بریده‌هایی از کتاب تاب آوری در سیلی واقعیت

مهم نیست چقدر تلاش می‌کنیم، درد و رنج حتماً به زندگی ما می‌خزند.

ویلیام شکسپیر به کرات این جمله را بازگو کرده است: هیچ چیز خوب یا بدی وجود ندارد، بلکه اندیشه ماست که آن را تبدیل به بد یا خوب می‌کند.

زمانی که به گذشته خود می‌اندیشید، متوجه خواهید شد که لحظاتی که حقیقتاً زندگی کرده‌اید، زمانی بوده است که کارهای خود را از روی عشق انجام داده‌اید.

چیزهایی که واقعاً برایمان اهمیت دارند، رنج‌آور نیز هستند.

مهربان بودن با خود را تمرین کنید (حتی اگر ذهنتان می‌گوید که شما سزاوارش نیستید).

ارزش‌ها مشخص می‌کنند که شما چگونه می‌خواهید رفتار کنید، در حالی‌که اهداف مشخص می‌کنند که شما چه چیزی را می‌خواهید به دست آورید.

در بودیسم عقیده بر این است که، خشم شبیه یک زغال داغ برافروخته است که آن را در دست نگه می‌دارید تا روی فرد دیگری پرتاب کنید. در انجمن الکلی‌های گمنام (AA‌) عقیده دارند، "خشم شبیه بلعیدن زهر به امید مرگ فرد دیگری است." نگرش مشترک در این عقاید این است: زمانی که در دام خشم می‌افتیم، به خود آسیب می‌زنیم و این آسیب و رنج حتی از آسیب کنونی نیز بیشتر است.

اگر بخواهیم از هر رابطه‌ای به بهترین شکل ممکن بهره ببریم، لازم است درگیر آن شویم، در آن مشارکت کنیم، به طور کامل در آن حضور پیدا کنیم، دربارهٔ آن کنجکاو باشیم و در آن سهم داشته باشیم. وقتی که با یک شخص یا یک موضوع، کاملاً در ارتباط و پیوند باشیم، رابطه بسیار غنی‌تری را تجربه خواهیم کرد.

آنها به شما می‌گویند که افکار منفی را به چالش بکشید، مورد بحث قرار دهید، یا باطل شمارید و افکار مثبت را جایگزین آنها کنید ـ و این قطعاً یک پیشنهاد گمراه‌کننده است! این دیدگاه به طور معمول جذاب است: افکار بد را لگدکوب و آنها را با فکرهای خوب جایگزین کنید. ولی مشکل این است که اگر ما شروع به جنگیدن با افکار خود کنیم، هرگز پیروز نخواهیم شد. چرا؟ زیرا تعداد بی‌شماری از افکار به اصطلاح منفی وجود دارد، و هیچ فردی تاکنون موفق به پیدا کردن روشی برای از بین بردن آنها نشده است.

ما نمی‌توانیم مانع داستان‌گویی صدای درون ذهنمان شویم، ولی می‌توانیم یاد بگیریم آن را در حین عمل گیر بیندازیم. همچنین می‌توانیم یاد بگیریم شیوه واکنش خود را انتخاب کنیم: به داستان‌های مفید و سودمند اجازه دهیم که ما را هدایت کنند و به داستان‌های غیرمفید اجازه دهیم مانند برگ‌ها در نسیم رفت‌وآمد کنند.

از خود می‌پرسم: آیا می‌توانم از گفتن "آن را درست انجام بده" یا "کار را تمام کن"، رها شوم؟ فعالیتی که در حال انجام آن هستم، برایم معنادار است. نمی‌خواهم آن را با عجله، از روی ناچاری یا تنفر انجام دهم. آیا می‌توانم با پذیرش و کنجکاوی به آن بنگرم؟ آیا می‌توانم آن کار را با آرامش و مسالمت، توجه و سخاوت انجام دهم؟ آیا می‌توانم آن را با سادگی و مهربانی درآمیزم؟ بله می‌توانم. بنابراین روی صندلی می‌نشینم، پشتم را صاف می‌کنم، انگشتان خود را روی کیبورد قرار می‌دهم، و آنچه را که برایم مهم است انجام می‌دهم.

هر روز خود را نه بر اساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه بر اساس دانه‌هایی که کاشته‌اید ارزیابی کنید.

وقتی کسی ما را سرزنش می‌کند، یا مشکلاتمان را کوچک می‌شمارد، یا به ما می‌گوید قوی‌تر باشیم، احساس بدتری هم پیدا خواهیم کرد.

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود.

به راستی چه زندگی حقیر و بی‌نوایی خواهد بود اگر فرصت نکنیم که بایستیم و نظاره کنیم.

همه می‌دانیم که انتقاد از خود هیچ کمکی به ما نخواهد کرد ولی باز هم نمی‌توانیم جلوی آن را بگیریم.

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند و موجب آسایش می‌شوند.

بنابراین زمانی که مچ خودتان را در حین چسبیدن به موضوعی گرفتید، قدم بعدی بسیار ساده است: یک نفس عمیق بکشید، تا سه شماره آن را حبس کنید، و بعد خیلی آرام آن را رها کنید.

ما یک انتخاب داریم حتی اگر ذهنمان بگوید که نداریم.

وقتی غمگین و ناراحت هستیم، لازم است با خود مهربان باشیم. متأسفانه، گفتن این جمله از عمل کردن به آن ساده‌تر است. اکثر ما این پیش‌فرض ذهنی را داریم که نسبت به خودمان خشن، قضاوتگر، بی‌توجه، یا منتقدانه رفتار کنیم (بخصوص زمانی که باور داشته باشید خودتان، این شکاف واقعیت را ایجاد کرده‌اید).