بریده‌هایی از کتاب ریگ روان

ممکن است از تشویق زخم بخوری ولی بعضی تشویق‌های ایستاده مرگبارند

«من می‌خوام یه نویسنده بشم اون‌قدر پُرکار که بتونم صبح روز انتشار تقدیم‌نامهٔ کتاب‌هام رو به اسم هر زنی که تو خیابون دیدم بنویسم. تو چی؟» «تو زمان برگردم عقب و پدربزرگم رو عقیم کنم.»

«می‌دونی ترس از تبدیل شدن به والدین‌مون جا عوض کرده با ترس از ارث بردن ناهنجاری‌های ژنتیک‌شون؟»

بدترین چیز دنیا به‌هیچ‌عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.

«چیزی که راجع‌به شکست آدم رو دیوانه می‌کنه قرابتش به موفقیته.»

گفت متنفر است از کسانی که این‌قدر سفت‌وسخت به درگاه خداوند دعا می‌کنند که به خاطرشان بیاید به زمین،

همه مستعد خشم غیرقابل‌مهارند.

حالا به لطف شبکه‌های مجازی آدم‌های این دوره بیشتر از مردم تمام دوران‌ها می‌دونن که فحش خوردن و تحقیر شدن چه حسی داره

«چیزی که تو به عنوان رنج عاطفی تجربه می‌کنی فقط واکنش توئه به شرایط و بنابراین تا حدی تقصیرش به گردن خودت هم هست

واقعیت این است که آدم تا حدی می‌تواند از خود و زمانی که در اختیار دارد مایه بگذارد، بعدش باید دوستانت را روی صخره‌های سرد تنها بگذاری. کارهای دیگری داری.

شانس سرطانی‌ها این است که انتخاب دارند: بهتر شو یا بمیر. ما فقط به ادامه دادن ادامه می‌دهیم، نماد بی‌عدالتی هستیم،

زمان به‌قدری سریع می‌گذرد که دیگر نمی‌شود اعصار را از هم تشخیص داد و من آدم‌هایی را می‌شناسم که پنج نسل باهم فاصله دارند درحالی‌که اختلاف سنی‌شان فقط بیست سال است.

دهانم باز ماند. خودِ آلدو بود. خودش را برای مرگ آماده می‌کرد ولی در همین حین به فکر بهبود زندگی‌اش بود. هم تمایل به خودکشی داشت و هم جاه‌طلب بود. هی طناب گره می‌زد و وسطش درازونشست می‌رفت. خیلی مسخره بود.

این یکی از عادات قدیمی و مسخرهٔ انسان است: وقتی راهش را گم می‌کند تندتر می‌دود

سرم خورد به دیوار آجری و خون توی چشمانم ریخت ولی باز هم با خودم می‌گفتم همین الان یک میلیارد آدم دیگر در دنیا اوضاع‌شان از من بدتر است.

پارکینسون، آلزایمر و زوال عقل مکانیسم خداست برای آدم‌هایی که سه برابر میزانی که باید زنده می‌مونن و با گستاخی تمام از بازگشت به سوی او طفره می‌رن.

آه، چه‌قدر امید، دریا دریا امید ــ ولی نه برای ما.

«می‌دونی الان عبارت "دست‌کم سلامتیت رو که داری" یعنی اعضای بدنت یه‌سری کالا هستن که می‌تونی در مواقع ضروری به فروش‌شون برسونی؟»

ما هنر تولید می‌کنیم چون زنده بودن یعنی گروگان گرفته شدن به دست گروگان‌گیرهایی ساکت که حتا نمی‌توانیم خواسته‌های‌شان را به قوهٔ شهود درک کنیم.

بدترین چیز دنیا به‌هیچ‌عنوان رنج کشیدن یا تنهایی نیست. یک ترکیب است: تنهایی رنج کشیدن.