بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

«کسی که برای زندگی شتاب داره در واقع برای مرگ عجله می‌کنه.»

روی نیمکت بوی آب و آفتاب می‌آید. هرکسی نمی‌داند که آب و آفتاب بو دارند، اما آنها می‌دانند.

«حتی آسمون هم اونقدر که من دوستت دارم بزرگ نیس.»

زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیرشدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.

روی نیمکت بوی آب و آفتاب می‌آید. هرکسی نمی‌داند که آب و آفتاب بو دارند، اما آنها می‌دانند.

یه نکتۀ مثبتِ فراموشی اینه که چیزایی که آزارت می‌دن رو فراموش می‌کنی

بابابزرگش کنارش است و البته به‌طور حیرت‌انگیزی پیر شده، آنقدر پیر که آدم‌ها دست از سرش برداشته‌اند و دیگر به او نق نمی‌زنند که باید مثل یک آدم‌بزرگ رفتار کند. آنقدر پیر که دیگر برای بزرگ‌شدن دیر است.

پسرک می‌پرسد: «چطوری عاشقش شدی؟» دست‌هایش فرود می‌آیند، یکی روی زانوی خودش و یکی روی زانوی پسرک. «به نظرم اون توی قلب من گم‌شده و نمی‌تونه راه خروج رو پیدا کنه. حس جهت‌یابی مامان‌بزرگ افتضاح بود. ممکنه روی یه پله‌برقی گم شده‌باشه.» بعد می‌زند زیر خنده، اول پق‌پق و بعد ناگهان منفجر می‌شود انگار که کلی چوب خشک توی معده‌اش دود کرده باشند. بعد یک دستش را دور پسرک می‌اندازد. «هیچ‌وقت تو زندگی از خودم نپرسیدم چطوری عاشقش شدم نوآ-نوآ. فقط شدم.»

هیچ عیبی نداره اگه یه‌کم بترسی.»

«نه، مرگ یه ضرب‌آهنگ آهسته است که هر تپش قلبمون رو می‌شمره. نمی‌شه زیاد باهاش چونه زد.»

یادت هست دربارۀ اشتباه‌کردن بهت چی گفتم؟» «فقط زمانی شکست‌خورده محسوب می‌شی که دست از تلاش برداری.» «دقیقاً نوآ-نوآ. یه فکر بزرگ را هرگز نمی‌شه روی زمین نگه‌داشت.»

آنها هیچ‌وقت دست از دعوا نکشیدند و هیچ‌وقت هم جدای از هم نخوابیدند. او همۀ عمرش را صرف محاسبۀ احتمالات کرد و زن نامحتمل‌ترین آدمی بود که تاکنون دیده‌بود. این زن او را زیر و رو کرد.

«معلمت چی گفت؟» «گفت که من موضوع رو درست نفهمیدم.» «و تو چی گفتی؟» «گفتم اون جواب من رو درست نفهمیده.»

وقتی‌که خداحافظیت کامل شد، برو و پشت سرت رو هم نگاه نکن. زندگیتو بکن. خیلی دردناکه که دلتنگِ کسی بشی که هنوز اینجاست

«چرا دستمو اینقدر محکم گرفتی بابابزرگ؟» «چون همه‌چی داره ناپدید می‌شه نوآ-نوآ. و من می‌خوام تو رو طولانی‌تر از بقیۀ چیزای دیگه برای خودم نگه‌دارم.»

ذهن ما بی‌حدومرزترین معادله‌هاست و اون زمانی که بشر حلش کنه، قدرتمندتر از وقتی خواهیم بود که تونستیم به ماه پرواز کنیم. رازی بزرگتر از انسان تو کائنات وجود نداره.

کسی که برای زندگی شتاب داره در واقع برای مرگ عجله می‌کنه

آنقدر پیر که دیگر برای بزرگ‌شدن دیر است.

وقتی ذهنی می‌میره خیلی طول می‌کشه تا بدن اینو بفهمه. بدن انسان اخلاقِ کاری خارق‌العاده‌ای داره. یک شاهکار ریاضیه. تا آخرین پرتو نور دست از کار نمی‌کشه.

خیلی دردناکه که دلتنگِ کسی بشی که هنوز اینجاست.»