بریده‌هایی از کتاب خرد شکست

«بیشتر وقت‌ها به این دلیل خیلی غمگین می‌شیم که داریم از پذیرش شرایط خودداری می‌کنیم. هر وقت از پذیرش شرایط خودداری کنیم، اون‌وقت طبیعیه که خیلی غمگین بشیم. هنر اینه که چطور ذهن‌مون رو تغییر بدیم و سعی کنیم شرایط رو همون‌طور که هست بپذیریم. ما شکست می‌خوریم. سؤال اینه که آیا می‌تونیم با سربلندی شکست بخوریم و همچنین آیا می‌تونیم چیزی از اون تجربه یاد بگیریم یا نه.»

«آوردنِ شکست‌هایم روی کاغذ یا حتی حرف‌زدن درباره‌شان آن‌ها را از بین نمی‌برد و آن‌ها همچنان وجود دارند. اما باعث می‌شود بفهمم که دنیا به آخرنرسیده است و برعکس، احتمالاً نتایج خوبی هم داشته است.» نایجل اسلیتر، آشپز و نویسنده

«اشتباهات، هرچه باشند، پایه‌های حقیقت‌اند و اگر انسانی ذات چیزی را نمی‌شناسد، حداقل به معلوماتش اضافه می‌شود اگر بداند ذاتش چه نیست.» کارل یونگ، روان‌کاو

زندگی ترکیبی از نور و ظلمت است و نمی‌توانیم فراز را کاملاً درک کنیم مگر اینکه معنای زندگی در نشیب را هم چشیده باشیم. اما یک قدم پا را فراتر می‌گذارم و می‌گویم با تصمیم به یادگیری از شکست، انتظارات‌مان از موفقیت هم تعریفی تازه پیدا می‌کند. اکنون موفقیت برای من به این معناست که بتوانم واقعی‌ترین و کامل‌ترین تجلیِ خودم در تمام حوزه‌های زندگی‌ام باشم و در عین حال پیوندهای قوی‌تر، مفیدتر و گسترده‌تری با انسان‌های دیگر ایجاد کنم.

اگر ساختارِ تصورِ بیرونی از خود (یعنی آن تجسماتی که بازتاب‌شان به‌وسیلهٔ مطالبات و انتظاراتِ دنیای بیرون به ما برمی‌گردند) را بشکنیم، یک خودِ درونی برایمان باقی می‌ماند که برای بودن به هیچ‌چیز بیشتری نیاز ندارد؛ بودنش کافی است. و بهترین قسمتش اینجاست: همین عملِ سادهٔ بودن، خود به‌طور اساسی، ما را با دیگران پیوند می‌دهد، چون دیگر خودمان را زیر تلاشی مداوم برای «بهتر» بودن از خودِ واقعی‌مان پنهان و تظاهر نمی‌کنیم. ما خودِ اصلی، متناسب و سرشار از انسجام‌مان هستیم، که در آن نمودهای درونی و بیرونی‌مان یکسان است. این باعث می‌شود که در کنار هم احساس راحت‌تری داشته باشیم. به جای اینکه مهمانی باشیم که مدام سعی می‌کند از مدعوینِ دیگر مهمانی بهتر باشد، می‌توانیم شخصی باشیم که از آنچه هست راضی است و برای ارزشمند به نظر رسیدن نیازی به خودنمایی ندارد. کیست که نخواهد آن فرد باشد؟

داستایفسکی جایی نوشته است: «هرچه شب تاریک‌تر، ستارگان روشن‌تر.»

در این زندگی می‌توانید دربارهٔ کسی که هستید صادق باشید و دیگران شما را به‌خاطر نقص‌های‌تان دوست دارند و مورد احترام قرار می‌دهند. نقص‌ها از ما انسان می‌سازند. آن‌ها این امکان را به ما می‌دهند که همدیگر را درک کنیم.

اگر نسبت به گذشته‌مان آگاه شویم و خواستار یادگیری از آن باشیم، آنگاه دیگر محکوم به تکرار آن نیستیم.

«دلیل اصلیِ ناراحتی هرگز خودِ موقعیت نیست بلکه تفکرات شما دربارهٔ آن است.»

اساساً، اگه مغزمون رو آزاد بذاریم، آیا واقعاً قابل اطمینانه؟ یا ما رو به جاهایی می‌بره که غمگین می‌شیم و باعث می‌شه بدون هیچ دلیلی رنج بکشیم؟