بریده‌هایی از کتاب سرگذشت ندیمه

اما این اشتباه است. هیچ کس از نبود رابطه جنسی نمی‌میرد. ما از نبود عشق است که می‌میریم. این‌جا هیچ کس نیست که بتوانم عاشقش باشم. تمام کسانی که می‌توانستم عشقشان را به دل بگیرم یا مرده‌اند یا جای دیگری هستند. خدا می‌داند حال کجا هستند و نامشان چیست. شاید هم دیگر وجود نداشته باشند، همان طور که برای من وجود ندارند. من نیز آدم گمشده‌ای هستم.

نگرانیشان از بابت فرار ما نیست. نمی‌توانیم زیاد دور شویم. نگران اوج گرفتن خیالمان هستند؛ نگران راه‌هایی که فقط در درون آدم باز می‌شوند و به انسان روحیه و برتری می‌دهند.

او گذرا و کوتاه بود، و با این همه بی‌پایان.

دوست داریم باور کنیم همه چیز همان طور بوده که در خاطرمان مانده.

می‌گوید، بهتر بودن معناش این نیست که بهتر برای همه. بهتر همیشه برای بعضی‌ها یعنی بدتر.

حتی اگر بتوانم خاطراتم را بنویسم، در هر شکلی، حتی در قالب صدایی در برابر صدایی دیگر، نتیجه کار در هر حال یک بازسازی خواهد بود، بازسازی‌ای که یک پله با واقعیت فاصله دارد. محال است بتوان جمله‌ای را دقیقاً به همان شکل قبلی‌اش تکرار کرد، چون آنچه بعد خواهید گفت هرگز به طور دقیق آن چیزی که اول گفته‌اید نخواهد بود. همیشه ناچارید نکته‌ای را جا بیندازید. بخش‌ها، ابعاد، جریان‌ها، تفاوت‌های ظریف و نشانه‌های بسیاری هست که هر یک معنایی دارند، شکل‌های بسیاری وجود دارند که هرگز به طور کامل در وصف نمی‌گنجند، بوها و طعم‌های بی‌شمار، در هوا یا روی زبان، ته‌رنگ‌های بسیار.

اما وقتی درد پایان می‌یابد، دیگر در یاد چه کسی می‌ماند؟ تنها سایه‌ای از درد باقی می‌ماند، آن هم نه در ذهن، که در تن. درد بر بدن تأثیر می‌گذارد؛ تأثیری چنان عمیق که دیده نمی‌شود. از یاد برفت هر آنچه از دیده برفت.

لحظه خیانت بسیار تلخ است، لحظه‌ای که برایتان مسلم می‌شود به شما خیانت شده است، لحظه‌ای که متوجه می‌شوید کسی بوده که تا این حد بدخواه شما بوده است.

حقیقت هر چه که باشد، برای رویارویی با آن آماده‌ام.

می‌دانم چرا تصویر رنگ و روغن زنبق‌های آبی شیشه ندارد و چرا پنجره فقط تا نیمه باز می‌شود و چرا شیشه‌اش نشکن است. نگرانیشان از بابت فرار ما نیست. نمی‌توانیم زیاد دور شویم. نگران اوج گرفتن خیالمان هستند؛ نگران راه‌هایی که فقط در درون آدم باز می‌شوند و به انسان روحیه و برتری می‌دهند.