بریده‌هایی از کتاب وقتی نفس هوا می‎شود

ویژگی‌ای که موجود زنده را تعریف می‌کند تلاش است. توصیف زندگی غیر از این مانند ترسیم ببری بدون خط‌های آن است

در جایگاه پزشک، می‌دانی که مریض‌بودن چه حسی دارد، ولی تا زمانی که خودت آن‌را تجربه نکنی، واقعاً متوجه نمی‌شوی. مثل عاشق‌شدن یا بچه‌دارشدن است.

کالبدشکافی برای خیلی‌ها نمونه‌ی کامل تبدیل‌شدن دانشجویی ساده و مؤدب به پزشکی بی‌احساس و متکبر است.

شاید علم ارائه‌دهنده‌ی مفیدترین راه سازماندهی داده‌های تجربی و قابل‌بازتولید باشد، اما قدرتش بر پایه‌ی ناتوانی از درک اساسی‌ترین جنبه‌های زندگی انسان استوار است: امید، ترس، عشق، نفرت، زیبایی، حسادت، غرور، ضعف، تلاش، رنج، فضیلت. همواره شکافی بین این احساسات اساسی و تئوری‌های علمی خواهد بود. هیچ مکتب فکری‌ای نمی‌تواند دربرگیرنده‌ی کل تجربه‌ی انسانی باشد.

کتاب‌ها نزدیک‌ترین محرم راز من بودند، لنزهای خوش‌تراشی که با نگاهی تازه به جهان می‌نگریستند.

تصاویر سیتی‌اسکن را ورق زدم. تشخیص واضح بود. شش‌ها درگیر تومورهای بی‌شمار بودند. ستون‌ فقرات دِفُرمه شده بود. قسمتی از کبد به‌کلی از بین رفته بود. سرطان همه‌جا پخش شده بود. رزیدنت جراحی مغز و اعصاب بودم و سال آخر دوره‌ام را می‌گذراندم. طی شش‌ سال گذشته هزاران نمونه از چنین اسکن‌هایی را بررسی کرده بودم با اندک احتمالی که شاید روش درمانی‌ای به‌ کار بیمار بیاید. اما این اسکن فرق می‌کرد، این متعلق به خودم بود.

چند هفته قبل از مرگش، در خانه، روی تخت از او پرسیدم: «وقتی سرم این‌جوری روی سینه‌ته‌، می‌تونی راحت نفس بکشی؟» جوابش این بود: «این تنها راهیه که برای نفس‌کشیدن می‌شناسم.»

ذهن انسان بدوی‌ترین کار موجودات زنده یعنی تولیدمثل را به عملی پرخطر تبدیل کرده. همین مغز چیزهایی مثل بخش انتظار و زایمان، کاردیوتاکومتر، اپیدورال و بخش سزارین اورژانس را ساخته و ضرورت دانسته.

معنا‌ی زندگی به‌ عمق ارتباطاتی که شکل می‌دهیم بستگی دارد. بُعد نِسبی انسان‌ها و یا نِسبی‌بودن ماهیت انسان پایه‌ریز معناست. هر چند این فرایند فقط در مغز و بدن جریان دارد، تابع فرمان‌های فیزیولوژیکی است و مستعد ازبین‌رفتن و شکل‌نگرفتن.

محک متافیزیک با علم، نه‌تنها حذف خدا از جهان است، بلکه حذف عشق، نفرت و معنا نیز هست.