بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

تصور زندگی آینده مطمئناً کافی نیست و باید چیزهای بیشتری وجود داشته باشد. نمی‌توانم همین‌طور بنشینم و برای آینده، رؤیاپردازی کنم. باید خطر کنم و آیندهٔ دلخواهم را بسازم.

عصبانی شدم، چون احساس می‌کردم زندگی‌ام از خیلی جهات، داره تموم می‌شه. احساس می‌کردم کسی من رو نمی‌خواد، ناامید شده بودم و راهم رو گم کرده بودم و نیاز داشتم این‌ها رو سر یکی خالی کنم. اما واقعاً من همچین آدمی نیستم. واقعاً از دستم در رفت."

بله، ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

امروز، صبح بلندی است، اما من باید کسی باشم که بیدار می‌شود و از تخت بیرون می‌آید. به خیابان‌های خالی پیش رو نگاهی کردم و بعد، به‌دنبال روفوس و دوچرخه‌اش راه افتادم. هر لحظه‌ای را که از دست می‌دادیم بیشتر به مرگ نزدیک می‌شدیم. پیاده‌روی در دنیایی که علیه ما شده بود کار راحتی نیست.

چطوری می‌توانید به بهترین دوستتان بگویید که دیگر فردا کنارش نیستید؟ چطوری می‌توانید قانعش کنید که در این شرایط، اجازه دهد بروید و زندگی‌تان را بکنید؟

اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.

مردن داره روز من رو خراب می‌کنه و کاری از دستم برنمی‌آد که انجام بدم."

اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.

آدم‌ها فکر می‌کنن برای کارهایی که دوست دارن، همیشه وقت دارن و لذت داشته‌هاشون رو نمی‌برن، حتی حرف‌هاشون رو هم به‌هم نمی‌گن و صبر می‌کنن. اما من فهمیدم که ما آدم‌ها واقعاً وقتی برای منتظر شدن و تلف کردن نداریم. اگر دنبال چیزهایی که دوست داریم نریم، چیزی جز حسرت برامون نمی‌مونه.

زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین.

تصویر من از اوتوپیا یا مدینهٔ فاضلهٔ واقعی این‌گونه است: دنیایی بدون خشونت و ناراحتی، جایی که همه تا همیشه زندگی می‌کنند یا حداقل، تا وقتی که به آرزوهایشان برسند و خوشبخت شوند و در نهایت، خودشان تصمیم بگیرند که بفهمند مرحلهٔ بعدی چیست.

هر جایی باشم، دوستت دارم.

"عاشق نشدم. شاید توی زندگی بعدی‌ام این فرصت رو پیدا کنم."

اما بیشترین کسی که دلم برایش تنگ می‌شود متیوی آینده است، کسی که شاید کمی خجالتش می‌ریخت و بهتر زندگی می‌کرد.

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند.

"مشکل ما اینه که عمل نمی‌کنیم و فقط عکس‌العمل نشون می‌دیم، مخصوصاً وقتی که می‌فهمیم داره وقتمون تموم می‌شه.

"فقط آدم‌هایی برام مهم‌ان که دلشون بخواد توی زندگی من باشن

نمی‌توانم به تو بگویم که چگونه بدون من، زنده بمانی. نمی‌توانم بگویم چگونه برایم عزاداری کنی. نمی‌توانم تو را قانع کنم که اگر سالگرد مرگم را فراموش کردی یا حتی اگر روزها و هفته‌ها گذشت و یادی از من نکردی، عذاب وجدان نداشته باشی. اما دلم می‌خواهد تو زندگی کنی.

هیچ کس نمی‌خواهد بمیرد. حتی کسانی که می‌خواهند به بهشت بروند هم حاضر نیستند بمیرند. با این حال، مرگ مقصد مشترک همهٔ ماست. هیچ کس تاکنون نتوانسته از چنگ آن فرار کند و باید هم این‌گونه باشد، چون مرگ به احتمال خیلی زیاد، بهترین ابداع زندگی بشر است. مرگ سفیر تغییر و تحول است. کهنگی را از میان می‌برد و تازگی را جایگزین می‌کند. استیو جابز

سال‌ها از زندگی‌ام را صرف احتیاط برای زنده ماندن کردم تا بلکه زندگی طولانی‌تری داشته باشم و ببینید این روش من را به کجا رسانده است. در خط پایان هستم و هرگز لذت مسابقه دادن را تجربه نکردم.