بریده‌هایی از کتاب چگونه رنجی را که نمی توانیم درمان کنیم به دوش بکشیم

شرایطی که شما در آن زندگی می‌کنید آسان نیست. مهربانی با خودتان تغییری در سوگ ایجاد نمی‌کند، ولی شرایط را برای ذهن و قلب شما آسان‌تر می‌کند. کار دشوار این است. یافتن مهربانی برای خود سخت‌ترین کار است. ما می‌توانیم مهربانی را حتی به سنگدل‌ترین فرد موجود در جهان پیشکش کنیم، ولی مهربانی به خودمان؟ نه. نه، من نمی‌تونم با خودم مهربون باشم. این‌جوری خیلی به خودم آسون می‌گیرم.

دیدن دردکشیدن کسی که دوستش دارید سخت است. این آمیزه‌ای از درماندگی و عشق است که افراد را مشتاق می‌کند تا شرایط را برای شما بهتر کنند. آن‌ها می‌خواهند حال‌تان خوب باشد، اما شما به نصیحت نیاز ندارید، به راه‌حل نیاز ندارید، نیازی ندارید که کسی به شما روحیه بدهد. شما به کسی نیاز دارید که سوگ شما را ببیند و آن را درک کند، به کسی نیاز دارید که وقتی وحشت‌زده و لرزان ایستاده‌اید و به گودالی خیره شده‌اید که زندگی‌تان بود دست‌تان را بگیرد.

برایت حضور شخص دیگری را آرزو می‌کنم که کنارت قدم بردارد و به هر شکلی بارت را سبک کند. شخصی با روحی مهربان که به حقیقت چشمانت نگاه کند و جویای حالت باشد، نه فقط امروز، بلکه هفته‌ها و سال‌ها، تا بیست سال دیگر. دستان مهربانی که قلبت را با دقت و ظرافت نگه دارند. گوش‌هایی که با صبوری و بدون قضاوت به حقایق جاری‌شده از زبانت گوش دهند.

آرزو می‌کنم روزهایت بدون نظرات احمقانه‌ای بگذرند که باعث می‌شوند حس کنی قضاوت شده‌ای یا حالت تهوع بگیری یا از بی‌احساس‌بودن مردم شوکه شوی یا حتی چیزهایی بدتر از این‌ها. آرزو می‌کنم کسی تو را با سکوت یا مسخره‌بازی یا با نیش و کنایه [هر چیزی] که در آن لحظه نیاز داری، در چاله‌چوله‌های زندگی‌ات همراهی کند. برایت شب‌هایی پر از خواب راحت آرزو می‌کنم، عاری از حملات اضطراب و بازگشت به گذشته و بیدارشدن‌های ناگهانی در دل تاریکی، خوابی پر از رؤیاهای عشق و افسونگری، نزدیک کسی که دلتنگش هستی، رؤیاهایی که تو را همراهی کنند و تا زمانی که بتوانی بار دیگر خودت را پیدا کنی روحیه‌ات را تقویت کنند.

می‌دونم. همه‌ش اشتباهه. در واقع ما نباید این‌جا باشیم، اما هستیم. شبیه داستان‌های بزرگه آقای فرودو! اون‌هایی که واقعاً مهم‌اند؛ همون‌هایی که پر از تاریکی و خطرن و بعضی اوقات دلت نمی‌خواد پایان‌شون رو بدونی، چون فکر می‌کنی چطور می‌تونن پایان شادی داشته باشن؟ چطور دنیا می‌تونه به زمانی برگرده که این‌همه اتفاق‌های بد نیفتاده بود؟ اما در آخر، این فقط یه چیز گذراست، یه سایه. حتی تاریکی هم باید گذرا باشه. روز جدیدی فرامی‌رسه و وقتی خورشید می‌تابه، زیباتر و درخشان‌تر می‌تابه.

نشانه‌هایی را برایت آرزومندم که به دنبال‌شان می‌گردی. من هم دنبال‌شان هستم.

لطفاً با عشق و احترام به خودتان نگاه کنید، مخصوصاً به بخش‌های مضطرب، هولناک و وحشت‌زده.

اگر می‌خواهید از سوگ‌تان نجات پیدا کنید، باید راه‌هایی برای سکنی‌گزیدن در آن بیابید. یاد بگیرید بین دو حالت افراطی «خیلی بهتر» و «محکوم به ناامیدی» زندگی کنید. شما به ابزارهایی نیاز دارید تا با فقدان کنار بیایید نه این‌که فقدان را ناپدید کنید.

امیدوارم در زمان‌هایی که لرزان و بی‌ثبات تقلا می‌کنی، زمین را زیر پاهایت احساس کنی. امیدوارم سایبان آسمان پرستارهٔ شب در زمان‌هایی که احساس می‌کنی رهاشده و تنها هستی همراه تو باشد. امیدوارم زمان‌هایی که به یادآوری احتیاج داری به خورشید در خط افق نگاه کنی و به این فکر کنی که زندگی طولانی‌تری، هرچند از نوع تغییریافته‌اش، پیش روی تو است. امیدوارم جریان رودهایی که به اقیانوس راه می‌یابند کمکت کنند تابفهمی این سفر، سفر توست تاکشف کنی و پیش بروی. این مسیرتوست تا به روش‌های انتخابی خودو در زمان خود به آن معنا ببخشی. امیدوارم خودت را از درون و بیرون مأمن آسایش بدانی.

سوگ مشکلی نیست که حل‌وفصل شود، تجربه‌ای است که باید با آن کنار آمد.

جسم و ذهن سوگ تجربه‌ای همه‌جانبه است؛ خستگی بیش از حد شما علتی دارد، این‌که ممکن است طاقت شما به اندازهٔ قبل نباشد علتی دارد، این‌که تمرکزتان از بین رفته و حتی چیزهای ساده هم برای‌تان گیج‌کننده هستند علتی دارد. ذهن‌تان در تلاش است چیزی را درک کند که با عقل جور درنمی‌آید. جسم‌تان در تلاش است غیرممکنی را درون خود نگه دارد. کل سیستم‌تان خیلی سخت کار می‌کند فقط برای این‌که بتوانید هر روز جان سالم به‌در ببرید.

امیدوارم بدانی که در پس لحظات دشوار، در گذر روزها... دیده می‌شوی، ارزشمندی، حمایت می‌شوی و دوست‌داشتنی هستی.

برایت آرزوی صلح و آرامش دارم. برایت روزهایی سرشار از نور آرزو دارم. فقط ای کاش می‌توانستیم یکدیگر را در آغوش بگیریم...

بعضی چیزها درمان نمی‌شوند فقط می‌توان آن‌ها را به دوش کشید.

وقتی به تشویش و اضطراب به‌عنوان نشانه‌ای نگاه می‌کنید که به شما یادآوری می‌کند که تحت فشار هستید نه به‌عنوان نویددهندهٔ سرنوشت، می‌توانید مسیر رابطه‌تان را با آن تغییر دهید. تشکرکردن را یک‌بار امتحان کنید. از تشویش و اضطراب‌تان تشکر کنید برای این‌که به شما کمک می‌کند تا وقتی زندگی نامطمئن و بی‌ثبات به نظر می‌رسد متوجهش شوید؛ از تشویش و اضطراب‌تان تشکر کنید که به شما فرصتی می‌دهد تا به دنبال پناهگاه و آسایش باشید تا به خودتان کمی فضا بدهید و آرام پیش بروید؛ از آن تشکر کنید که به شما یادآوری می‌کند ترسیدن اشکالی ندارد.

میان درد و رنج تفاوتی وجود دارد. وقتی کسی (یا چیزی) که دوستش دارید از زندگی‌تان جدا شده باشد، درد پاسخی سالم و طبیعی است. درد آزاردهنده است، ولی این به معنای اشتباه‌بودنش نیست. قرار است تا زمانی که آرام شود وجود داشته باشد و این کار را به خواست خود انجام خواهد داد. رنج متفاوت است. رنج تمام چیزهای زیادی و اضافه‌ای است که همه‌چیز را بدتر می‌کنند و طوفان عذاب بزرگ و بزرگ‌تر خواهد شد مگر این‌که رنج قطع شود یا تغییر کند.

این زندگی شماست. داستان این زندگی تمام نشده است. در زندگی شما روابطی مداوم و دائم‌التغییر وجود دارد؛ ارتباط با سوگ، با عشق، با کسی که از دست داده‌اید، با خودتان. ماجراها، سختی‌ها و موهبت‌هایی وجود دارند. زندگی شما هنوز هم سفر یک قهرمان است. شما در درون خود آزاد هستید، آزادید که این زندگی را با روشی که به قلب‌تان، به فقدان‌تان و به تمام چیزهایی که قبلاً اتفاق افتاده است احترام می‌گذارد، زندگی کنید.

از نظر ما تنها دو گزینه برای سوگ وجود دارد: می‌توانی از آن عبور کنی و خود را به طرف دیگر بکشانی تا اندوه پایان یابد و دوباره «خوشحال» باشی یا می‌توانی در آن اندوه گیر بیفتی، خود را در اتاقی تاریک زندانی کنی، تنها بمانی، لباس گونی‌مانند بپوشی و در گوشه‌ای به خود بلرزی؛ آزمونی برای قلب آدم که در آن موفق می‌شود یا شکست می‌خورد.

سوگ مشکلی نیست که حل‌وفصل شود، تجربه‌ای است که باید با آن کنار آمد. اگر می‌خواهید از سوگ‌تان نجات پیدا کنید، باید راه‌هایی برای سکنی‌گزیدن در آن بیابید. یاد بگیرید بین دو حالت افراطی «خیلی بهتر» و «محکوم به ناامیدی» زندگی کنید. شما به ابزارهایی نیاز دارید تا با فقدان کنار بیایید نه این‌که فقدان را ناپدید کنید.

سوگ قطعاً روابط شما را از نو شکل می‌دهد. برخی افراد کنار شما باقی می‌مانند و برخی می‌روند. برخی که فکر می‌کردید همیشه کنارتان می‌مانند کاملاً ناپدید می‌شوند. افرادی که در حاشیهٔ زندگی‌تان بودند ممکن است جلو بیایند و جوری از شما حمایت کنند که فکرش را هم نمی‌کردید. اگر آدم‌های زندگی‌تان بتوانند پایبندماندن به قلب‌تان را بپذیرند یا حتی برای آن ارزش قائل شوند،‌ کنارتان باقی خواهند ماند. اگر نتوانند، موقرانه، صریحانه و با عشق بگذارید بروند.