بریده‌هایی از کتاب آسایش

لحظات شاد ارزشمند هستند، باید آن‌ها را محکم نگه داریم، حفظ‌شان کنیم، یادداشت‌شان کنیم، آن‌ها را در کیسه‌ای بگذاریم و آن کیسهٔ استعاری را برای زمان‌هایی که انگار شادی و خوشحالی هرگز نمی‌توانند وجود داشته باشند همراه خود داشته باشیم. گاهی فقط با یادآوری لحظات شاد، امکان وقوع آن‌ها بیشتر می‌شود.

وقتی همه‌جا تاریک می‌شود، نمی‌توانیم آنچه را که داریم ببینیم. این بدین معنی نیست که آن چیزها را نداریم. آن چیزها باقی می‌مانند، درست همین‌جا در برابر ما. تنها باید شمعی روشن کنیم یا کمی امید برانگیزیم، آن وقت می‌توانیم ببینیم آنچه گمان می‌کردیم از دست داده‌ایم در واقع فقط پنهان بوده است.

ارزش تو به خود تو است. ارزش تو به حضور تو است. ارزش تو درست همین‌جاست. ارزش تو چیزی نیست که به دستش بیاوری. ارزش تو چیزی نیست که آن را بخری. ارزش تو چیزی نیست که از طریق موقعیت یا محبوبیت یا دراز و نشست‌زدن یا داشتن آشپزخانه‌ای شیک به دست آوری. ارزش تو وجود تو است. تو هم مثل تمام نوزادان باارزش متولد شده‌ای و این ارزش تنها به این دلیل که کمی بزرگ شده‌ای ناپدید نمی‌شود. تو انسانی هستی که هست.

تنها ترس از دست‌دادنی که اهمیت دارد ترس از دست‌دادن خودت است.

بدترین قسمت هر تجربه، بخشی است که احساس می‌کنی دیگر نمی‌توانی آن را تحمل کنی. پس، اگر حس می‌کنی دیگر نمی‌توانی تحمل کنی، به احتمال زیاد در بدترین نقطه قرار داری و احساساتی که برای تجربه‌کردن باقی مانده‌اند همگی بهتر از این‌یکی هستند. تو هنوز این‌جا هستی و همین است که اهمیت دارد.

ما همیشه چیزی بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم در درون خود داریم: قدرت بیشتر، گرمای بیشتر، شفقت بیشتر، انعطاف‌پذیری بیشتر.

پاستا هیچ ظاهر و اندامی آن‌قدر ارزش ندارد که برای آن از پاستا صرف نظر کنی.

ذهن خود را پیمایش کن رسانه‌های اجتماعی می‌توانند گالری عکس زندگی‌هایی باشند که در آن زندگی نمی‌کنی، رژیم‌هایی که رعایت نمی‌کنی، مهمانی‌هایی که در آن‌ها شرکت نمی‌کنی، تعطیلاتی که نمی‌گذرانی، سرگرمی‌هایی که نداری، پس از آن‌ها جدا شو، به خودت استراحت بده و در عوض ذهنت را پیمایش کن، ذهنت را جست‌وجو کن و دلایلی پیدا کن برای قدردانی از «خودت‌بودن». تنها ترس از دست‌دادنی که اهمیت دارد ترس از دست‌دادن خودت است.

ما همیشه از درد و رنجی که احساس می‌کنیم بزرگ‌تر هستیم، همیشه. درد و رنج تام و مطلق نیست. وقتی می‌گویی «من دارم درد می‌کشم» آن درد وجود دارد و یک من وجود دارد که آن من همیشه بزرگ‌تر از آن درد است، زیرا آن من حتی بدون درد هم وجود دارد، درحالی‌که درد فقط به‌عنوان محصول آن من وجود دارد و آن من زنده خواهد ماند و احساسات دیگری را هم تجربه خواهد کرد.

رؤیایی که رسیدن به آن سخت‌ترین کار دنیاست، رؤیای عذاب‌نکشیدن از رؤیاهای دست‌نیافته‌ی‌مان است، رؤیای کنارآمدن و پذیرفتن کامل‌نبودن به‌عنوان وضعیت طبیعی انسانی. رؤیای کامل‌بودن در نقص‌ها و ناکاملی‌های خود. رهایی از قید و بند خاطرات و جاه‌طلبی‌ها، رهایی از مقایسهٔ خود با دیگران و تصاویر فرضی دیگری که از خود داریم و یافتن یک لحظه بدون هیچ برنامه و دستور دیگری و مانند خود زمان، آزادانه وجود داشتن.

صبر داشته باش تو خوب هستی. شاید احساس کنی انگار در کابوس به سر می‌بری، ذهنت ممکن است تو را آزار دهد، شاید فکر کنی قرار نیست از پسش بربیایی، اما زمانی را به یاد بیاور که احساس بدی داشتی و به اتفاق خوبی فکر کن که بعد از آن رخ داد. آن اتفاق خاص ممکن است دوباره تکرار شود و ممکن است دیگر تکرار نشود، اما اتفاقات خوب دیگری رخ خواهند داد، فقط صبر داشته باش.

به نظر می‌رسد تنفس آگاهانه راهی برای کنترل عزت نفس است، راهی برای این‌که بگویی به خودت استراحت بده، راهی برای پذیرش خود همان‌طور که هستی و پذیرش زندگی همان‌طور که هست و تنها چیزی که لازم داری یک جفت ریه است.

این اطمینان خاطری حاصل از این باور نیست که اتفاقات بزرگی برای ما رخ خواهند داد، بلکه بدین معناست که بدانیم حتی در درد، اندوه یا زندان نیز ذهن این قدرت را دارد تا پاسخ و واکنش ما را به رویدادهای زندگی‌مان انتخاب کند، حتی در بزرگ‌ترین اتفاق‌ها نظیر درد، فقدان، سوگ و مرگ.

اپیکتتوس از جهاتی فیلسوف بسیار مدرنی بود. جهان‌بینی او احتمالاً به بهترین شکل ممکن در عبارت «مهم نیست چه اتفاقی برای شما می‌افتد، آنچه اهمیت دارد نحوهٔ واکنش شما به آن اتفاق است» خلاصه می‌شود

آلبرت اِلیس، روان‌شناس، یکی از مبتکران درمان رفتاری شناختی، این نقل‌قول اپیکتتوس را سرمشق کل رویکرد درمانی خود قرار می‌دهد: «انسان نه توسط چیزها، بلکه با دیدگاه‌هایی که دربارهٔ آن‌ها دارد، آشفته می‌شود.»

زیبایی، آن لحظه‌ای است که باعث می‌شود نفس‌مان از امید و شگفتی زندگی بگیرد و جهان مملو از این لحظه‌هاست.

برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.

با اعتقاد به این‌که آدم بدی هستی به آدم خوبی تبدیل نمی‌شوی.

بتهوون زمان‌هایی را به یاد می‌آورد که در روستا بود و چوپانی آواز می‌خواند یا کسی فلوت می‌زد و او نمی‌توانست چیزی بشنود. چنین لحظاتی او را به ناامیدی کشانده بود، او نوشت: «چیزی نمانده بود که به زندگی‌ام خاتمه دهم؛ تنها هنر بود که مرا از مرگ بازداشت، آه انگار تا پیش از ساخت تمام آن قطعاتی که احساس می‌کردم مرا به سوی خود فرامی‌خواندند، ترک

گریه‌کردن هورمون‌های واکنش به استرس را آزاد می‌کند. ناسزاگفتن تحمل درد را افزایش می‌دهد. خشم می‌تواند انگیزهٔ لازم برای اقدام را در ما ایجاد کند. چیزی را که احساس می‌کنی با جان و دل احساس کن. سکوت و لبخند تنها راه پاسخ به درد و رنج نیست. گاهی بهتر است زوزه بکشی.