بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

نظرت، چون اینجا هیچ وقت فرصتش رو پیدا نکردم، می‌تونم اون بالا، معنای عشق رو تجربه کنم؟"

خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است. چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری‌اش، اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری، از آن استفاده نکنی.

"و تو به زندگی‌ات ادامه می‌دی، بدون اینکه فراموششون کنی."

فقط آدم‌هایی برام مهم‌ان که دلشون بخواد توی زندگی من باشن

اما بیشترین کسی که دلم برایش تنگ می‌شود متیوی آینده است، کسی که شاید کمی خجالتش می‌ریخت و بهتر زندگی می‌کرد. تصورش خیلی سخت است

حیف که زندگی به ما اجازهٔ برگرداندن عقربه‌هایش را نمی‌دهد، کاش وقتی که به زمان بیشتری نیاز داشتیم، دنیا مثل ساعت بود.

شاید هم جزای دل شکستن مرگ بود.

"مشکل ما اینه که عمل نمی‌کنیم و فقط عکس‌العمل نشون می‌دیم، مخصوصاً وقتی که می‌فهمیم داره وقتمون تموم می‌شه."

و کلمات، گاهی وقت‌ها، منظور را نمی‌رسانند

سعی نکرده بودم روزهایی را که روز آخرم نبود بی‌محابا زندگی کنم. تمام آن دیروزها را تلف کردم و حالا، دیگر فردایی برایم نمانده است.

روفوس گفت: "چه پرندهٔ بی‌غریزه‌ای بوده که اون‌جوری از درخت پریده پایین." حداقل، اون پرنده شجاعت ترک کردن خانه‌اش را داشت. "

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند. جان ای. شِد

قبل از آنکه بتوانم به فناپذیری‌ام عادت کنم، خواهم مُرد.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

ممکن است نتوانم درمان سرطان را پیدا کنم یا معضل گرسنگی در سطح جهان را رفع کنم، اما همین مهربانی‌های کوچک می‌توانند راه درازی بروند.

نمی‌شود گفت رابطه‌مان بی‌نقص بود، اما مطمئنم هر دو نفری که با هم رابطه دارند ـ چه در مدرسه، چه در شهر، چه در آن‌ور دنیا ـ با هم، سر چیزهای کوچک و بزرگ، مشکل پیدا می‌کنند، اما آن‌هایی که به هم نزدیک‌ترند راهی برای حل مشکلاتشان پیدا می‌کنند

شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه.

باید خطر کنم و آیندهٔ دلخواهم را بسازم.

به کسی چیزی نخواهم گفت، به هیچ کسی

اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.