بریده‌هایی از کتاب وقتی نفس هوا می‎شود

اراده در رویارویی با ضعف شکل می‌گیرد.

اضطراب و عذاب در هوایی که راحت آن‌را نفس می‌کشیدی بود بدون این‌که متوجه‌شان شوی.

پزشکان هر طوری که بتوان تصور کرد به بدن می‌تازند. آن‌ها شکننده‌ترین، ترسناک‌ترین و خصوصی‌ترین لحظه‌های افراد را می‌بینند. مردم را تا رسیدن به زندگی همراهی می‌کنند و بعد رهایشان می‌کنند.

حاضرید قدرت تکلم خود یا مادرتان را با چند ماه زندگی خالی از گفتار عوض کنید؟ بازتر‌کردن نقطه‌ی کور چشمتان در ازای از بین‌رفتن احتمال جزئی خونریزی کشنده‌ی مغزی؟ عملکرد دست راست در برابر قطع تشنج؟ قبل از گفتن این‌که مرگ بهتر است، چقدر می‌گذارید فرزندتان دردهای عصبی را تحمل کند؟

وظیفه‌ی پزشک تعویق مرگ یا برگرداندن بیماران به زندگی قبلی‌شان نیست، بلکه در آغوش‌کشیدن بیمار و خانواده‌ای‌ست که زندگی‌شان از هم پاشیده و تلاش برای این است که بتوانند دوباره بایستند و با وجود خودشان رو‌به‌رو شوند و آن‌را بفهمند.

کلمه معنایش را میان انسان‌ها به‌ دست می‌آورد و معنا‌ی زندگی به‌ عمق ارتباطاتی که شکل می‌دهیم بستگی دارد.

آن لحظه‌های حساس، مسئله زنده‌ماندن یا مردن نیست بلکه این‌‌که چه نوع زندگی‌ای ارزش زیستن دارد اهمیت می‌یابد.

ای‌ که می‌خواهی زندگی را در مرگ بیابی اکنون هوایی را دریاب که زمانی نفس بود نام‌های جدید از راه نرسیده و نام‌های قدیم از یاد رفته‌اند جسم را زمان به فنا بَرَد و روح را هیچ‌ کمی ‌زمان بده! چرا ‌که هیچ نیستی، جز گام‌هایی به‌سوی ابدیت   قطعه‌ای از دیوان کَلِکا،‌ نوشته‌ی بَرِن بروک فُلک گِرِول، شاعر و سیاستمدار انگلیسی

بهترین راه برداشتن از ظرفِ ناگواری‌ها قاشق‌قاشق است

این سؤال را ‌که چه‌ چیزی به زندگی انسان معنا می‌بخشد، رها نکنم حتا در زمان رویا‌رویی با مرگ و نیستی.