بریده‌هایی از کتاب فتح قله های موفقیت بدون دست و پا

اگر ما نتوانیم خود را بپذیریم، دیگران را هم نمی‌‌توانیم آنطور که هستند، قبول کنیم و دوست داشته باشیم و این نتیجه و حاصلی جز تنهایی و سرخوردگی ندارد.

کیفیت زندگی ما را اندازۀ ایمان‌‌مان تعیین می‌‌کند. اگرچه گذشته تغییرناپذیر است، اما آینده ساختنی است!

البته این ما هستیم که آنها را با دید خودمان می‌سنجیم وگرنه لطف و رحمت خداوند در مورد همۀ بندگان کاملاً یکسان است و قصد ندارد و کسی را تنبیه کند و یا بیازارد، بلکه هدفش چیز دیگری است و ما باید تلاش کنیم تا حکمت خداوند را برای خود معنا کنیم و دلیل خواسته‌‌اش را بیابیم.

خواست خداوند دربارۀ افراد مختلف متفاوت است. اگرچه چیزی را به ما می‌‌‌‌دهد، دیگری را به دلیل دیگری از آن محروم می‌‌دارد. و اگر چیزی را از ما دریغ سازد، تمام و کمال آن را به دیگری اعطا می‌‌کند.

گاهی خداوند ما را در شرایطی می‌‌گذارد تا میزان صبر و تحمل ما را ببیند. بزرگترین پاداش خداوند از آنِ کسانی می‌‌شود که صبر و تحمل بیشتری به خرج می‌‌دهند و از رحمت خداوند غافل نیستند.

هنگامی که با مشکلی روبرو می‌‌شویم، به جای غصه خوردن باید صبور باشیم و دست به دعا برداریم. خداوند بهترین یار و یاور ماست و ما نباید با وجود او غصه‌‌ای در دل داشته باشیم.

به نظر من اگر ما در شرایط سختی گرفتار شویم و دعاهایمان نیز کارساز واقع نشوند، باید حواس‌‌مان به این باشد که به جای دعاکردن برای دیگران، خداوند را از خود راضی گردانیم و از او بخواهیم با همان لطفی که به دیگران عطا می‌‌کند و دعاهایشان را مستجاب می‌‌نماید، دعای ما را نیز مستجاب گرداند. همین مسئله باعث حفظ روح امید در ما می‌شود. این برترین کاری است که ما می‌‌توانیم در شرایط سخت انجام دهیم.

اگر کسی پیدا شود که بتواند دلی را امیدوار کند، آن امید بار دیگر به خودش بازمی‌‌گردد.

ما در طول زندگی‌‌مان مسئول هستیم که راه زندگی خودمان را با استفاده همان چیزهایی که خدا به ما عطا فرموده پیدا کنیم

هرچه بهتر فعالیت‌‌هایتان را انجام دهید، مهارت‌‌های بهتر و بیشتری پیدا می‌‌کنید. همین بزرگترین عامل رشد و پیشرفت است.

من همیشه با خودم می‌‌گویم: نیک، زندگی را انتخاب کن که برای آن مجبور نباشی از هر چیز کوچک و بزرگی بترسی. آرامش در هر چیزی در پس نگاه آسان به آن است. اگر چیزی را سخت و دشوار بگیریم، مطمئناً فقط سختی‌‌ها و دشواری‌‌های آن نصیبمان می‌‌شود و مجبوریم به خاطر نداشته‌‌هایمان هم بترسیم.

. به نظر من ترس اکثر ما از ترس‌‌ها و نگرانی‌های درونی‌‌مان یافتن پاسخ سؤال «چه می‌‌شود» است. مثلاً چه می‌‌شود اگر شکست بخورم؟ چه می‌‌شود اگر به اندازه کافی خوب نباشم؟ چه می‌‌شود اگر تمام مردم به من بخندند و مسخره‌‌ام کنند؟ چه می‌‌شود اگر کنترل زندگی را از دست بدهم؟ چه می‌‌شود اگر ببینیم موفقیت‌‌هایم از من فاصله گرفته‌‌اند؟ مطمئن باشید که بدن انسان برای هر یک از این «چه می‌‌شودها» پاسخی دارد. اما نه قبل از اتفاق افتادن آنها، بلکه بعد از وقوع آنها بدن و ذهن انسان خود‌‌ به‌‌ خود در گیر آن می‌‌شود و به بهترین شکل بدان پاسخ می‌‌دهد.

در کتاب‌‌های مقدس ادیان آسمانی آمده است که ما آنچه را که کاشته‌‌ایم، درو می‌‌کنیم. اگر دید ما نسبت به خطای دیگران عفو و بخشش باشد، به راحتی مورد عفو و بخشش خداوند قرار می‌‌گیریم. حتی راحت‌‌تر هم خود را می‌‌بخشیم و کمتر به سرزنش خود می‌‌پردازیم

شجاعت تنها ویژگی برای مبارزه با بیماری سرطان است. زیرا سرطان در برابر خداوند قدرت پوچی دارد و جای هیچ نگرانی و ناامیدی وجود نخواهد داشت.

اگر ما بتوانیم نگرش خود را نسبت به غیرممکن‌‌ها تغییر دهیم، به راحتی می‌‌توانیم از پس موارد امکان‌‌پذیر زندگی برآییم. اگر ما بتوانیم باور داشته باشیم که هرکاری به تلاش قدم به قدم نیاز دارد، به راحتی می‌‌توانیم به قلّۀ موفقیت برسیم.

یکی از دوستانم در کتابی خوانده بود که می‌‌گفت: خداوند توانایی‌‌ها و استعدادهای ما را در جعبه‌‌ای کادوپیچ گذاشته و هنگام تولدمان به ما هدیه می‌‌دهد. این ما هستیم که باید جعبه را باز کنیم و از هدایای داخل آن نهایت استفاده را ببریم. همین کادوی به ظاهر کوچک می‌‌تواند قسمت اعظم زندگی ما را پر کند و ما را در هر زمینه‌‌ای یاری دهد

اکنون من نمی‌‌دانم که بار سنگینی که شما در زندگی‌‌تان به دوش می‌‌کشید، چیست و چقدر سنگین است، اما می‌‌دانم و مطمئن هستم که همان بار سنگین خیلی بهتر از نداشتن و کمبود است. این را وقتی درک می‌‌کنید که یک لحظه خود را جای من بگذارید.

در کتاب انجیل آمده است که مهم نیست زندگی با تو چه برخوردی می‌‌کند، بلکه عکس‌‌العمل تو در برابر آن مهم است. این جمله اولین جملۀ زیبا آموزنده‌‌ای بود که من سالها پیش یاد گرفتم.

امید در کنار توکل به خداوند است که معجزه می‌‌آفریند.

یک ضرب‌‌المثل ژاپنی می‌‌گوید: اگر تا هفت بار زمین بخوری، بار هشتم حتماً موفق می‌‌شوی.