بریده‌هایی از کتاب روزی که زندگی کردن آموختم

گفت: "طبیعت چیزی که جامعه مصادره کرده رو به ما برمی‌گردونه." "چی رو؟" "کمال رو." "ممکنه واضح‌تر بگی؟" "ما موجودات کاملی هستیم و طبیعت یادمون می‌ده که این رو عمیقاً حس کنیم در حالی‌که جامعه باعث فقدانش می‌شه. جامعه می‌دونه چه‌جوری این حس رو در ما ایجاد کنه که برای خوشبخت بودن یه چیزی کم داری. راضی بودن از چیزی که داریم و چیزی که هستیم رو برامون قدغن می‌کنه. دائم ما رو وادار می‌کنه که باور کنیم ناقصیم."

در زمان کودکی یک بعدازظهر ساده به‌نظرش بسیار طولانی می‌آمد. اما پس از بلوغ زندگی به‌سرعت سپری می‌شد. هر سال از سال پیش کوتاه‌تر به‌نظر می‌رسید.

در اعماق وجودش خلائی را احساس کرد. بیکاربودن یقیناً خوشایند بود ولی دستِ‌آخر به دلیل عدم شکوفایی و پیشرفت رضایت‌بخش نبود.

زندگی‌هایی به‌سرعت باد، گاهی ما را وادار به فراموشی کسانی که دوستشان داریم می‌کند.

انسان زمانی قدر زندگی را می‌داند که زندگی‌اش به خطر بیافتد.

جاناتان به خود می‌گفت: "روحیهٔ فعال بودن وسیلهٔ خوبیه برای این‌که آدم به مشکلاتش فکر نکنه." و اگر خوشبخت نبود، سرگرم که بود.

"مصری‌ها قبل از مومیایی کردن یه فرعون، همهٔ امعاء و احشاش رو از بدنش بیرون می‌کشیدند. ولی چیزهایی که اهمیت داشتن، به‌خصوص قلب و روده رو نگه می‌داشتن. اون‌ها رو توی ظروف گرون‌قیمت می‌گذاشتند و همراه مومیایی به خاک می‌سپردند." مکث کوتاهی کرد و سپس افزود: "و مغز رو می‌انداختند توی سطل زباله!"

موجودات کاملی هستیم و طبیعت یادمون می‌ده که این رو عمیقاً حس کنیم در حالی‌که جامعه باعث فقدانش می‌شه. جامعه می‌دونه چه‌جوری این حس رو در ما ایجاد کنه که برای خوشبخت بودن یه چیزی کم داری. راضی بودن از چیزی که داریم و چیزی که هستیم رو برامون قدغن می‌کنه. دائم ما رو وادار می‌کنه که باور کنیم ناقصیم.

انسان زمانی قدر زندگی را می‌داند که زندگی‌اش به خطر بیافتد.

هر شخصی بنا بر رفتار و گفته‌هاش، حالات روحی و هیجاناتش روی اطرافیانش اثر می‌ذاره و بعد همین‌ها مثل امواجِ روی آب منتشر می‌شه. هیچ‌چیز بی‌اثر نیست. هرکدوم از ما یه تأثیری رو دنیا داره و وقتی که مأموریتش رو پیدا کنه، نقشی برای بازی‌کردن بر عهده‌شه، یه نقش مفید برای بشریت، موجودات زنده و کل دنیا."

‫"عجیبه که بعضی‌ها خیال می‌کنند بدون ارتباط می‌توانند زندگی کنند. تصور می‌کنند خوشبختی‌شون تنها به خودشون بستگی داره و بس."

"زندگی این‌جوریه. آدم باور نمی‌کنه اون چیزی رو که به‌عنوان یه مشکل می‌بینه، در واقع چارهٔ کاره."

‫حالا که همه به هم متصّلند، پس مبارزه با دیگران یعنی مبارزه با خود!

تصمیمای خوب از ته قلب یا از شکم میان، نه از مُخ. مردم مصر باستان این رو خوب فهمیده بودند.

‫"شاید، ولی قبول کن این موردِ گوش‌کردن به ندای قلب، خیلی معنی‌ای نداره." ‫"اشتباه نکن. قلبه که تصمیم می‌گیره. تو جامعهٔ ما، آدم اون‌قدر به ذهنش می‌سپاره که همه چیز به کلّه و عقل مربوطه که اعضای دیگهٔ بدن رو فراموش می‌کنه. فقط به مغز ارزش و اهمیت می‌ده، صرفاً برای این‌که سلول‌های عصبی اونجا قرار دارند. مسخره است، چون‌که سلول‌های عصبی توی قلب هم هستند و هیچ‌کس از اون‌ها حرفی نمی‌زنه. حتی توی روده هم هستند." ‫"شوخی می‌کنی؟" ‫"تقریباً چهل هزارتا تار عصبی تو قلبته و پونصد میلیون توی روده و هر دوشون یه سیستم عصبی مستقل و پرورش یافته دارند."

اصطلاحات عامیانه به‌نظر آدمای تحصیلکرده خنده‌دار میان. راستش رو بخوای، تحصیلکرده‌ها اشتباه می‌کنند! خیلی وقت‌ها مردم عادی بسیار عاقل‌تر از اون‌هایی هستند که خیال می‌کنند از همه برتر و بالاترند.

‫"وقتی خیالات باطلمون که ما رو در انتخاب مسیر درست فریب می‌دهند، از بین بروند و ناپدید بشوند، راهمون پدیدار می‌شه و وجدانمون بیدار. همهٔ اون‌هایی که راهشون رو تا مقصد ادامه بدهند، بدون توجه به این‌که این مقصد مثبت باشه یا منفی، شادی‌آور باشه یا مصیبت‌بار، وجدانشون بیدار می‌شه و فقط اونجاست که یه انسان، تمام و کمال، خودش می‌شود."

‫"بیشتر آدم‌ها خیال می‌کنند مجبورند کاری که همیشه کردند رو ادامه بدهند، حتی اگه باعث شکوفاییشون نشه. اینا به امیال درونیشون گوش نمی‌دند و مطمئنن که براشون فایده‌ای نداره. در حالی‌که کاملاً برعکسه. امیال قوی و عمیق ما، نه اون‌هایی که سطحی‌ان و به وسیلهٔ جامعه القا شدن، سرنخ‌ها و میانبرهایی هستند که برای پیش‌رفتن در مسیر مأموریتمون باید دنبالشون کنیم. روح ما علامت می‌ده که نظرمون رو به مسیرمون جلب کنه. دعوت بی‌صدایی از سوی سرنوشت..."

یده‌ای نداره. در حالی‌که کاملاً برعکسه. امیال قوی و عمیق ما، نه اون‌هایی که سطحی‌ان و به وسیلهٔ جامعه القا شدن، سرنخ‌ها و میانبرهایی هستند که برای پیش‌رفتن در مسیر مأموریتمون باید دنبالشون کنیم. روح ما علامت می‌ده که نظرمون رو به مسیرمون جلب کنه. دعوت بی‌صدایی از سوی سرنوشت..."

‫"از اونجایی‌که هر کدوم از ما استعدادا منحصر به فردی داره، حتی اگه این استعدادا درون خیلی‌ها نهفته بمونه، تهِ دلشون منتظرند که یه‌روز آشکار بشه و پرورشش بدهند. از طرفی کشف استعدادامون وسیله‌ای برای پی بردن به مأموریتمونه."