بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

«یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ایدۀ تازهای به ذهنم نمی‌رسد

بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم.

«چطوری می‌تونیم به بابابزرگ کمک کنیم؟» اشک‌های پدر روی ژاکت پسرک می‌ریزد. «فقط می‌تونیم تا آخر این مسیر همراهش باشیم، در کنارش باشیم.»

تد، ما به این دلیل که از بیگانه‌ها می‌ترسیم به فضا نمی‌ریم. این کار رو می‌کنیم چون از تنهایی می‌ترسیم. تنها بودن تو کائنات به این بزرگی خیلی ترسناکه.

«نیازی نیست از فراموش‌کردن من بترسی.» «واقعاً؟» نیش پسرک تا بناگوش باز می‌شود: «آره، چون هروقت فراموشم کردی این شانس رو داری که دوباره من رو بشناسی! از این کار خوشت می‌آد چون من واقعاً برای آشنایی آدم باحالی هستم!»

«ما زندگی معمولی خارق‌العاده‌ای داشتیم.» «یه زندگی خارق‌العادۀ معمولی.»

«دلم برای سپیده‌دم تنگ‌شده، اون‌طور که ناامید و بی‌شکیب پاش رو توی آب‌های افق می‌زد، تا جایی‌که دیگه نمی‌تونست خورشید رو نگه‌داره. اون‌قدر که روی دریاچه می‌درخشید و به سنگ‌های اسکله می‌رسید و پا به خشکی می‌ذاشت. دستای گرمش توی باغ ما که به‌نرمی روشنی به خونۀ ما می‌ریخت و اجازه می‌داد پرده‌ها رو کنار بزنیم و روز رو آغاز کنیم. دلم برات تنگ‌شده عزیزکِ خوش‌خواب. دلم برات تنگ‌شده.»

دلم برای همۀ چیزای معمولی‌مون تنگ‌شده

«مرگ عادلانه نیست.» «نه، مرگ یه ضرب‌آهنگ آهسته است که هر تپش قلبمون رو می‌شمره. نمی‌شه زیاد باهاش چونه زد.»

یه‌بار معلم ازمون خواست دربارۀ این‌که معنی زندگی چیه انشا بنویسیم.» «تو چی نوشتی؟» «همراهی.» بابابزرگ چشم‌هایش را می‌بندد. «بهترین جوابی که تا حالا شنیدم.» «معلممون گفت باید جواب طولانی‌تری بنویسم.» «خوب تو چکار کردی؟» «نوشتم: همراهی و بستنی.» بابابزرگ لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد می‌پرسد: «چه نوع بستنی‌ای؟» نوآ لبخند می‌زند. درک‌شدن خیلی شیرین است.

یه‌بار معلم ازمون خواست دربارۀ این‌که معنی زندگی چیه انشا بنویسیم.» «تو چی نوشتی؟» «همراهی.» بابابزرگ چشم‌هایش را می‌بندد. «بهترین جوابی که تا حالا شنیدم.» «معلممون گفت باید جواب طولانی‌تری بنویسم.» «خوب تو چکار کردی؟» «نوشتم: همراهی و بستنی.» بابابزرگ لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد می‌پرسد: «چه نوع بستنی‌ای؟»

آنها هیچ‌وقت دست از دعوا نکشیدند و هیچ‌وقت هم جدای از هم نخوابیدند.

«حتی آسمون هم اونقدر که من دوستت دارم بزرگ نیس.»

من که ترجیح می‌دم پیر باشم تا آدم‌بزرگ. همۀ آدم‌بزرگا عصبانین، فقط بچه‌ها و پیرها می‌خندن.

«فقط زمانی شکست‌خورده محسوب می‌شی که دست از تلاش برداری.»

اصلاً دلیل اینکه ما این شانس رو داریم که نوه‌هامون رو لوس کنیم همینه! با این کار از بچه‌هامون عذرخواهی می‌کنیم.»

«نیازی نیست از فراموش‌کردن من بترسی.» «واقعاً؟» نیش پسرک تا بناگوش باز می‌شود: «آره، چون هروقت فراموشم کردی این شانس رو داری که دوباره من رو بشناسی! از این کار خوشت می‌آد چون من واقعاً برای آشنایی آدم باحالی هستم!»

پسرک می‌پرسد: «از این می‌ترسی که شاید فراموشش کنی؟» پدربزرگ با سر تأیید می‌کند: «خیلی.» پسرک پیشنهاد می‌کند: «شاید فقط لازم باشه خاکسپاریش رو فراموش کنی.» پسرک خودش خوب می‌تواند فراموش‌کردن خاکسپاری را تصور کند، همۀ خاکسپاری‌ها را. ولی پدربزرگ به‌علامت منفی سر تکان می‌دهد. «اگر خاکسپاری رو فراموش کنم یادم می‌ره چرا نمی‌تونم اون رو از یاد ببرم.»

«هیچ‌وقت تو زندگی از خودم نپرسیدم چطوری عاشقش شدم نوآ-نوآ. فقط شدم.»

مامان‌بزرگته. جوون‌تر بود. تو هیچ‌وقت جوون ندیده‌بودیش، قوی‌ترین احساساتی که توی یه آدم می‌شد دید رو داشت. وقتی عصبانی می‌شد می‌تونست یک بارِ پر از مرد گُنده رو حریف بشه و وقتی هم که خوشحال بود در مقابلش کاملاً بی‌دفاع می‌شدی نوآ-نوآ. یکی از نیروهای طبیعت بود.