بریده‌هایی از کتاب نگران نباش داستایفسکی

«کسی که می‌تواند، بهتر است خوشحال باشد.»

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست وقتی کفش‌هایت را می‌پوشی وقتی خوابی وقتی سطل زباله را خالی می‌کنی وقتی گربه‌ات را نوازش می‌کنی یا وقتی مسواک می‌زنی یا عید را جشن می‌گیری کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی.

لحظه‌هایی که قوارۀ ۱۹۰ سانتی‌اش گُر می‌گرفت، چرا که نمی‌توانست بفهمد چه چیزی از درون به او حمله می‌کند. مادرم، ماهی بدبخت، که دلش می‌خواست خوشحال باشد حداقل دو سه بار در هفته کتک می‌خورد به من هم می‌گفت خوشحال باشم -«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

وقتِ کمی دارم که این را به تو بگویم: گوش به زنگ مرگِ کوچک باش وقتی که دوان دوان می‌آید اما مثل میلیون‌ها مرگ کوچک دیگر هیچ چیز نیست و همه چیز هست: همۀ اشک‌های کوچکت که مثل کبوتر می‌سوزند تلف شده‌اند»

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی. تا آن زمان روز خوش البته اگر هنوز هستی.

-«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم یاد کسی می‌افتم که وقتی من کنارت نیستم عاشقت می‌شود

بعضی سگ‌ها که شب‌ها می‌خوابند حتما خواب استخوان می‌بینند من استخوان‌های تو را خواب می‌بینم

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم. من در جهنم می‌سوزم. جهنمِ خودم.