بریده‌هایی از کتاب وقتی نفس هوا می‎شود

مرگ بر کل وجود ویلیام تأثیر گذاشت و او جمجمه‌ی زیر پوست را دید و موجودات بی‌نفس زیر خاک را که با لبخندی بر ‌لب به پشت دراز کشیده‌اند   تی. اس. الیت، زمزمه‌های ابدیت

این‌که پال و من قسمتی از معنای عمیق زندگی یکدیگر بودیم یکی از بزرگ‌ترین نعمت‌هایی است که به من داده شده.

وقتی در خواب به او نگاه کردم گریه‌ام گرفت، بعد آرام به اتاق پذیرایی‌مان رفتم، جایی که اشک‌های پدرش نیز به اشک‌هایم اضافه شد. از همین حالا دلم برای پال تنگ شده بود.

وقتی به یکی از آن لحظه‌های زندگی می‌رسی که باید خودت را شرح دهی، دفتر کاملی از آن‌چه بودی و انجام دادی و پیامت برای جهان را فراهم کن. امیدوارم این‌را کوچک نشمری ‌که روزهای مردی روبه‌مرگ را از لذت سیراب کردی. لذتی که در تمام سال‌های گذشته‌ام با آن غریبه بودم. لذتی که برای بیش‌تر و بیش‌تر عطشی ندارد و راضی استراحت می‌کند.

زمانی گراهام گرین گفت زندگی تنها بیست‌ سال اول عمر است و ادامه‌اش چیزی جز تفکر نیست.

بهترین راه برداشتن از ظرفِ ناگواری‌ها قاشق‌قاشق است. فقط بیماران معدودی می‌خواستند همه‌ چیز را یک‌جا بدانند؛ اکثراً برای هضم آن به زمان نیاز داشتند. از پیش‌آگهی ما (پیش‌بینی آینده‌ی یک بیماری) چیزی نمی‌پرسیدند.

در آن لحظه، فقط ساموئل بِکِت به ‌ذهنم رسید و استعاره‌هایی که با این دوقلوها به مرز پایان خود رسیدند: «روزی به‌دنیا آمدیم، روزی خواهیم رفت، روزی مثل امروز، لحظه‌ای مثل همین لحظه... آن‌ها با پاهایی گشاده بر گور زایمان می‌کنند، نور لحظه‌ای سوسو می‌زند، سپس دوباره شب از راه می‌رسد.»

ای‌ که می‌خواهی زندگی را در مرگ بیابی اکنون هوایی را دریاب که زمانی نفس بود نام‌های جدید از راه نرسیده و نام‌های قدیم از یاد رفته‌اند جسم را زمان به فنا بَرَد و روح را هیچ‌ کمی ‌زمان بده! چرا ‌که هیچ نیستی، جز گام‌هایی به‌سوی ابدیت