بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

چه اهمیتی دارد که حالا دیگر هفتاد سالمان شده؟! زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

دیروز از اوزغور پرسیدم که آیا او به سرنوشت اعتقاد دارد؟ پاسخ سؤالم را در صفحهٔ سوم مجله پیدا کردم: «این قدرت به ما داده نشده که بتوانیم زمان را هدایت کنیم، اما این فقط ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چه‌طور و با چه چیزی آن را پر کنیم.»

اقیانوس نگاه عمیقی دارد، این نگاه ممکن است برای فرد دیگری ترسناک به‌نظر برسد، اما برای من دوستانه و صمیمی است. اقیانوس چیزی فراتر از حد انتظار است، طوری که حتی تصورش را هم نمی‌کنی. اقیانوس هر بار به رنگی در می‌آید و هرگز خودش را تکرار نمی‌کند.

«روزی با فردی ملاقات می‌کنی که خداوند از دریچهٔ چشم‌های او به تو نگاه خواهد کرد.»

علت ناامیدی‌های ما در بیشتر مواقع این است که در زمان حال زندگی نمی‌کنیم؛ یا درگیر خاطراتمان هستیم یا در انتظار چیزی.

خوشبخت نبودن کار سختی نیست و لازم نیست برایش به دنبال بهانه‌ای باشی، کافی‌ست دنباله‌روی افرادی باشی که همیشه ناراضی‌اند و دچار سکون شده‌اند. تو هم مثل اکثریتی می‌شوی که فقط و فقط در حال شکایت از زمین و زمان‌اند. زندگی که در آن احساس خوشبختی وجود نداشته باشد، همیشه یک طعم می‌دهد؛ تلخ و گس مثل بادام نرسیده.

چه چیزی در این دنیا پایدارتر است؟ تغییرات! تغییرات بی رحم و پایان‌ناپذیر. آنتونی دوئر

دوستوی عزیزم، ما انسان‌ها هر چقدر هم که تلاش کنیم، نمی‌توانیم زندگی را به‌طور کامل درک کنیم. ما همیشه خیال می‌کنیم که می‌دانیم هر چیزی چرا و چگونه به وجود آمده است، اما آغاز و پایان هر روز جدید، خلاف این طرز فکر را به ما ثابت می‌کند.

ناامیدی آرام آرام و ناگزیر وجودت را از درون می‌خورد و تو نمی‌توانی در برابرش مقاومت کنی. در این لحظه‌های سخت حتی نمی‌توانی به دعا متوسل شوی، فقط باید صبر کنی. یا نجات پیدا می‌کنی و یا می‌میری.

می‌خواهم تو را با چند نفر در اینجا آشنا کنم؛ آن‌ها گاهی بدون آنکه حتی خودشان متوجه بشوند، حال ما را بهتر می‌کنند. چه اهمیتی دارد که حالا دیگر هفتاد سالمان شده؟! زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!