بریده‌هایی از کتاب هنر همه فن حریف شدن در احساسات

افراد بسته به جایی که هستند و کسانی که با آن‌ها احاطه شده‌اند، سطوح متفاوتی از راحتی را درمورد ابراز احساسات خود تجربه می‌کنند.

«به چشم مبتلا به یرقان، همه‌چیز زرد می‌آید.»

بهترین کوشش‌ها در زمینهٔ یادگیری اجتماعی و عاطفی پیش‌کنش‌گرایانه هستند، نه واکنش‌گرایانه پیش‌کنش‌گربودن یعنی صبر نمی‌کنیم تا مشکلات به وجود بیایند تا بعد با آن‌ها برخورد کنیم، بلکه از قبل اقداماتی را به‌منظور جلوگیری از پیشامد آن‌ها مدنظر داریم.

آیا آن‌ها واقعاً احساساتی هستند که دارید؟ یا فقط احساساتی‌اند که حس می‌کنید اجازهٔ ابرازشان را دارید؟

اگر احساسات‌مان را ابراز نکنیم، مثل بدهی روی‌هم تلنبار می‌شوند و بالاخره مهلت پرداخت و تسویه‌حساب‌شان سر می‌رسد.

نگرش و رفتار ما به احساسات به فرزندان‌مان نیز سرایت می‌کند؛ فرزندانی که با الگوبرداری از ما، والدین‌شان و معلمان‌شان، نحوهٔ برخورد با احساسات را می‌آموزند.

هرگاه متوجه می‌شویم که به‌یک‌باره نمی‌توانیم درست توجه و تمرکز کنیم و یا به یادآوردن موضوعی برای‌مان دشوار می‌شود، باید از خودمان بپرسیم: از لحاظ عاطفی، چه اطلاعاتی در زیر سطح افکارمان نهفته است؟ و آیا کاری برای به‌دست‌گرفتن دوبارهٔ عنان ذهن‌مان از دست‌مان برمی‌آید؟ اگر بله، چه‌کاری؟

بیماری عاطفی یعنی اجتناب از واقعیت به هر قیمتی. سلامت عاطفی یعنی روبه‌روشدن با واقعیت به هر قیمتی. «ام. اسکات پِک»

درک احساسات به‌مانند سفرکردن است؛ شاید حتی رفتن به یک ماجراجویی، چراکه وقتی به پایان برسد ممکن است خود را جای جدیدی بیابیم، جایی ناشناخته، جایی که احتمالاً قصد رفتن به آن‌جا را نداشتیم و بااین‌حال آن‌جاییم، داناتر از گذشته، شاید حتی داناتر از آن‌چه می‌خواستیم باشیم؛ اما این تنها راه روبه‌جلو است.

حال از خودتان سؤال کنید: چه احساسی دارم؟ و سعی کنید تا جایی که می‌توانید کلمات متعددی در پاسخ به این سؤال پیدا کنید؛ کلماتی دقیق‌تر و اندیشمندانه‌تر از کلماتی که معمولاً به کار می‌برید. این مهارت بدین صورت پیشرفت می‌کند. بدون آن، برای خودمان و دیگران ناشناخته باقی‌می‌مانیم