بریده‌هایی از کتاب عبور زیبایی از تنهایی

می‌دانم هیچ پرنده‌ای روی شاخه‌های لرزانِ یک درخت لانه نخواهد ساخت!

که تمام زندگی‌اش را بی‌وقفه رقصیده است!

من با تو به خانه بازمی‌گردم با قدم‌های کوتاه و سرمست با خستگیِ خوب کسی

من دیگر از مرگ نمی‌ترسم، وقتی تو چراغ‌ها را خاموش کنی در را ببندی و جهان تمام شود...

می‌خواهم دوستم داشته باشی و تنهایی‌ام، زیباترین پیراهنم باشد...

زیر خروارها شعر غمگینش پنهان کرده و می‌خواهد ته‌ماندهٔ روزهایش را با زندگی دوستی کند

قلبم تندتر از همیشه می‌کوبد! به شهری که در من ساخته‌ای به مردمانی که در من زنده کرده‌ای به زندگی که به من بازگشته است بگو:

دوستت دارم و اگر تنوری داشتم هرروز در نانی که برایت می‌پختم، گریه می‌کردم

زمانی کودکی بوده که در رودخانه به تصویر خودش سنگ می‌انداخته و فرار می‌کرده است.

با صدای قدم‌هایت سپاهی در سینه‌ام شادمانه طبل می‌کوبد ای فرماندهٔ بزرگ که از شادمانیِ من دفاع می‌کنی!

ای فرماندهٔ بزرگ که از شادمانیِ من دفاع می‌کنی!

آغوشت آشتیِ من با تمام شورشیانِ درونم،

دست‌های تو پرچم صلح‌اند،

به تو دل بسته‌ام  و از جنگ تنها رنگِ سُرخش را برایت می‌آورم با مربّای تمشک، با ظرف انار، با انگورهای رسیده، با ناخن‌ها، لب‌ها، موهایم با خونی که زیر پوستم می‌دود

زبانِ بی‌زبانیِ آب را می‌دانی

به چشم‌هایم نگاه کن ساکتم خاک را از گلویم تکانده‌ام

در چشم‌هایت، شبی برفی‌ست که مرا با زمستان آشتی می‌دهد

دردهای کهنه، خود را ادامه می‌دهند

زن‌ها وقتی عاشق می‌شوند،  دیگر دوست ندارند بمیرند!

هرروز برای دخترمان قصهٔ پروانهٔ خوشبختی را می‌خوانم