بریده‌هایی از کتاب چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم

اهمیتی ندارد که چند بار در زندگی‌تان با فقدان مواجه شده‌اید، این اولین بار برای این فقدان است. دربارهٔ تجربه‌تان کنجکاو و دقیق باشید.

وقتی مضطرب می‌شوید یک مطلب ساده را به یاد داشته باشید: هنگام تنفس بازدم‌تان را طولانی‌تر از دم خود بیرون دهید. سادگی این عمل، فوق‌العاده است. این گزینه، اغلب تحت کنترل شما، همیشه در دسترس و همین‌طور کمک‌کننده است.

وقتی توسط سوگت از پا درمی‌آیی، وقتی زندگی معنا و زیبایی خود را از دست می‌دهد، وقتی پیش‌رفتن غیرممکن به نظر می‌رسد امیدوارم روشنایی وجود داشته باشد، حتی اگر کوچک‌ترین روزنه‌ای باشد در دل تاریکی. امیدوارم دستانی تسلی‌بخش دورت حلقه شوند، قدم‌هایی دوستانه کنارت برداشته شوند و گوش‌هایی همدلانه حرف‌هایت را بشنوند. امیدوارم بدانی که دیگر تنها نیستی و اگر هیچ‌چیز دیگری نداشته باشی، خانواده‌ای از افرادی داری که درکت می‌کنند. گرچه ممکن است در حقیقت یکدیگر را نشناسیم، اما درک می‌کنیم و این‌جاییم. ما این‌جا هستیم. تو خیلی محبوب و دوست‌داشتنی هستی.

آرزو می‌کنم روزهایت بدون نظرات احمقانه‌ای بگذرند که باعث می‌شوند حس کنی قضاوت شده‌ای یا حالت تهوع بگیری یا از بی‌احساس‌بودن مردم شوکه شوی یا حتی چیزهایی بدتر از این‌ها. آرزو می‌کنم کسی تو را با سکوت یا مسخره‌بازی یا با نیش و کنایه [هر چیزی] که در آن لحظه نیاز داری، در چاله‌چوله‌های زندگی‌ات همراهی کند. برایت شب‌هایی پر از خواب راحت آرزو می‌کنم، عاری از حملات اضطراب و بازگشت به گذشته و بیدارشدن‌های ناگهانی در دل تاریکی، خوابی پر از رؤیاهای عشق و افسونگری، نزدیک کسی که دلتنگش هستی، رؤیاهایی که تو را همراهی کنند و تا زمانی که بتوانی بار دیگر خودت را پیدا کنی روحیه‌ات را تقویت کنند.

سوگ مشکلی نیست که حل‌وفصل شود، تجربه‌ای است که باید با آن کنار آمد.

گذر و نجات‌یافتن از سوگ یک آزمایش است، آزمایشی که برخلاف میل‌تان به دل آن پرتاب شدید، اما به‌هرحال یک آزمایش است. چاره‌ای جز کاوش و جست‌وجوی مداوم مسیر پیش رو و به‌دوش‌کشیدن عشق و فقدان‌تان ندارید. امید است شادی، معنا و امید از راه برسند و در این مسیر به شما ملحق شوند.

سوگ تجربه‌ای همه‌جانبه است؛ خستگی بیش از حد شما علتی دارد، این‌که ممکن است طاقت شما به اندازهٔ قبل نباشد علتی دارد، این‌که تمرکزتان از بین رفته و حتی چیزهای ساده هم برای‌تان گیج‌کننده هستند علتی دارد. ذهن‌تان در تلاش است چیزی را درک کند که با عقل جور درنمی‌آید. جسم‌تان در تلاش است غیرممکنی را درون خود نگه دارد. کل سیستم‌تان خیلی سخت کار می‌کند فقط برای این‌که بتوانید هر روز جان سالم به‌در ببرید.

سوگ به شما نشان نمی‌دهد که مسیرتان را گم کرده‌اید. سوگ خود مسیر است. نرم‌کردن قلب‌تان اقدامی بنیادین است، خواستن چیزی زیبا، لطیف و مهربان برای خودتان درازکردن دستان‌تان برای خوشامدگویی به اتفاقات پیش رو، پیشکش‌کردن قلب‌تان به‌عنوان مکانی برای مواجهه با آنچه پیش از این رخ داده است. آنچه اکنون این‌جا وجود دارد عشق است؛

گذر و نجات‌یافتن از سوگ یک آزمایش است، آزمایشی که برخلاف میل‌تان به دل آن پرتاب شدید، اما به‌هرحال یک آزمایش است. چاره‌ای جز کاوش و جست‌وجوی مداوم مسیر پیش رو و به‌دوش‌کشیدن عشق و فقدان‌تان ندارید. امید است شادی، معنا و امید از راه برسند و در این مسیر به شما ملحق شوند.

این کتاب به شما کمک می‌کند با خودتان مهربان باشید.