بریده‌هایی از کتاب تاب آوری در سیلی واقعیت

می‌توانیم از زندگی دست بکشیم، یا می‌توانیم برای چیزی که در اعماق قلبمان اهمیت دارد، تحمل کنیم: چیزی که به درد و رنج ما ارزش بدهد و به ما اراده و شجاعتی برای ادامه دادن ببخشد.

حضور در زمان حال و معنا، دو یار صمیمی هستند.

باید بدانیم چیزهایی که زندگی شما را ارزشمند، کامل و معنادار می‌کنند، طیف وسیعی از همهٔ احساسات را برمی‌انگیزند ـ نه فقط احساسات "خوب".

وقتی در کنترل احساسات خود با شکست روبه‌رو می‌شویم، به خود طعنه می‌زنیم و تلاش می‌کنیم راه هوشمندانه‌تری برای کنترل احساسات بیابیم. امیدوار هستیم که یک روز استراتژی نهایی را خواهیم یافت، و آن وقت کنترل کامل احساسات خود را در دست داریم. ولی، دیر یا زود، درک می‌کنیم که این هدف قابل دست یافتن نیست.

اگر می‌خواهیم در مواجهه با یک شکاف واقعیت عظیم موفق شویم، چاره‌ای نداریم جز اینکه در برابر آن بایستیم و آن را تحمل کنیم. آغوشمان را به روی زندگی بگشاییم، گویی فقط همین یک لحظه باقی مانده است و به گونه‌ای برای آنچه در قلبمان اهمیت دارد بجنگیم.

استادان مکتب ذن که در ورزش ذهن ماهر هستند، به این موضوع به خوبی واقفند. یک داستان قدیمی ذن بیان می‌کند: روزی راهب مشتاقی از راهب اعظم می‌پرسد: "چگونه می‌توانم بزرگ‌ترین استاد ذن در زمین را پیدا کنم؟" راهب اعظم پاسخ می‌دهد، فردی را پیدا کن که ادعا می‌کند همهٔ افکار منفی در خود را از بین برده است. و وقتی این فرد را یافتی... متوجه خواهی شد که او کسی که ادعا می‌کند نیست!" بله، همگی ما می‌توانیم یاد بگیریم مثبت‌تر فکر کنیم، ولی نخواهیم توانست ذهن را از ساختن داستان‌های بی‌فایده و دردناک بازداریم. چرا نه؟ چون یادگرفتن مثبت‌اندیشی شبیه یادگرفتن یک زبان جدید است؛ اگر یاد بگیرید که به زبان زنگباری صحبت کنید، به طور ناگهانی زبان مادری خود را فراموش نخواهید کرد.

نتیجه سال‌ها تکامل، ذهن ما به یک ماشین حل مسئله معرکه و عالی تغییر شکل پیدا کرده است. به هر جایی نگاه می‌کند، مشکلات را می‌بیند: چیزهایی که به اندازه کافی، خوب نیستند. (بنابراین اگر کسی تاکنون به شما گفته است که تفکر منفی نشانه‌ای از ذهن ضعیف و معیوب است، به وضوح نمی‌دانسته درباره چه چیزی صحبت می‌کند. این روند روانی کاملاً طبیعی ذهن یک انسان سالم و معمولی است.)

پیدا کردن گنج‌های دفن شده در زیر همه درد و اندوهمان. این بدان معنا نیست که انکار کنیم که درد و رنجی وجود دارد، یا وانمود کنیم که دردناک نیست. بلکه به این معناست که تصدیق می‌کنیم درد و رنج وجود دارد و همچنین از همه آنچه که زندگی به ما عرضه کرده، قدردانی می‌کنیم.

رضایت درونی احساس عمیقی از آرامش، سلامتی و نشاط است که حتی در مواجهه با یک شکاف واقعیت بزرگ نیز می‌توانید تجربه‌اش کنید؛ حتی وقتی که رؤیاهایتان به واقعیت بدل نمی‌شوند، اهدافتان تحقق نمی‌یابند و زندگی روی خشن و بی‌رحم و ناعادلانهٔ خود را به شما نشان می‌دهد.

عشق با درد و رنج همراه است، توجه کردن با فقدان همراه است و شگفتی با ترس و وحشت،

"خشم شبیه بلعیدن زهر به امید مرگ فرد دیگری است."

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند و موجب آسایش می‌شوند.

من یک بار مقاله‌ای می‌خواندم که ادعا می‌کرد تمام کتاب‌های خودیاری را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد: گروهی که ادعا دارند شما هر آنچه را که در زندگی می‌خواهید می‌توانید داشته باشید، به شرط آنکه در ذهن خود با تمرکز به آن فکر کنید؛ و گروهی که ادعا می‌کنند شما نمی‌توانید به هر آنچه که می‌خواهید برسید، ولی در عین حال می‌توانید یک زندگی ارزشمند و غنی داشته باشید. این کتاب قطعاً در گروه دوم جای دارد. صادقانه بگویم، من از اینکه افراد کتاب‌های گروه اول را خریداری می‌کنند شگفت‌زده می‌شوم. اگر به دقت به زندگی هر فردی نگاه کنید، از بیل گیتس تا براد پیت، از بودا تا مسیح، از افراد ثروتمند و مشهور و قدرتمند تا افراد باهوش و زیبا و قوی، متوجه می‌شویم که هیچ‌کس به همه آنچه که می‌خواسته دست نیافته است. این اتفاق غیرممکن است. در طول زمان حیات روی کرهٔ زمین، همه ما یأس، ناکامی، شکست، فقدان، طردشدگی، بیماری، آسیب، پیری و مرگ را تجربه خواهیم کرد.

این واقعیت، انکارناپذیر است که زندگی دشوار است و مقدار زیادی درد و رنج به همراه دارد.

زندگی نه از فداکاری‌ها یا و ظایف بزرگ، بلکه از چیزهای کوچکی که لبخند بر لبمان می‌آورند، و مهربانی‌ها، و تعهدات کوچکی که از روی عادت ارائه می‌شوند ساخته می‌شود. همان چیزهایی که فاتح می‌شوند و قلب را تسخیر می‌کنند و موجب آسایش می‌شوند.

چیزهایی که واقعاً برایمان اهمیت دارند، رنج‌آور نیز هستند.

فرصت نکنیم تا، میانه روز روشن، نهرها را، که چون آسمانِ شبِ پرکوکب رخشانند، به گوشه چشمی نظاره کنیم؛ فرصت نکنیم که به نگاه زیبارویی روی بگردانیم و رقص و پایکوبی‌اش را تماشا کنیم و دمی تأمل کنیم تا لبخندی که چشم‌ها آغاز کرده‌اند در لب‌هایش شکفته شوند.

این زندگی خود به چه کار می‌آید، اگر از گرفتاری ایام و غصه روزگار فرصت نکنیم که دمی بایستیم و جهان را نظاره کنیم؛ فرصت نکنیم که در زیر شاخه‌های درختان بنشینیم و به قدر گاوان و گوسفندان به طبیعت زیبا بنگریم؛ فرصت نکنیم که وقتی از بیشه‌ها می‌گذاریم دریابیم که سنجاب‌ها دانه‌هایشان را کجا زیر علف‌ها پنهان کرده‌اند؛

ویلیام شکسپیر به کرات این جمله را بازگو کرده است: هیچ چیز خوب یا بدی وجود ندارد، بلکه اندیشه ماست که آن را تبدیل به بد یا خوب می‌کند.

اغلب یک بحران وحشتناک، بهترین را برای ما به ارمغان می‌آورد. ما را وادار می‌کند که قلب‌های خود را بگشاییم و قدرت درونی خویش را کشف کنیم.