بریده‌هایی از کتاب چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم

برایت صبر آرزو دارم و آرزو می‌کنم دنیای اطرافت هم کمی با تو همدلی نشان دهد. برایت سهره‌های کاکل قرمز، سنجاقک، نسیم ملایم، لحظه‌هایی از آرامش گذرا و ماندگار آرزو دارم. نشانه‌هایی را برایت آرزومندم که به دنبال‌شان می‌گردی. من هم دنبال‌شان هستم.

این‌که افراد دیگر شرایط بدتری دارند به این معنا نیست که حق ندارید درد بکشید و ناراحت باشید. این‌که شما افرادی را که هنوز در زندگی‌تان وجود دارند دوست دارید و برای‌تان عزیز هستند دلیل بر این نمی‌شود که دل‌تان برای شخص مهمی که از دست داده‌اید تنگ نشود.

هیچ‌چیز قرار نیست سوگ‌تان را برطرف کند، نه این کتاب‌کار و نه هیچ منبع دیگری. برطرف‌شدن سوگ چیزی نیست که دنبالش می‌گردیم. ما به دنبال همراهی، پذیرش و ابزارهایی هستیم که این سوگ را در ذهن و دل‌تان تنها کمی تسکین ببخشند.

گذر زمان قرار نیست چیزی را درست کند. کاری که می‌کند، این است که فقط به دلیل طبیعتش لبه‌های تیز فقدان را نرم‌تر می‌کند. نرم می‌کند، محو نمی‌کند.

سوگ تجربه‌ای همه‌جانبه است؛ خستگی بیش از حد شما علتی دارد، این‌که ممکن است طاقت شما به اندازهٔ قبل نباشد علتی دارد، این‌که تمرکزتان از بین رفته و حتی چیزهای ساده هم برای‌تان گیج‌کننده هستند علتی دارد. ذهن‌تان در تلاش است چیزی را درک کند که با عقل جور درنمی‌آید. جسم‌تان در تلاش است غیرممکنی را درون خود نگه دارد. کل سیستم‌تان خیلی سخت کار می‌کند فقط برای این‌که بتوانید هر روز جان سالم به‌در ببرید.

سوگ به مهربانی نیاز دارد؛ خودمهربانی، به تمام دلایلی که مجبور به زندگی هستید.

آدمی که از دستش دادی دوست داشت یه روز دیگه هم مثل روزی که تو داری زندگی کنه و تو این‌جا داری حرومش می‌کنی!

سوگ مشکلی نیست که حل‌وفصل شود، تجربه‌ای است که باید با آن کنار آمد.

عشقی را باور داشته باشید که شما را نجات نمی‌دهد، اما همچنان جان‌پناه و خانهٔ شماست.

حتی تاریکی هم باید گذرا باشه. روز جدیدی فرامی‌رسه و وقتی خورشید می‌تابه، زیباتر و درخشان‌تر می‌تابه.