بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

در مسیر تبدیل‌شدن به دانشمند احساسات، باید از وسوسهٔ قاضی شدن در برابر احساسات خودداری کنیم.

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

معمولاً فقط درمورد احساسات منفی‌مان صحبت می‌کنیم، اما چرا از احساس خاطرجمعی یا سُرورمان صحبت نکنیم؟ اگر هرگز این احساسات را قدر ندانیم و تصدیق نکنیم، ممکن است حس کنیم که اصلاً در زندگی تجربه‌شان نکرده‌ایم.

کودکان واژگان کافی، مداربندی قشر پیش‌پیشانی یا حضورذهن کافی ندارند تا بتوانند درونی‌ترین احساسات‌شان را آشکار کنند. وقتی کودکی می‌گوید: «ازت متنفرم!» که اکثرشان دیر یا زود خواهند گفت، ما جا می‌خوریم. برای پدر و مادر شاید چیزی از این دلسردکننده‌تر نباشد. اما مسئله تنفر نیست؛ این کلمات از چیزی نشئت می‌گیرند که در آن لحظه، بیان‌کردنش دشوار است. وظیفهٔ شنونده این است که آرام مانده و کلماتی را برداشت کند که (هنوز) ادا نشده‌اند.

افسردگی عامل اصلی ناتوانی در سراسر جهان است.

. ‫طبق گفتهٔ پروفسور جیمز پنباکر۱۴۳ از دانشگاه تگزاس در آستین، رازداری می‌تواند واقعاً باعث بیمارشدن افراد شود. اما وقتی احساسات و افکارمان را به کلمات تبدیل می‌کنیم، بر طبق تحقیقات او، سلامتی‌مان اغلب بهبود می‌یابد.

‫اجازهٔ احساس‌کردن گاهی اوقات می‌تواند به معنای ابراز احساسی باشد که لزوماً آن را حس نمی‌کنیم. این معنایش فریب‌کاری نیست، بلکه بیش‌تر به معنای پیداکردن راهی برای ارتباط برقرارکردن است، به‌گونه‌ای که ملاحظات دیگری را هم در نظر بگیریم.

آن‌ها بدون این‌که بدانند، درس تأثیرگذاری را به من آموختند: احساساتم را برای خودم نگه دارم.

ما بزرگ‌سالان پیش از این‌که بتوانیم حامی و پشتیبان کودکان‌مان در این مسیر باشیم، ابتدا خودمان باید نسبت به یادگیری و به کاربردن استراتژی‌های گوناگون در زندگی عاطفی‌مان آماده و راغب باشیم.

دانش‌آموزان ما خسته، کسل و پر از دلهره هستند. معلمین‌شان به ستوه آمده، تحت فشار و سراسیمه هستند. مسئولیت‌گریزی و غیبت از مدرسه در ایشان به بالاترین حد خود رسیده است

هستند، معتقدند که اگر مشکلی وجود دارد تقصیر دیگران است؛ اما وقتی ناراحت هستند، بیش‌تر تقصیر را گردن شرایط بیرونی می‌اندازند. به طرز جالبی، عصبانیت بیش‌تر از احساس غم باعث خوش‌بین‌شدن آدم‌ها می‌شود، احتمالاً چون افراد عصبانی حس می‌کنند کنترل بیش‌تری بر زندگی‌شان دارند. ما مدام در طول روز در حال تصمیم‌گیری هستیم

چالشی که افرادِ روی طیف اوتیسم با آن مواجه هستند همین است. آن‌ها متوجه اشاره‌های دیگران نمی‌شوند تا واکنش مناسب نشان دهند و خودشان نمی‌توانند به‌آسانی اشاره‌ها را منتقل کنند که دیگران به‌سادگی متوجه آن شوند. در نتیجه در شکل‌دهی و حفظ روابط مشکل دارند.

در حقیقت احساسات، تا حد زیادی، تعیین‌کنندهٔ اعمال‌مان هستند. اگر حس مثبتی داشته باشیم، مثلاً اعتمادبه‌نفس، خوش‌بینی و خرسندی، درمورد کاری که بایستی انجام دهیم به یک نتیجه می‌رسیم و اگر حس منفی داشته باشیم، مثلاً اضطراب، خشم یا ناراحتی، تصمیم‌مان ممکن است کاملاً فرق کند؛ هرچند که با همان مجموعه حقایق سروکار داشته باشیم.

شاید برخی از این مهارت‌ها را از طریق یادگیری اُسمزُی () بیاموزیم، یعنی مشاهده و تقلیدکردن از کسانی که این مهارت‌ها را دارند؛ اما اکثر این مهارت‌ها باید آموزش داده شوند.

در جایی که یک مدیر ماهر از نظر عاطفی وجود دارد، میزان استرس معلمین کم‌تر و رضایت‌شان بیش‌تر است

ما غالباً به‌دنبال استراتژی‌هایی هستیم که دیگران را از فضای عاطفی منفی‌ای که دارند خارج کند، اما این امر همیشه امکان‌پذیر نیست. در طی سختی‌ها، گاهی فقط باید کنار هم باشیم.

وقتی مردان با قدرت عمل می‌کنند، قوی و مدبر هستند، اما وقتی زنان با قدرت عمل می‌کنند، می‌گوییم رئیس‌بازی درمی‌آورند و می‌خواهند همه‌چیز را کنترل کنند. وقتی مردی صدایش را بالا می‌برد، همه ناگهان توجه‌شان جلب می‌شود، اما وقتی زنی صدایش را بالا می‌برد، می‌گویند جیغ‌جیغو یا دیوانه است.

برخی از ما وقتی در حال ابراز احساسات خاصی هستیم، خودمان بی‌اطلاعیم؛ فکرمی‌کنیم بر احساسات واقعی‌مان نقاب زده یا چهره‌ای بی‌حالت را از خود به نمایش گذاشته‌ایم، اما حالت بسیار جزئی چهره که می‌تواند شامل لبخند ملیح دروغین، چشم چرخاندن سریع یا نگاه خیرهٔ معنادار در چشمان دیگری باشد، پرده از اتفاق بسیار متفاوتی که ممکن است درون ما در جریان باشد برمی‌دارند و در واقع ما را لو می‌دهند.

اجازهٔ احساس‌کردن به این معنا نیست که مجوز داریم همهٔ احساسات‌مان را خالی کنیم، بنالیم، داد بکشیم، هر میل عاطفی ناگهانی را عملی کنیم و جوری رفتار کنیم که انگار هیچ کنترلی بر احساسات‌مان نداریم و می‌توانیم خودمان را رها سازیم. بعضی‌ها فکر می‌کنند این نوع برون‌ریزی‌ها صداقت است، اما شیوه‌های پرتکرار و ناسالم برای ابراز احساسات مانندِ فریادزدن، غیبت‌کردن، خشونت کلامی یا فیزیکی و غیره تقریباً همیشه در زندگی‌مان خرابی به بار می‌آورند.