بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

تمام زندگی‌ها درس نیست، اما در هر زندگی، درس‌هایی وجود دارد.

"آخرین پیام من اینه: کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است."

نمی‌توانم تو را قانع کنم که اگر سالگرد مرگم را فراموش کردی یا حتی اگر روزها و هفته‌ها گذشت و یادی از من نکردی، عذاب وجدان نداشته باشی. اما دلم می‌خواهد تو زندگی کنی.

"ممکنه هر لحظه‌ای، بازی برامون تموم بشه، اما مطمئنم ما قبلش حسابی بردیم."

بودنش در این لحظه، در لحظه‌ای که نمی‌شد با پول خرید، علی‌رغم تمام دلایلی که زندگی برای ناامیدی به من می‌داد، مرا خوشحال و خوشبخت می‌کرد.

هیچ کس برای همیشه به زندگی ادامه نمی‌دهد، اما میراثی که از خودمان به جا می‌گذاریم ما را برای دیگران زنده نگه می‌دارد.

با آغوشش، همه چیز را به من گفت ـ تمام تشکرهایش، دوستت دارم‌هایش، معذرت‌خواهی‌هایش... همه چیز و همه چیز را

بخش اول: قاصد مرگ زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین. اسکار وایلد

به نظرم، بیشترین چیزی که دلم برایش تنگ شود فرصت‌های ازدست‌رفته برای واقعاً زندگی کردنِ زندگی‌ام باشد و دوست نشدن با همهٔ کسانی که چهار سال تمام در مدرسه، کنارشان نشستم. دلم برای شب خوابیدن خانهٔ دوستانی که تا صبح ایکس‌باکس اینفینیتی و بازی‌های فکری می‌کردند و من به‌خاطر ترس‌هایم، این کار را نکردم، تنگ می‌شود.

نمی‌شود گفت رابطه‌مان بی‌نقص بود، اما مطمئنم هر دو نفری که با هم رابطه دارند ـ چه در مدرسه، چه در شهر، چه در آن‌ور دنیا ـ با هم، سر چیزهای کوچک و بزرگ، مشکل پیدا می‌کنند، اما آن‌هایی که به هم نزدیک‌ترند راهی برای حل مشکلاتشان پیدا می‌کنند.

نشستم روی تختم و سرم را پرت کردم روی بالشم.

، مثل ذخیره کردن یک شانس دوباره برای با هم بودن.

برایم حس خانه را داشت و بهم نشان می‌داد که آدم‌ها خیلی مهم‌تر از وسایل هستند

عکسی از من و ایمی که چشمان من در آن، تابه‌تا افتاده بود، انگار که مواد زده بودم، اما نزده بودم (تا آن زمان حداقل) اما نگهش داشتم، چون نور خیابان به‌شکل باحالی روی صورت ایمی افتاده بود و حسابی زیبایش کرده بود

عکسی از دو سایه که کنار یکدیگر نشسته بودند

بعد از ملاقات دوستش، خیلی دیربه‌دیر پست‌هایش را به‌روز می‌کرد و بعضی وقت‌ها، حتی ساعت‌ها طول می‌کشید، تا جایی که بعضی از دنبال‌کننده‌هایش در اتاق گفت‌وگوی آنلاینش فکر می‌کردند دیگر مرده است. اما در واقع، خیلی هم زنده بود، فقط داشت آخرین روزش را درست زندگی می‌کرد

شکافی که توی وجودت بود خیلی عمیق بود. تا اینکه تو دوست‌هات رو پیدا کردی

این اواخر، حسابی خراب‌کاری کرده بودم، اما در مجموع، آدم خوبی بودم.

نجات پیدا کردن بهم نشون داد که بهتره زنده باشی و بگی کاش مُرده بودم تا اینکه در حال مردن باشی و آرزو کنی کاش تا ابد زنده بمونی.

مهم نیست چه انتخابی بکنیم ـ تکی یا با هم ـ نقطهٔ پایان ما مشخص است. مهم نیست چند بار چپ و راستمان را نگاه کنیم. مهم نیست به‌خاطر ترس به چتربازی نرویم، هر چند به‌معنای آن باشد که هرگز فرصت پرواز مثل اَبَرقهرمان‌های محبوبم را پیدا نکنیم. مهم نیست موقع عبور از کنار دار و دسته‌های خلاف‌کار در محله‌ای بد، سرمان را پایین بگیریم. مهم نیست چگونه زندگی کنیم، هر دو، در نهایت، می‌میریم.