بریده‌هایی از کتاب هر دو در نهایت می میرند

همیشه، همه از احساس گناهی که نجات‌یافته‌ها پیدا می‌کنن می‌گن و درکشون می‌کنم، اما...

خداحافظی ممکن‌ترین غیرممکن است. چون هیچ وقت دلت نمی‌خواهد به زبان بیاوری‌اش، اما احمقانه است که وقتی فرصتش را داری، از آن استفاده نکنی.

نمی‌خواهم آخرین روزم را صرف حرف‌های غم‌انگیزی بکنم که مردم می‌زنند تا ببینم که از ته قلبشان می‌گویند یا نه. هیچ کس نباید در آخرین روز زندگی‌اش، به دیگران شک کند.

اما این احساسات مال متیو است، همان چیزهایی که باعث می‌شود همه فکر کنند که من عجیب و غریبم. البته که این افکار را با هر کسی در میان نمی‌گذرام

باید شانسم را امتحان می‌کردم و شجاعتی را که صدهاهزار روز آخری دیگر هم قبل از من در خود جمع کرده‌اند جمع می‌کردم.

گاهی وقت‌ها، حقیقت رازی است که آن را از خودت هم مخفی می‌کنی، چراکه زندگی با یک دروغ، ساده‌تر است.

بله، ما زندگی می‌کنیم، یا بهتر است بگویم حداقل این فرصت به ما داده می‌شود تا زندگی کنیم، اما گاهی وقت‌ها، زندگی به‌خاطر ترس‌هایش، سخت و پیچیده می‌شود.

بابا به من یاد داد که اشکالی ندارد تسلیم احساساتم شوم، اما در عین حال، باید مبارزه کنم و خود را از احساسات بدم نجات دهم.

امیدوارم کارما بعداً پاداش کاری رو که کردی بهت برگردونه." "مسئله کارما نیست. نمی‌خوام نقش آدم‌خوبه رو بازی کنم." کمک کردن به خیریه یا کمک به رد شدن پیرها از خیابان یا نجات دادن حیواناتی که جایی گیر کردند را نباید به‌خاطر پاداش انجام داد. ممکن است نتوانم درمان سرطان را پیدا کنم یا معضل گرسنگی در سطح جهان را رفع کنم، اما همین مهربانی‌های کوچک می‌توانند راه درازی بروند

"آخرین پیام من اینه: کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است."

زندگی کردن نادرترین اتفاق جهان هستی است. بیشتر مردم فقط وجود دارند، همین.

سعی نکرده بودم روزهایی را که روز آخرم نبود بی‌محابا زندگی کنم. تمام آن دیروزها را تلف کردم و حالا، دیگر فردایی برایم نمانده است.

پیدا کردن زمانی برای خداحافظی قبل از مرگ، فرصت فوق‌العاده‌ای است، اما بهتر نیست این زمان را به زندگی کردن اختصاص بدهیم؟

بلند شدم و به‌سمت قبر خالی خودم برگشتم، حدوداً دو متری کنده شده بود، اما هنوز نامتقارن بود. واردش شدم، نشستم. به‌سمتی تکیه دادم که گورکن هنوز کارش را تمام نکرده بود. پناهگاهم را روی پایم گذاشتم و احتمالاً، شبیه بچه‌هایی شدم که داشتند با وسایل خانه‌سازی، در پارک، بازی می‌کردند.

این مرگ نیست که انسان باید از آن بترسد، ترس واقعی از هرگز زندگی نکردن است.

"چه کمکی از دست من برمی‌آد؟" "برای شروع، می‌تونی هیچ وقت عوض نشی.

اما بیشترین کسی که دلم برایش تنگ می‌شود متیوی آینده است، کسی که شاید کمی خجالتش می‌ریخت و بهتر زندگی می‌کرد

کسایی رو که دوستشون دارین پیدا کنین و جوری زندگی کنین که انگار هر روز خودش یه زندگی تازه است.

"تو مستحق مردن نیستی، متیو." "به نظرم، هیچ کسی مستحق مردن نیست."

با اینکه حتی ممکن بود اشتباه کنم، اما حس اینکه نگهبانی دارم که مراقبم است، خوشایند بود. آخرین دوستم کنارم بود.