بریده‌هایی از کتاب نگران نباش داستایفسکی

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم آدم‌های دیگر شبیه آدم‌های دیگر هستند. همه‌شان شبیه هم هستند: به هم می‌رسند گروه می‌شوند ازدحام می‌کنند خوشحال و راضی هستند و من در جهنم می‌سوزم. قلبم هزار ساله است. من شبیه آدم‌های دیگر نیستم.

و هیچ چیز بدتر از خیلی دیر نیست.

چیزهایی هستند که از تنها بودن هم بدترند اما سال‌ها طول می‌کشد تا این را بفهمی و غالباً وقتی می‌فهمی که خیلی دیر شده و هیچ چیز بدتر از خیلی دیر نیست.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم یاد کسی می‌افتم که وقتی من کنارت نیستم عاشقت می‌شود

جین، زیاد دانستن تو را کشت.

من شبیه آدم‌های دیگر نیستم. من در جهنم می‌سوزم. جهنمِ خودم.

و آدم‌های عجیب و غریبی را دیده‌ام که یکی از آن‌ها خودم بودم-کسی که پدرم هیچ وقت نشناخت.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم، نفسم می‌گیرد یاد آدم‌هایی می‌افتم که قرار است بمیرند یاد این می‌افتم که دیگر نمی‌توانم آب بنوشم

مهم نیست، بگذار هر چه می‌خواهند بگویند.

«کسی که می‌تواند، بهتر است خوشحال باشد.»

لحظه‌هایی که قوارۀ ۱۹۰ سانتی‌اش گُر می‌گرفت، چرا که نمی‌توانست بفهمد چه چیزی از درون به او حمله می‌کند. مادرم، ماهی بدبخت، که دلش می‌خواست خوشحال باشد حداقل دو سه بار در هفته کتک می‌خورد به من هم می‌گفت خوشحال باشم -«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

وقتِ کمی دارم که این را به تو بگویم: گوش به زنگ مرگِ کوچک باش وقتی که دوان دوان می‌آید اما مثل میلیون‌ها مرگ کوچک دیگر هیچ چیز نیست و همه چیز هست: همۀ اشک‌های کوچکت که مثل کبوتر می‌سوزند تلف شده‌اند»

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست وقتی کفش‌هایت را می‌پوشی وقتی خوابی وقتی سطل زباله را خالی می‌کنی وقتی گربه‌ات را نوازش می‌کنی یا وقتی مسواک می‌زنی یا عید را جشن می‌گیری کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی.

کسی یا چیزی همیشه منتظر توست. همیشه باید یادت باشد که وقتی اتفاق افتاد تا حد امکان آماده باشی. تا آن زمان روز خوش البته اگر هنوز هستی.

-«لبخند بزن هنری! چرا هیچ وقت لبخند نمی‌زنی؟» و بعد خودش لبخند می‌زد که من هم یاد بگیرم، و این غمگین‌ترین لبخندی بود که دیده‌ام.

بهترین قسمت این بود که پرده‌ها را کشیدم و زنگ در را با پارچه‌های کهنه پوشاندم، تلفن را توی یخچال گذاشتم و سه چهار روز تمام در تخت‌خواب ماندم. و بهتر از همه این بود که کسی اصلا دلش برایم تنگ نشد.

آدم‌های عجیب و غریبی را دیده‌ام که یکی از آن‌ها خودم بودم-کسی که پدرم هیچ وقت نشناخت.

وقتی به مردن خودم فکر می‌کنم یاد کسی می‌افتم که وقتی من کنارت نیستم عاشقت می‌شود

یکی از بهترین سطرهای لورکا این است: «رنج، همیشه رنج ...» زمانی که سوسکی را می‌کُشی یا تیغ را برای اصلاح برمی‌داری یا صبح بیدار می‌شوی که خورشید را ببینی به این سطر فکر کن.