بریده‌هایی از کتاب ریگ روان

بدترین چیز دنیا به‌هیچ‌عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.

اگر درست شنیدن را یاد بگیرم تمام پاسخ‌ها در سکوت شنیده می‌شوند.

می‌توانید مرگ هر یک از والدین را بدل کنید به موهبتی دوسویه. وقت‌تان را حرامِ سرزنش خدا یا فحاشی به بی‌عدالتی نکنید. در عوض رنج زیسته‌تان را به تسلا یا سرگرمی تبدیل کنید... اگر آن‌ها هم هنرمند هستند شوربخت حقیقی موادخام زیادی در اختیار دارد.

«و مردم ترسیدن از این‌که خیر و شر دیگه باهم سرِ جنگ ندارن و تو دو شیفت جداگانه کار می‌کنن؟»

آه، چه‌قدر امید، دریا دریا امید ــ ولی نه برای ما. فرانتس کافکا

«استعداد به‌کارگرفته‌نشده به روح فشار می‌آره.»

«ما هنر تولید می‌کنیم چون زنده بودن یعنی گروگان گرفته شدن به دست گروگان‌گیرهایی ساکت که حتا نمی‌تونیم خواسته‌هاشون را به قوهٔ شهود درک کنیم.»

آه، چه‌قدر امید، دریا دریا امید ــ ولی نه برای ما. فرانتس کافکا

تمام زنده‌ها شبیه هم هستند؛ ولی هر مُرده‌ای به شیوهٔ خودش مُرده است.»

«مردها همیشه فقط تظاهر می‌کنن که فانتزی‌های دوران بلوغ‌شون رو کنار گذاشته‌ن، ولی حقیقت این نیست.»

«هیچی بدتر از آدم‌های تنهایی نیست که همدیگه رو پیدا می‌کنن و نمی‌تونن باهم ارتباط برقرار کنن

متأسفانه پزشکان به تازه‌والدان نمی‌گویند که یک مشکل عمومی رو به افزایش پس از تولد این است که درصدی از کودکان در محیط خانهٔ خود بدل به انسان‌شناس می‌شوند، انگار نطفه‌شان برای این بسته شده تا شکست‌های وحشتناک پدر و مادری را مشاهده و ضبط کنند که روح‌شان هم از دعوت چنین مشاهده‌گر خونسرد و بی‌رحمی به زندگی‌شان خبر ندارد. تنها چیزی که این پدر و مادرهای بدبخت می‌خواسته‌اند تولید نسخه‌ای بانمک‌تر از خودشان بوده؛ در عوض گیرِ یک جاسوس بی‌احساس می‌افتند که در دادن گزارش‌شان به مقام پایین‌تر لحظه‌ای درنگ نمی‌کند

«با این وضع که نرخ پیشرفت علم پزشکی تقریباً برابره با نرخ نابود شدن محیط‌زیست، محتمل‌ترین سناریو اینه که درست در لحظهٔ نامیرا شدن گونهٔ انسان، دنیا غیرقابل‌سکونت می‌شه.»

حالا به لطف شبکه‌های مجازی آدم‌های این دوره بیشتر از مردم تمام دوران‌ها می‌دونن که فحش خوردن و تحقیر شدن چه حسی داره

ممکن است از تشویق زخم بخوری ولی بعضی تشویق‌های ایستاده مرگبارند.

«ما هنر تولید می‌کنیم چون زنده بودن یعنی گروگان گرفته شدن به دست گروگان‌گیرهایی ساکت که حتا نمی‌تونیم خواسته‌هاشون را به قوهٔ شهود درک کنیم.»

«خُب، یه عروسی بودایی! چه‌قدر مضحک، ناخواسته البته، با توجه به این‌که بودا زن و بچه‌ش رو ول کرد تا کار خودش رو بکنه. به کسی نگید، ولی به‌نظرم همه فکر می‌کنن که مبنای فلسفهٔ بودیسم اینه که نداشتن جاه‌طلبی یه مسیر میان‌بُره به وارستگی. اگر طبق آموزه‌های این دین زندگیْ وجود نداشتنه، پس بچه‌دار شدنِ دوتا بودایی یه‌جور ریاکاری وحشتناک و قساوت نالازم نیست؟

می‌دانم که برای من زیاد از خودگذشتگی کرد ــ واقعاً کرد؟ ایثارش برای خودش نبود؟ برای این‌که بتواند مادر بودن را تجربه کند؟

شاید در چنبرهٔ پیچیده‌ای از افکار آلدو به این نتیجه رسیده که بهترین شکل حفاظت نفس، مُردن است. یعنی اگر بمیرد دیگر چیزی نمی‌تواند به او آسیب برساند.

که من با کسانی که ته دلم ازشان خوشم نمی‌آید دوستی‌های محکمی برقرار می‌کنم و هر چه‌قدر تنفرم عمیق‌تر باشد دوستان نزدیک‌تری می‌شویم.