بریده‌هایی از کتاب تاب آوری در سیلی واقعیت

ه معرکه و عالی تغییر شکل پیدا کرده است. به هر جایی نگاه می‌کند، مشکلات را می‌بیند: چیزهایی که به اندازه کافی، خوب نیستند.

هر روز خود را نه بر اساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه بر اساس دانه‌هایی که کاشته‌اید ارزیابی کنید.

دوست‌داشتنی و مورد احترام بودن ارزش است؛ می‌توانیم بر اساس این تمایل با خود و دیگران، بر پایهٔ احترام و شفقت رفتار کنیم. ولی اینکه دوست‌داشتنی یا مورد احترام باشیم، اهداف (یا "خواسته‌ها" یا "نیازها") هستند که خارج از کنترل

بنابراین اگر تنها شیوهٔ ما برای غلبه بر داستان‌های منفی، جنگیدن با آنها باشد، تلاش ما برای تکذیب، عقب راندن، سرکوب، پرت کردن حواس خود از آنها و بیرون راندنشان با افکاری مثبت‌تر منجر به رنج خواهد شد. چرا؟ زیرا لازمه تمامی راهبردهای "عام" برای قطع کردن تفکرات منفی، صرف میزان زیادی وقت و تلاش و انرژی است و در مورد بیشتر افراد این مسئله در طولانی‌مدت کارآمد نخواهد بود؛ این افکار ممکن است برای لحظه‌ای ناپدید شوند، ولی مانند زامبی‌ها در یک فیلم ترسناک به زودی برمی‌گردند.

جامعه به ما نیاموخته است که چگونه برخورد کنیم. کاملاً عادی است که شما با افرادی مواجه شوید که برخی از کارهای زیر را انجام می‌دهند (و اگر صادق باشیم، تقریباً همه ما اقرار خواهیم کرد که گاهی چیزهایی شبیه به این را گفته‌ایم و انجام داده‌ایم؛ حداقل می‌دانم که من این کار را کرده‌ام!) ـ نقل کردن ضرب‌المثل برای شما: "قحطی آدم که نیست"، "با گذشت زمان حل می‌شود"، "در ناامیدی بسی امید است". ـ به شما می‌گویند "مثبت فکر کنید". ـ پرسیدن درباره شرایط شما ولی از طرف دیگر به سرعت موضوع صحبت را عوض کردن. ـ نصیحت کردن: "بهتر است این کار را انجام دهید"، " آیا به انجام این کار و آن کار فکر کرده‌ای؟"

این گفتهٔ نویسنده اسکاتلندی، رابرت لوئیس استیونسن، را به خود یادآوری کنید: هر روز خود را نه بر اساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه بر اساس دانه‌هایی که کاشته‌اید ارزیابی کنید.

هر روز خود را نه بر اساس آنچه امروز درو کرده‌اید، بلکه بر اساس دانه‌هایی که کاشته‌اید ارزیابی کنید.

"مهم نیست چقدر تلاش می‌کنیم، درد و رنج حتماً به زندگی ما می‌خزند

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند و موجب آسایش می‌شوند.

"جداسازی" به معنای این است که ما از افکارمان جدا شویم و واقعیت آنها را نظاره کنیم: افکار چیزی جز کلمات و تصاویر نیستند.

باید ارزش‌هایمان را بشناسیم تا بتوانیم حس هدفمندی ایجاد کنیم و به آن نزدیک شویم.

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند و موجب آسایش می‌شوند.

هنگامی که بورهاس فردریک اسکینر، یکی از تأثیرگذارترین و قدرتمندترین روان‌شناسان در تاریخ بشر، در بستر مرگ بود، دهانش خشک شد. وقتی یکی از پرستاران به او آب داد، با سپاسگزاری جرعه‌ای نوشید و سپس آخرین کلمه خود را ادا کرد: "حیرت‌آور است". الهام‌بخش و قابل تأمل است، این‌طور نیست؟ او حتی در بستر مرگ، با اندام‌هایی در حال نابودی، با ریه‌های آسیب‌دیده، و سرطانی که سراسر بدنش را گرفته، توانست از یکی از ساده‌ترین موهبت‌های زندگی، لذت ببرد.

تمرکز روی رضایت‌مندی درونی به معنای داشتن احساس نشاط و سرزندگی بدون تأثیر مسائل بیرونی است؛ اینکه حتی در هنگام یک درد بزرگ، ترس، فقدان، یا محرومیت، بتوانیم به حس آرامش و آسودگی دست یابیم.

دیر یا زود واقعیت به شما سیلی خواهد زد. فقدان، بیماری، خیانت یا بدشانسی‌های دیگر به طور غیرمنتظره‌ای به سراغ شما می‌آید و از درونْ شما را می‌لرزاند. در آن لحظات است که این کتاب خردمندانه همان چیزی است که می‌توانید به آن چنگ بیندازید. این کتاب کاری بیشتر از تسکین دردهایتان انجام می‌دهد، اصول اولیه را به شما می‌آموزد، شما را هدایت می‌کند و در مرحلهٔ رشد و بازپروری کمکتان می‌کند. صرف زمان برای مهرورزی و آگاهانه رفتار کردن با خود، درد و رنج شما را از بین نمی‌برد ولی آنها را تکریم و به معلمی تأثیرگذار برای شما تبدیل می‌کند.

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند