بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

جای کشتی در بندرگاه امن است، اما این آن چیزی نیست که کشتی‌ها برای آن ساخته شده باشند. جان ای. شِد

به نظرم، نباید قضاوت کنم که کی به کمکم احتیاج داره و کی نداره، نیازی نیست برام برقصن یا آواز بخونن که بهم ثابت بشه واقعاً نیاز دارن. همین که وقتی نیاز داری، از کسی کمک بخوای، از نظر من کافیه.

هیچ کس نباید به‌خاطر تلاشش برای خوب بودن، احساس بدی داشته باشد

معمولاً، اوضاع قبل از آنکه بهتر شود، بدتر می‌شود

خوشبختی را در دنیای جدیدش پیدا کرد.

بهترین دوستم حالا درخشان‌تر از قبل هم شده است، چون مجبور به ایجاد تغییر در زندگی‌اش شد و از این تغییر سربلند بیرون آمد، انقلابی که هر کسی توان تحملش را ندارد و او تنهایی از پسش برآمد.

اومد دنبالم و این عکس رو از لحظه‌ای که داغون بودم گرفت." متیو پرسید: "چرا؟" "می‌گفت خوشش می‌آد لحظات رشد یه آدم رو دنبال کنه و منظورش فقط رشد فیزیکی هم نبود.

"عکس‌هام رو سیاه و سفید می‌کنم، چون به نظرم، از وقتی خانواده‌ام مردن، زندگی رنگ‌هاش رو از دست داده."

"واقعاً متأسفم، نه به‌خاطر حروم شدن پولمون، بلکه به‌خاطر حروم شدن وقتمون."

هیچ وقت در گفتن احساساتش موفق نبود. این مشخص بود، اما همیشه می‌شد رویش حساب کرد که پای عکس‌ها و استتوس‌های دیگران نظر بگذارد و آن‌ها را لایک کند. اگر برایتان مهم بود، برای او هم مهم می‌شد

"زندگی پس از مرگِ پس از مرگت از نظر تو، چه جوریه؟" "هر جوریه که خودت دوست داشته باشی. هیچ محدودیتی نداره. اگه اهل فرشته‌ها، هاله‌های نور، روح و این حرف‌ها باشی، همونه. اگه فکر کنی پرواز می‌کنی، همون می‌شه. اگه دلت بخواد برگردی به گذشته، برمی‌گردی به گذشته."

بلند شد و دستش را به‌سمتم دراز کرد و من هم دست او را گرفتم. اگر خوب به این اتفاق فکر کنید، یک شاعرانگی خاصی را درش پیدا می‌کنید.

بخش سوم: آغاز این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

حیف که رؤیا ندیدم. البته، کابوس هم ندیدم. هر حسنی یک عیبی دارد و هر عیبی یک حسن.

داستانش در دنیایی دیگر می‌گذشت، جایی که قاصد مرگ شعبهٔ دیگری به نام قاصد زندگی داشت و این شعبه به روز آخری‌ها می‌گفت که در کجا و چه زمانی دوباره زنده می‌شوند.

می‌خواهم کار کوچک و شجاعانه‌ای انجام دهم.

اسمش را زیادی به زبان می‌آورم، حتی وقتی خطابم کسی جز او نیست، ولی خب جدی اسمش باحال است،

شاید هم جزای دل شکستن مرگ بود.

زندگی نمودار دایره‌ای‌شکلی است که تنها با برش‌های مساوی در تمامی قسمت‌ها، می‌توان به نهایت خوشبختی رسید.

شاید یه روز زندگی کردن بهتر از یه عمر زنده موندنِ اشتباه باشه