بریده‌هایی از کتاب عبور زیبایی از تنهایی

مرا ببوس و فرار کن

کدام سقف، بلندپروازیِ ما را دربرمی‌گیرد و از هم نمی‌پاشد؟

تو آسمانی هستی که در اتاق خودت نمی‌گنجی!

قلبم ای‌کاش خانهٔ کوچکم بود بلند می‌شدم در و پنجره‌هایش را محکم می‌بستم کلیدش را می‌دادم به تو و تا می‌توانستم از خودم دور می‌شدم.

غمگینم... و می‌دانم هیچ پرنده‌ای روی شاخه‌های لرزانِ یک درخت لانه نخواهد ساخت!

عکسی از من نداری، با من از هیچ خیابانی چندبار عبور نکرده‌ای، و هیچ‌چیزی هیچ‌جایی مرا به یادت نمی‌آورَد

دیوار، گورِ دسته‌جمعیِ خاطره‌هاست

۱ عکسی از من نداری یعنی چیزی برای به‌خاطر آوردن نیست و چیزی برای فراموش‌کردن