بریده‌هایی از کتاب آسایش

غواصان محلی اخیراً در آن منطقه متوجه ماهی خیره‌کننده و بزرگ‌تری به رنگ زرد طلایی شده‌اند که در همان آب‌ها شنا می‌کند. هنگامی که غواصان درست کنار این ماهی بزرگ شنا می‌کنند، آن ماهی بزرگ از هم جدا شده و به هشت یا تعداد بیشتری بزماهی زین‌طلایی با اندازهٔ معمول تقسیم می‌شود. به نظر می‌رسد که ماهی‌ها وقتی احساس خطر می‌کنند، بسیار نزدیک به هم، در الگویی دقیقاً به شکل ماهی شنا می‌کنند؛ یکی دیگر از میلیون‌ها نمونه در طبیعت از این‌که چگونه ما موجودات زنده وقتی به هم می‌پیوندیم و با هم شنا می‌کنیم آسیب‌پذیری خود را کم می‌کنیم. انسان‌ها نیز می‌توانند توسط یکدیگر نجات پیدا کنند.

گاهی فقط باید بگذاری ببارد، بگذاری تو و پوستت را خیس کند. بارش باران هیچ‌وقت همیشگی نیست و این را بدان، هر قدر هم خیس شوی، باران نیستی، آن احساس بدی نیستی که در سر داری، کسی هستی که طوفان را تجربه می‌کند. طوفان ممکن است تو را از پای دربیاورد، اما تو دوباره برمی‌خیزی. دوام بیاور.

وقتی چیزهایی از ما گرفته می‌شوند، چیزهایی که باقی می‌مانند برای‌مان ارزش بیشتری پیدا می‌کنند.

ما همه‌چیز هستیم و به همه‌چیز متصل می‌شویم؛ انسان به انسان، لحظه به لحظه، درد به لذت، یأس به امید.

برای امیدداشتن لازم نیست خوشحال باشی. در عوض باید ناشناخته‌بودن آینده را بپذیری و بدانی که نسخه‌هایی از آینده وجود دارند که ممکن است بهتر از زمان حال باشند. امید در ساده‌ترین شکل خود، پذیرش ممکن‌هاست.

اگر حس می‌کنی دیگر نمی‌توانی تحمل کنی، به احتمال زیاد در بدترین نقطه قرار داری و احساساتی که برای تجربه‌کردن باقی مانده‌اند همگی بهتر از این‌یکی هستند.

«یک بار پدرم گفت"وقتی واقعاً تصمیم گرفتیم که به چیزی برسیم، موفق می‌شیم. فقط باید بخوایم جولیان!"»

مارکوس اورلیوس، امپراتور روم و فیلسوف رواقی، تصور می‌کرد که اگر از عاملی خارجی درمانده و پریشان‌حال باشیم، «درد و رنج ما ناشی از خود آن عامل نیست، بلکه ناشی از برآورد ما از آن عامل است و ما این قدرت را داریم که هر لحظه آن را ملغا کنیم.»

چطور می‌توانیم فقط «باشیم» آن هم وقتی کارهای زیادی برای انجام وجود دارد؟ رؤیایی که رسیدن به آن سخت‌ترین کار دنیاست، رؤیای عذاب‌نکشیدن از رؤیاهای دست‌نیافته‌ی‌مان است، رؤیای کنارآمدن و پذیرفتن کامل‌نبودن به‌عنوان وضعیت طبیعی انسانی. رؤیای کامل‌بودن در نقص‌ها و ناکاملی‌های خود. رهایی از قید و بند خاطرات و جاه‌طلبی‌ها، رهایی از مقایسهٔ خود با دیگران و تصاویر فرضی دیگری که از خود داریم و یافتن یک لحظه بدون هیچ برنامه و دستور دیگری و مانند خود زمان، آزادانه وجود داشتن.

ذهن خود را پیمایش کن رسانه‌های اجتماعی می‌توانند گالری عکس زندگی‌هایی باشند که در آن زندگی نمی‌کنی، رژیم‌هایی که رعایت نمی‌کنی، مهمانی‌هایی که در آن‌ها شرکت نمی‌کنی، تعطیلاتی که نمی‌گذرانی، سرگرمی‌هایی که نداری، پس از آن‌ها جدا شو، به خودت استراحت بده و در عوض ذهنت را پیمایش کن، ذهنت را جست‌وجو کن و دلایلی پیدا کن برای قدردانی از «خودت‌بودن». تنها ترس از دست‌دادنی که اهمیت دارد ترس از دست‌دادن خودت است.

وقتی دوران سختی را می‌گذرانیم، به نوعی آرامش و آسایش عمیق نیاز داریم؛ چیزی خالص و بنیادین، پشتوانه‌ای محکم، تخته‌سنگی که به آن چنگ بزنیم.

«مهم نیست چه اتفاقی برای شما می‌افتد، آنچه اهمیت دارد نحوهٔ واکنش شما به آن اتفاق است»

برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.

«هیچ چیز خوب یا بدی وجود ندارد، بلکه تفکر ما چنین چیزی را می‌سازد»

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

زندگی کوتاه است، مهربان باش.

اگر پوست بی‌نقصی داشته باشی آسمان زیباتر نمی‌شود. اگر سیکس‌پک داشته باشی موسیقی‌ها جذاب‌تر به نظر نمی‌رسند. اگر مشهور باشی، سگ‌ها همدم‌های بهتری نمی‌شوند. پیتزا هر عنوان شغلی‌ای که داشته باشی، مزهٔ خوبی دارد. بهترین چیزهای زندگی فراتر از چیزهایی است که مشتاق رسیدن به آن‌ها هستیم.

دیگران اهمیت دارند، ولی دلیلی ندارد برای پیداکردن دوست به شخص دیگری تبدیل شوی. برای پیداکردن کسانی که تو را دوست دارند، ابتدا لازم است خودت باشی.

دیدن مشکل به غلبه بر آن کمک می‌کند. نمی‌توانی از کوهی بالا بروی که تظاهر می‌کنی وجود ندارد.

برای یافتن امید لازم نیست در موقعیتی عالی باشی. فقط باید درک کنی که همه‌چیز تغییر خواهد کرد. امید برای همه در دسترس است. برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی. ما می‌توانیم پای خود را همین‌جا در جایی که هستیم بگذاریم،