بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

ای قصّهٔ تو و من، چون قصّهٔ شب و روز پیوسته در پی هم، امّا بدون دیدار

اگر می‌شد که صورت را به ذات آورد، بی‌تردید به صورت عشق را، چون روی تو، ترسیم می‌کردند

اگر فصل فراق از دفتر ایام گم می‌شد، چه کم می‌شد؟ چه خوش بود این ورق را پاره، زین تقویم می‌کردند

اندوخته‌هایم را چون می‌نگرم، تنها، انبوه غم‌انگیزی از خاطره می‌بینم

از بس که پس از رفتن، چرخیده و برگشتند خط‌های مصیبت را، من دایره می‌بینم

یا جبر بود و یا جهان تاریک، آن روز روزی که من، تقدیر خود را برگزیدم

برای آن‌که تیشه را به فرق خویش نشکند امید زیستن شو و برای کوهکن بمان

نه حق حقم، نه ناحق نه بدم، نه خوب مطلق سیه و سپیدم: ابلق! که به نیک و بد عجینم

نه فرشته‌ام، نه شیطان، کی‌ام و چی‌ام؟ همینم! نه ز بادم و نَز آتش، که نوادهٔ زمینم!

به هر کجا می‌گذرم، به هر کسی می‌نگرم عکس تو قاب می‌کند، آینهٔ ضمیر من

«دلم گرفته برایت» زبان سادهٔ عشق است سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت!

هر کس رسید از عشق ورزیدن به انسان گفت امّا تو را، ای عاشق انسان! کسی نشناخت.

بال پریدنم اگر هدیه نمی‌دهی دگر، می‌شکنی ز من چرا پای دویدن؟ این مکن

هزارها هنر از عاشقان به عرصه رسد که کمترینِ همه، جان خویش باختن است

شیرین و مهربانی، شیراز دخترانی تلفیق عشق و شعری، مانند سرزمینت

گم‌تر شود قدم به قدم، راه مقصدم ای کوکب امید! خدا را، هدایتی

من راهِ تو را بسته، تو راهِ مرا بسته امید رهایی نیست، وقتی همه دیواریم

فرسوده مانده در صفِ دلگیرِ روزها گویی برای مُردن نوبت گرفته‌ام

همه دنیای من، عشق است و دنیای عزیزم را اگر ویران کنی، خون مرا، بر گردنت داری

بخیل نیستم اما برای هیچ درخت اگر تو سبز نباشی ثمر نمی‌خواهم...