بریده‌هایی از کتاب عبور زیبایی از تنهایی

من از تاریکی نمی‌ترسم! من صبر می‌کنم، و چون بذری از دلِ خاک بیرون می‌آیم.

غمگینم... و می‌دانم هیچ پرنده‌ای روی شاخه‌های لرزانِ یک درخت لانه نخواهد ساخت!

عکسی از من نداری، با من از هیچ خیابانی چندبار عبور نکرده‌ای، و هیچ‌چیزی هیچ‌جایی مرا به یادت نمی‌آورَد تا چمدان در دست‌های تو بی‌معنی شود.

غمگینم شبیه خانه‌ای نُقلی در حاشیهٔ شهر که نمی‌داند ساکنینش به‌شوقِ سفری کوتاه چمدان می‌بندند، یا خانه‌ای تازه...؟

زیبایی به‌تنهایی کافی نبود او چیزی هولناک‌تر را جست‌وجو می‌کرد تا از شاخه چیده نشود؛ پس انتخاب کرد گزنده و وحشی باشد...

عکسی از من نداری یعنی چیزی برای به‌خاطر آوردن نیست و چیزی برای فراموش‌کردن دیوار، گورِ دسته‌جمعیِ خاطره‌هاست

با خونی سرخ بر پیشانی‌ام نوشته‌ام: شجاعم که دوستت دارم!

عزیزم! قطاری که تو را با خود برد، هردوی‌مان را بی‌سرزمین کرد!

با من از چایی حرف بزن که هرروز می‌نوشی، از خیابانی که هرروز عبور می‌کنی، و هرروز نیمی از نانِ شیرینی را که در دهان می‌گذاری برایم بیاور... معمولی‌ترین شادی‌هایت را با زنی قسمت کن که عشق را مثل زخمی کهنه

از من دور باش و از گذشته‌ام چیزی نپرس، بگذار زیبا بمانم

بخواب زن، بخواب جنگجوی کوچک!

دوست دارم میوه‌ای به تو بدهم، امّا اندوه، حاصلخیز نیست و در خاکِ من، عاشقان بسیاری گریسته‌اند تا شاخه‌ای سبز شود!

من چاهِ عمیقی هستم که تا سینه در خود گریسته‌ام

عزیزم! قطاری که تو را با خود برد، هردوی‌مان را بی‌سرزمین کرد!

چگونه تمامِ زنی را می‌خواهی که نیمه‌ایش، حتی آنچه را بسیار می‌خواهد، نمی‌خواهد و نیم دیگرش سرتاپا تمنّای آن‌چیزی است که نمی‌خواهد...

قلبم ای‌کاش خانهٔ کوچکم بود بلند می‌شدم در و پنجره‌هایش را محکم می‌بستم کلیدش را می‌دادم به تو و تا می‌توانستم از خودم دور می‌شدم.

عکسی از من نداری، با من از هیچ خیابانی چندبار عبور نکرده‌ای، و هیچ‌چیزی هیچ‌جایی مرا به یادت نمی‌آورَد

دیوار، گورِ دسته‌جمعیِ خاطره‌هاست

۱ عکسی از من نداری یعنی چیزی برای به‌خاطر آوردن نیست و چیزی برای فراموش‌کردن

یاغی غمگینم! چه بلایی سرت آورده‌اند؟ که در نمایشِ مبتذلِ شادمانی‌شان پای می‌کوبی و شیهه می‌کشی! اسب‌های وحشی، مالکان دشت‌ها بودند تو را امّا به خانه بردند تا حول دایره‌ای بچرخی از دست‌هایشان نان بخوری و دیگر زیبا نباشی...