنین دوستی پیدا کنم. دوستی که بتوانم رازها و لحظه‌هایم را با او به اشتراک بگذارم. "تو به من زندگی‌ای رو هدیه دادی که همیشه دلم می‌خواست." روفوس گفت: "تو هم هوای من رو داشتی. در چند ماه گذشته، حسابی راهم رو گم کرده بودم، مخصوصاً دیشب. از تمام شک و تردیدها متنفر و عصبانی بودم. اما تو به من بهترین کمک ممکن رو کردی، تا بتونم دوباره خودم شم. تو من رو بهتر کردی."

برای همه چیز ازت ممنونم، بابا. شجاع خواهم بود و همه چیز درست می‌شود. هر جایی باشم، دوستت دارم.

زندگی را نباید تنها زندگی کرد، حتی در روز آخر.

به‌سمت بشقاب من آمد و تکه‌ای از تست فرانسوی‌ام را برید و جوید، از خوردنش نهایت لذت را برد، سرش را پایین گرفته بود و چشمانش را بسته بود. نگاه کردن کسی که برای آخرین بار، غذای محبوبش را می‌خورد سخت است.

قدمی به عقب برداشت. انگار که هیولایی هستم که ممکن است کنترلم را از دست بدهم و همین بلا را سر او هم بیاورم، همین فکرش کافی بود تا من بمیرم.

اتاقی پر از آدم‌های جدید که فرصت در آغوش کشیدنش را برای بار آخر پیدا نکردند.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است. مارکوس اورلیوس، امپراتور رومی

به نظرت، چون اینجا هیچ وقت فرصتش رو پیدا نکردم، می‌تونم اون بالا، معنای عشق رو تجربه کنم؟"

مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.

بابا به من یاد داد که اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.