بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

ما در تشخیص احساسات هم‌فرهنگ‌های خودمان بهتر عمل می‌کنیم.

سلامتی و شادی بیش‌تر از آن‌که به خود وقایع عینی وابسته باشد، به‌نحوهٔ درک‌مان از آن وقایع، نحوهٔ روبه‌روشدن با آن‌ها و بیان‌شان برای دیگران بستگی دارد.

این‌که بفهمیم احساسات به ما چه می‌گویند، اولین گام ضروری در این فرآیند است؛ مثلاً اضطراب نشانهٔ این است که احساس می‌کنیم چیز مهمی خارج از کنترل ماست. ترس یا نگرانی باعث می‌شوند از به‌خطرانداختن خودمان دوری‌کنیم. این مسئله می‌تواند اتفاقی مثبت باشد، چون امکان دارد ما را از انجام کارهای احمقانه باز دارد. اما اگر بیش از حد از ناشناخته‌ها گریزان باشیم، یا اگر به‌راحتی با دیدن اولین مانع تسلیم شویم، هیچ‌وقت برای هیچ‌چیزی سعی نخواهیم کرد و بنابراین شکست خوردن‌مان حتمی است.

فردی روی یکی از نکاتی که صحبت می‌کردم من را به چالش کشید. او فقط سؤال نپرسید و قصدش مخالفت با من نبود، بلکه می‌خواست حال من را بگیرد. این خانم گفت: «خیلی از ما در این سالن لزوماً با این طرح موافق نیستیم.» انگیزهٔ اولیه‌ام این بود که سریع تلافی کرده و او را با چنین جوابی جلوی همکارانش خجالت‌زده کنم: «منظورتون از خیلی از ما یعنی همون خودتون و سی شخصیت‌تونه؟» اما اجازهٔ این لذت جزئی را به خودم ندادم. به‌جای آن، خودم را از لحظه خارج کردم، خود برترم را به‌عنوان «استاد احساسات» تجسم کردم، مکث کردم تا پاسخی برایش پیدا کنم. در این بازهٔ کوچک زمانی خودم را آرام کردم و بعد بدون تحقیر او جوابی دادم و از مسئله گذر کردیم: «خوشحال میشم بعداً باهم صحبت کنیم و نظرات‌تون رو بشنوم.» هیچ‌کس در آن سالن نمی‌دانست چقدر نزدیک بود عنان از کف بدهم.

دانشجویی داشتم که دستش را در کلاس بلند کرد و گفت: «من سؤالی دارم که فکر نمی‌کنم حتی شما هم جوابش رو بدونین.» نمی‌توانم بگویم این حرف چقدر من را برانگیخت؛ غرور و تکبر از جمله چیزهایی هستند که من را تحریک می‌کنند. می‌خواستم جواب بدهم: «شاید جوابش رو ندونم ولی حواست باشه نمرهٔ برگت دست منه.» یک چندتا هم بدوبیراه می‌گفتم. به‌جای آن با «استاد هوش هیجانی» درون خودم ارتباط برقرار کردم و گفتم: «چطوره الان یک سری از سؤالات بقیه بچه‌ها رو جواب بدم و ما بعد از کلاس باهم حرف بزنیم؟» با این جواب او را آگاه ساختم که می‌توانست سؤالش را با موقعیت‌شناسیِ بیش‌تری بیان‌کند.

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

احساسات ما جریانی مداوم هستند، مثل یک رودخانه.

ما فقط احساسات را مخفی نمی‌کنیم، بلکه علت‌شان را هم پنهان می‌کنیم.

ابراز احساسات شبیه به معامله‌ای میان افراد است. شما ابراز می‌کنید و من واکنش نشان می‌دهم.

گذشته‌تان همواره جایی در درون شماست.

حرف‌زدن با خودمان به حالت سوم‌شخص راهی برای مهربان‌تر بودن با خودمان است.

تنظیم و تعدیل احساسات به معنای احساس‌نکردن نیست. به معنای کنترل سفت‌وسخت احساسی که داریم هم نیست. به معنای از بین‌بردن عواطف منفی و داشتن احساسات صرفاً مثبت هم نیست؛ بلکه تنظیم و تعدیل احساسات این‌طور آغاز می‌شود که به خودمان و دیگران اجازه دهیم احساسات‌مان را بپذیرند؛ تمام‌شان را.

همهٔ ما در فرستادن این سیگنال‌های بی‌تفاوتی استادیم. این مسئله از زبان تدافعی بدن، خودداری از ارتباط چشمی، تغییر ظریف تُن صدا، سکوتی که کمی زیادی کش‌دار می‌شود پیداست. درعین‌حال، همه‌مان می‌دانیم که وقتی کسی به ما توجه نکند چقدر دردناک است.

ناتوانی در ابراز این احساسات مانند دردی مداوم است که فرد را از درون نابود می‌کند. به نوعی، سکوت‌کردن به اندازهٔ خودِ سوءاستفاده مخرب و آسیب‌رسان است.

بی‌تفاوتی یا ازپادرآمدگی را نادیده می‌گیریم تا زمانی که تبدیل به درماندگی یا افسردگی می‌شوند و مجبور می‌شویم با آن‌ها مقابله کنیم.

غبطه‌خوردن، میل به داشتن چیزی است که دیگری دارد.

وقتی احساس حسادت می‌کنید، در اصل احساس تهدید می‌کنید که مبادا توجه کسی را که برای‌تان مهم است از دست بدهید

هرگاه تصمیمی می‌گیریم یا با چالشی مواجه می‌شویم، فرصتی برای خلاق‌بودن داریم که به شرایط موجود در آن لحظه به گونه‌ای واکنش نشان بدهیم که شبیه واکنش‌های قبلی نباشند؛

این حرکت یکی از بزرگ‌ترین پارادوکس‌های وضع بشر است. ما به شیوه‌های مختلف، بارها و بارها سؤال «چه احساسی داری؟» را می‌پرسیم که باعث می‌شود فکر کنیم حتماً برای‌مان امر مهمی است؛ اما بااین‌حال نه انتظار جواب واقعی و صادقانه داریم، نه می‌خواهیم چنین جوابی بشنویم و نه حتی خودمان چنین جوابی می‌دهیم.

خوشحالی دائمی نباید هدف ما باشد، زندگی چنین اجازه‌ای نمی‌دهد. ما به توانایی تجربه و ابراز تمام احساسات و عواطف نیاز داریم تا بتوانیم هم احساسات خوشایند و هم احساسات ناخوشایند را در جهت مناسب تعدیل کنیم تا به سلامت بیش‌تر برسیم،