بریده‌هایی از کتاب بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم

در هر گونه باور مذهبی کلمهٔ کلیدی ایمان است، مفهومی که مثالش حضور ما در کلاس بود. چرا داشتیم با تمرین‌های دستور زبان یک بچهٔ شش‌ساله سروکله می‌زدیم اگر باور نداشتیم که، گوش شیطان کر، بالاخره یک روزی پیشرفت می‌کنیم؟ اگر باور کرده بودم که یک خرگوش نصف‌شب به خانه‌ام می‌آمده و شکلات و سیگار نعنایی جا می‌گذاشته پس الان هم می‌توانستم امید داشته باشم که یک روز بتوانم راحت و روان با یک نفر حرف بزنم. اصلاً چرا فقط همین؟ اگر می‌توانستم به خودم ایمان داشته باشم چرا به بقیهٔ امور غیرمحتمل دیگر فرصت ابراز وجود ندهم؟ به خودم گفتم که معلمم علی‌رغم تمام رفتارهایش زنی مهربان و خوب است که ته دلش فقط خیر من را می‌خواهد. قبول کردم که خدایی عالم مرا از وجود خودش آفریده و مراقبم است و هر جایی که رفته‌ام با راهنمایی او بوده

ولی سال اول وقتی خواستم بلیت بخرم وحشت برم داشت، تازه متوجه شدم که از فرانسه می‌ترسم. ترسم ربطی به فرانسوی‌ها نداشت. من اصلاً هیچ فرانسوی‌یی نمی‌شناختم. چیزی که من را ترساند تصویری بود که فیلم‌ها و سریال‌های کمدی از فرانسوی‌ها ساخته بودند. هر وقت کسی خراب‌کاری اساسی می‌کند در یک رستوران فرانسوی است، هیچ‌وقت در یک رستوران ژاپنی یا ایتالیایی چنین اتفاقی نمی‌افتد. فرانسوی‌ها کسانی بودند که با دستکش به‌هم چک می‌زدند و کبودی‌های عاشقانه‌شان را با دستمال‌گردن می‌پوشاندند.

آلیشیا هم خیلی وقت نبود که او را می‌شناخت ولی گفت که دختر شیرینی است. یکی از صفاتی بود که آلیشیا به‌وفور استفاده می‌کرد: شیرین. این کلمه را تقریباً برای همه به کار می‌برد. اگر با لگد به شکمش می‌زدی فقط ممکن بود کمی از درجهٔ شیرینی‌ات کاسته شود. به عمرم کسی را مثل او ندیده‌ام، راجع‌به هیچ‌کس قضاوت نمی‌کند و تمام چیزهایی که در نظر من عیوب بزرگ شخصیتی می‌آیند به‌نظر او خوبی هستند. مثل بقیهٔ دوستانم آدم‌شناسی‌اش مفت نمی‌ارزد.

یک سریال خوب می‌تواند مثل کشف یک شهر زیرزمینی آدم را شگفت‌زده کند.

پدرم به کمد لباس‌هایش هم همانند غذا وفادار است. با این عقیده که بالاخره ردای رومیان باستان هم دوباره مُد می‌شود تمام لباس‌هایش را نگه می‌دارد و مدت‌ها پس از شروع ازهم‌پاشیدگی‌شان آن‌ها را به تن می‌کند.

وقتی که بلیتم پاره می‌شود به تمام کارهای مفیدی فکر می‌کنم که می‌توانستم انجام بدهم. به پارک‌ها و رستوران‌ها، به تعارف‌هایی که در حضور دوستی که هرگز نمی‌توانم پیدا کنم ادا نخواهم کرد.

مگر چندبار از آدم می‌پرسند که در این دنیا چه چیزی را دوست دارد؟ اگر بخواهم مشخص‌تر بگویم چندبار از آدم سؤالی می‌پرسند که بعدش به خاطر جوابی که می‌دهی مسخرهٔ خاص‌وعامت کنند؟

‫به خاطر نفرت من از ماشین‌آلات و چندین مورد جیغ بنفش به من برچسب «فناوری‌هراس» زدند، ترکیبی که ربط چندانی به من پیدا نمی‌کرد. کلمهٔ فوبیک اگر درست استفاده شود جای خودش را دارد ولی تازگی‌ها معنایش را کاملاً از دست داده چون همه اصرار دارند که ریشهٔ بیشتر دشمنی‌ها ترس است نه نفرت. کسی برای این دو احساس متضاد تفاوتی قایل نیست. از مار می‌ترسم، از کامپیوتر متنفرم. نفرتم سفت‌وسخت است و هر روز هم پروبالش می‌دهم. مشکلی با نفرتم ندارم و هیچ‌چیز هم نمی‌تواند نظرم را عوض کند.

«با چیزایی که تو نمی‌دونی می‌شه یه کتاب رو پُر کرد.»

‫نظارت و فشار او باعث شد که خواهرانم خجالتی شوند و همیشه حالت تدافعی داشته باشند. تنها استثنا ایمی بود که می‌توانست قبل از این‌که کارش به جنون بکشد انتقامش را بگیرد. شیفتگی‌اش به تغییر از سن پایین شروع شد و کم‌کم این شیفتگی داشت تبدیل می‌شد به اختلال چندگانگی شخصیت. یک سیبِل بود کمی بامزه‌تر، یک ایوْ بود بدون حملات گریه. مادرم رو به ایمی اشاره می‌کرد و می‌پرسید «ما امروز کی هستیم؟ می‌خوای من کی نباشم؟»

عاشق اسمش بود و نقص گفتاری من را توهین به خودش می‌دانست. عین خیالش نبود تا آخر عمرم اسمم را دیوید ثداریث تلفظ کنم، مهم اسم خودش بود، کریسی سامسون. اگر اسمش سین نداشت حرفهٔ گفتاردرمانی را بی‌خیال می‌شد و عمرش را وقف کشیدن دندان‌های سالم ملت یا ختنه کردن دخترمدرسه‌ای‌های افریقا می‌کرد. چنین شخصیتی داشت.

برای او کم‌کم برنزه کردن از یک سرگرمی جدی تبدیل شد به یک‌جور معلولیت ذهنی. دقیقاً می‌شد اسم او را گذاشت تنورکسیک: کسی که هر چه‌قدر هم برنزه کند باز بسش نیست.

همیشه هفتهٔ اول سپتامبر یک ویلا توی اوشن آیل اجاره می‌کردیم، یک خلیج کوچک در ساحل کارولینای شمالی. ما که آن‌موقع نوجوان بودیم در تمام تفریحات معمول کنار دریا شرکت داشتیم. اوایلش خوش می‌گذشت، ولی وقتی پدرمان وارد ماجرا می‌شد رسماً گند زده می‌شد به عیش‌مان. گلف مینیاتوری‌مان با یک سخنرانی طولانی در باب تأثیر جهت و سرعت باد نابود می‌شد و قصرهای شنی‌مان با نُطقی سرسام‌آور راجع‌به دینامیک تاق‌ضربی.