بریده‌هایی از کتاب و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

و او در خودش گم شد. دختر نخستین آدمی بود که او نمی‌توانست حلش کند، اگرچه از آن به بعد تمام دقایق عمرش را صرف این موضوع کرد.

یه‌بار معلم ازمون خواست دربارۀ این‌که معنی زندگی چیه انشا بنویسیم.» «تو چی نوشتی؟» «همراهی.» بابابزرگ چشم‌هایش را می‌بندد. «بهترین جوابی که تا حالا شنیدم.» «معلممون گفت باید جواب طولانی‌تری بنویسم.» «خوب تو چکار کردی؟» «نوشتم: همراهی و بستنی.» بابابزرگ لحظه‌ای فکر می‌کند و بعد می‌پرسد: «چه نوع بستنی‌ای؟» نوآ لبخند می‌زند. درک‌شدن خیلی شیرین است.

«وقتی آدمی رو فراموش می‌کنی یادت می‌ره که اون رو یادت رفته؟» «نه، یک‌وقت‌هایی یادم می‌مونه که یادم رفته. بدترین نوع فراموشی همینه.

می‌دونم که تو هرگز به زندگی بعد از مرگ اعتقاد نداشتی، ولی از تهِ تهِ تهِ دلم امیدوارم که اشتباه کرده‌باشی!»

«خدایا! چه دعوایی با من بگیری وقتی که تو آسمون همدیگه رو ببینیم!»

او همۀ عمرش را صرف محاسبۀ احتمالات کرد و زن نامحتمل‌ترین آدمی بود که تاکنون دیده‌بود. این زن او را زیر و رو کرد.

مامان‌بزرگ بی‌همتا نبود اما مال خود خود او بود.

اعداد همیشه آدم را برمی‌گردانند.

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری

کائنات بزرگتر از آن است که با آن بجنگی، اما برای همراهی‌کردن یک عمر زندگی را در اختیار داری.

«اگر خاکسپاری رو فراموش کنم یادم می‌ره چرا نمی‌تونم اون رو از یاد ببرم.»

«هیچ‌وقت تو زندگی از خودم نپرسیدم چطوری عاشقش شدم نوآ-نوآ. فقط شدم.»

پسرک می‌پرسد: «چطوری عاشقش شدی؟» دست‌هایش فرود می‌آیند، یکی روی زانوی خودش و یکی روی زانوی پسرک. «به نظرم اون توی قلب من گم‌شده و نمی‌تونه راه خروج رو پیدا کنه. حس جهت‌یابی مامان‌بزرگ افتضاح بود. ممکنه روی یه پله‌برقی گم شده‌باشه.»

«یه زندگی خارق‌العادۀ معمولی.»

دختر نخستین آدمی بود که او نمی‌توانست حلش کند

«من توی خداحافظی خوب نیستم.»

«فک کنم خداحافظی کار سختی باشه.»

«خوبه مگه نه؟ من که ترجیح می‌دم پیر باشم تا آدم‌بزرگ. همۀ آدم‌بزرگا عصبانین، فقط بچه‌ها و پیرها می‌خندن.»

«دقیقاً نوآ-نوآ. یه فکر بزرگ را هرگز نمی‌شه روی زمین نگه‌داشت.»

بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم.