بریده‌هایی از کتاب فتح قله های موفقیت بدون دست و پا

اگر ما نتوانیم خود را بپذیریم، دیگران را هم نمی‌‌توانیم آنطور که هستند، قبول کنیم و دوست داشته باشیم و این نتیجه و حاصلی جز تنهایی و سرخوردگی ندارد.

کیفیت زندگی ما را اندازۀ ایمان‌‌مان تعیین می‌‌کند. اگرچه گذشته تغییرناپذیر است، اما آینده ساختنی است!

البته این ما هستیم که آنها را با دید خودمان می‌سنجیم وگرنه لطف و رحمت خداوند در مورد همۀ بندگان کاملاً یکسان است و قصد ندارد و کسی را تنبیه کند و یا بیازارد، بلکه هدفش چیز دیگری است و ما باید تلاش کنیم تا حکمت خداوند را برای خود معنا کنیم و دلیل خواسته‌‌اش را بیابیم.

خواست خداوند دربارۀ افراد مختلف متفاوت است. اگرچه چیزی را به ما می‌‌‌‌دهد، دیگری را به دلیل دیگری از آن محروم می‌‌دارد. و اگر چیزی را از ما دریغ سازد، تمام و کمال آن را به دیگری اعطا می‌‌کند.

گاهی خداوند ما را در شرایطی می‌‌گذارد تا میزان صبر و تحمل ما را ببیند. بزرگترین پاداش خداوند از آنِ کسانی می‌‌شود که صبر و تحمل بیشتری به خرج می‌‌دهند و از رحمت خداوند غافل نیستند.

هنگامی که با مشکلی روبرو می‌‌شویم، به جای غصه خوردن باید صبور باشیم و دست به دعا برداریم. خداوند بهترین یار و یاور ماست و ما نباید با وجود او غصه‌‌ای در دل داشته باشیم.

به نظر من اگر ما در شرایط سختی گرفتار شویم و دعاهایمان نیز کارساز واقع نشوند، باید حواس‌‌مان به این باشد که به جای دعاکردن برای دیگران، خداوند را از خود راضی گردانیم و از او بخواهیم با همان لطفی که به دیگران عطا می‌‌کند و دعاهایشان را مستجاب می‌‌نماید، دعای ما را نیز مستجاب گرداند. همین مسئله باعث حفظ روح امید در ما می‌شود. این برترین کاری است که ما می‌‌توانیم در شرایط سخت انجام دهیم.

اگر کسی پیدا شود که بتواند دلی را امیدوار کند، آن امید بار دیگر به خودش بازمی‌‌گردد.

ما در طول زندگی‌‌مان مسئول هستیم که راه زندگی خودمان را با استفاده همان چیزهایی که خدا به ما عطا فرموده پیدا کنیم

هرچه بهتر فعالیت‌‌هایتان را انجام دهید، مهارت‌‌های بهتر و بیشتری پیدا می‌‌کنید. همین بزرگترین عامل رشد و پیشرفت است.