بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

آیا نفرین نمی کنید خوشبختی پایدار و یکنواخت را؟...

گاهی بد نیست همه‌چیز را به حال خود رها کرد و گفت: «هر چه بادا باد.»

طرز فکر سطحی و کورکورانهٔ "هرچه بیشتر کار کنی، بیشتر موفق می‌شوی" را به ما تلقین کرده‌اند، ما انسان‌ها با دویدن به دنبال آرزوهایمان بیشتر و بیشتر تحت فشار و ناآرامی قرار می‌گیریم. همیشه احساس کمبود می‌کنیم و خیلی از داشته‌هایمان را نمی‌بینیم، گاهی اوقات حتی لحظه‌هایی که آرزوهایمان برآورده می‌شوند را هم متوجه نمی‌شویم.

نباید ذوق و قریحهٔ نزدیکانت را دست‌کم بگیری؛ نباید با کشیدن پرده‌ها برای کسی که در حال تماشای افسونگری طبیعت است مزاحمت ایجاد کنی؛ آن هم وقتی که این طبیعت سحرانگیز به دقت در حال دوختن لباس سفید برای سقف خانه‌هایمان است.

انسان‌ها فقط با یک هدف به کرهٔ زمین می‌آیند و آن چیزی نیست به جز یادگیری هنر دوست داشتن.

«مگر می‌شود که اقیانوس مشتاق رسیدن به ساحل نباشد؟ نه امکان ندارد.»

بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک! بیاموز تا کسانی را که مقابل تو قرار گرفته‌اند را ببخشی؛ به این ترتیب راهی برای بخشش خود نیز پیدا خواهی کرد. دست و پا نزن! اما فراموش نکن که کشتی‌ات به کدام جهت در حرکت است، شاید از مسیر خارج شده باشد!...

هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

خداوند نعمت‌های زیادی در اختیار انسان‌ها قرار داده است، اما ما قدرشان را نمی‌دانیم. فقط به پول فکر می‌کنیم، حرص می‌زنیم و برای روز مبادا پس‌انداز می‌کنیم، درحالی‌که از زیبایی لحظهٔ اکنون بی‌نصیب می‌مانیم.

ژان به تازگی در یک نظرسنجی از مردم پرسیده که از زندگی خود راضی هستند یا خیر؟ اغلب شرکت‌کنندگان پاسخ مثبت داده‌اند. در ادامه سؤال دیگری را مطرح کرده: «آیا دوست دارید دویست سال دیگر هم به همین شکل کنونی زندگی کنید؟» جالب اینجاست که چهرهٔ افراد شرکت‌کننده در نظرسنجی با شنیدن این سوال در هم کشیده شده است. انسان‌ها از خودشان و از لحظه‌های شادی که دارند، خسته می‌شوند. آن‌ها همیشه متقابلاً انتظار چیزی را دارند؛ از شرایط و اوضاع، از دین، از هر عملی، حتی از عزیزانشان! «این فقط یک راه است. پس از آن لذت ببر!»