بریده‌هایی از کتاب خرد شکست

این احساساتِ منفی گاهی به ما اندرزِ غلط می‌دهند، چون واکنش‌های ناخودآگاهی هستند که در اثر تجربیات گذشته در ما تثبیت شده‌اند.

به نظرم شکست هم همین‌طور است. راه‌حل مناسب این است که دیدی بی‌طرف نسبت به آن داشته باشید، بدون قضاوت و بدون ترس. یعنی قبل از اینکه احساسی نسبت به تعبیرتان از آن داشته باشید، به حقیقتِ آن فکر کنید. تعابیر و احساسات اغلب می‌توانند گمراه‌کنند و بی‌فایده باشند و از ترس، اندوه، سَرخوردگی و انتقاد درونی ناشی شوند و معمولاً، در زمان بحران، بهترین و موثق‌ترین مقیاس برای آنچه عملاً درحال وقوع است نیستند.

«آوردنِ شکست‌هایم روی کاغذ یا حتی حرف‌زدن درباره‌شان آن‌ها را از بین نمی‌برد و آن‌ها همچنان وجود دارند. اما باعث می‌شود بفهمم که دنیا به آخرنرسیده است و برعکس، احتمالاً نتایج خوبی هم داشته است.»

«دیدن بی‌طرفانهٔ خود بدون قضاوت: این یعنی مدیتیشن.»

«تمام هدفِ مدیتیشن این است که از چیزی که توی ذهن‌تون اتفاق می‌افته آگاه باشین، نه اینکه جایی یا به حالت درونی آرومی برین. باید ببینین آیا می‌تونین به‌طور واضح، از چیزی که واقعاً در ذهن‌تون داره اتفاق می‌افته آگاه باشین یا نه. این دقیقاً همون کاریه که باید انجام بدین.»

آیا صدای انتقادآمیز درون‌تان این را می‌گوید؟ یا دلیلش این است که فیلم‌های رومانتیک‌کمدی دههٔ ۱۹۸۰ را زیاد تماشا کردید و فکر می‌کنید که همه‌چیز پایانی خوش، ترجیحاً با مونتاژ موزیکالِ نشاط‌بخش دارد؟

آیا شرطی‌سازیِ جامعه باعث می‌شود فکر کنید که در جایگاه مناسبی در زندگی قرار ندارید؟

چه می‌شد اگر در عوض، این باور را تقویت می‌کردیم که رویدادهای سخت هم مثل رویدادهای عالی اتفاق می‌افتند و از تجربهٔ هر دوی آن‌ها می‌توان چیزهای زیادی یاد گرفت

در عصر مدرن، آن‌قدر با داستان‌های موفقیت بمباران می‌شویم که ممکن است باور کنیم استثناگرایی معیار است. چنین چیزی از نظر منطقی ممکن نیست. استثنا دقیقاً چون خارج از حد وسط قرار دارد استثناست. با این حال در عصری از کمال‌گراییِ مدیریت‌شده زندگی می‌کنیم که در آن شبکه‌های اجتماعی ما را تشویق می‌کنند باور کنیم همه در زندگی‌های خود فردی مشهور هستیم. در واقع، ما به سمتی هدایت می‌شویم تا به این باور برسیم که اگر فقط به‌اندازهٔ کافی باهوش، لاغر، برنزه، مشهور، نیکوکار و اجتماعی باشیم، به عبارتی به‌اندازهٔ کافی خوب باشیم، لایق موفقیت هستیم و به آن دست خواهیم یافت.

بعد از احساس درد مجبور نیستیم به رنج‌کشیدن ادامه دهیم. می‌توانیم شکست بخوریم و با ناراحتیِ خود کنار بیاییم.

همچنین شکست آن چیزی نیست که دیگران به شما می‌گویند. تجربهٔ شما از شکست شخصی است و باید تا حد امکان از قضاوت دیگران دور بماند.

در جمعی از مردم که به‌طور جدی به‌دنبال موفق‌نشدن هستند، سرافکندگی کاربردی ندارد.

«اشتباهات، هرچه باشند، پایه‌های حقیقت‌اند و اگر انسانی ذات چیزی را نمی‌شناسد، حداقل به معلوماتش اضافه می‌شود اگر بداند ذاتش چه نیست.»

اشتباهاتم منِ امروز را ساخته‌اند، اما من با آن‌ها تعریف نمی‌شوم.

ما می‌توانیم ذهن خود را تمرین دهیم تا شادتر باشیم

باور می‌تواند به‌خاطر خود باور باشد: عزم به این باور که همه‌چیز درست می‌شود؛ که این نیز می‌گذرد.

وقتی اقدام به برچیدن «برنامه» ای کنید که برای خود چیده بودید، متوجه می‌شوید که عدم موفقیت در پایبندی به آن شاید آن‌قدرها هم که فکر می‌کردید آزاردهنده نباشد.

من در رابطهٔ فعلی‌ام احساس خوشبختی می‌کنم؛ نه فقط به این دلیل که با شخصی فوق‌العاده آشنا شده‌ام، بلکه به این خاطر که تجربیات زیادی از روابط ناموفق با افرادی نه‌چندان فوق‌العاده دارم که با آن مقایسه کنم.

«خیلی طول کشید بفهمم که نمی‌توانم دیگران را تغییر دهم و در واقع نمی‌توانم دیگران را کنترل کنم. من کارهای آن‌ها را کنترل نمی‌کنم. فقط می‌توانم خودم را کنترل کنم.»

شکست یک حقیقت است. ارزشی که برای آن قائل می‌شویم چیزی جدا و کم‌وبیش تحت کنترل خودمان است. همچنین شکست آن چیزی نیست که دیگران به شما می‌گویند. تجربهٔ شما از شکست شخصی است و باید تا حد امکان از قضاوت دیگران دور بماند. برداشت دیگران به‌خاطر موانع عاطفی، فرهنگی، خانوادگی و کاری‌شان تحریف شده است و همیشه بهترین معیار برای زندگی شما نخواهد بود. در این زمانهٔ تلاش برای جمع‌کردنِ لایک، سعی کنید تا حد امکان احساسات خود دربارهٔ شکست را از ارزیابیِ دیگران نسبت به آن رها کنید، هرچقدر هم که سخت به نظر برسد.