بریده‌هایی از کتاب شاگرد قصاب

دنیا پُرِ کسانی است که آدم را ناامید می‌کنند.

اگر خدا صدات می‌کنه وظیفه‌ت اینه که وحشت نکنی.

وقتی وارد آشپزخانه شدم دیدم مادرم گوشه‌ای ایستاده و یک صندلی چپه هم روی میز است. گفتم صندلی آن بالا چه‌کار می‌کند، یک تکه سیم که مال بابا بود آن بالا از سقف تاب می‌خورد ولی نگفت آن بالا چه‌کار می‌کند فقط ایستاده بود و با ناخنش ور می‌رفت و هی دهنش را باز می‌کرد که چیزی بگوید ولی چیزی نمی‌گفت.

رفت طبقهٔ بالا و در را شکست دید که دخترک از طنابی تاب می‌خورد چاقویش را درآورد و طناب را برید و توی جیبش این نامه را پیدا کرد قبرم را پهن و عمیق بکنید یک سنگ مرمر روی سر و پایم بگذارید و وسطش یک کبوتر نقاشی کنید که دنیا بداند به خاطر عشق مُردم

هر جا که سرگردان باشی، عشق مادر نعمت است.

چه‌طوری تنهایی آدم تمام می‌شود؟ خنده‌دارتر از این نشنیده بودم.

تمام چیزهای زیبای این دنیا دروغ هستند. آخرسر هیچ ارزشی ندارند.

دنیا پُرِ کسانی است که آدم را ناامید می‌کنند.

به دستانم که به سفیدی مرمر بودند نگاه کردم و با خودم گفتم مُرده بودن شبیه زنِ توی آهنگ چه حسی دارد؟ با خودت فکر می‌کنی چیزهای زیبای دنیا آخرسر خیلی هم خوب نیستند، نه؟ می‌خواهم مُرده بمانم. فکر کردم احتمالاً همچین حسی دارد.

همه به خاطر کاری که با خانم نوجنت کرده بودم دنبالم می‌گشتند.

گفت پس خدابه‌همراهت من رفتم، گناهکاران آسایش ندارند، گفتم درست می‌گین، هیچ‌کس آسایش نداره،