بریده‌هایی از کتاب آسایش

بهترین قسمت اوضاع سخت، بخش سخت آن است. ذرات سخت و محکم وجود خود را کشف می‌کنی، ذره‌ای که بیش از این خرد و تجزیه نمی‌شود، چیزی که احتمالاً از روی احساس آن را روح می‌نامی. ما در بدترین حال خود پایهٔ محکم و اصلی بنای خود را می‌یابیم و می‌توانیم خود را از نو بسازیم.

با این‌که تا حد زیادی از افسردگی نجات پیدا کرده‌ام، درِ ورود به آن هیچ‌وقت کاملاً بسته نیست، همیشه لای آن اندکی باز است. گاهی آن را احساس می‌کنم، سبک مانند وزش نسیم، همیشه هست. دیده نمی‌شود، اما احساس می‌شود

امید حس زیبایی است که در هنر،‌ داستان یا موسیقی یافت می‌شود.

هیچ‌چیز قوی‌تر از امید کوچکی نیست که تسلیم نمی‌شود.

همهٔ ما درون رؤیایی هستیم که واقعیت دارد. ما آتش‌هایی هستیم که از هیچ برافروخته شده‌ایم. وجود ما از چیزی قریب به غیرممکن است و بااین‌حال وجود داریم.

نگران خونسرد و بی‌خیال‌بودن نباش. اصلاً نگران نباش که افراد خونسرد چه فکری می‌کنند. زندگی گرم و مهربان است. وقتی بمیری سرد خواهی شد. به سراغ افراد خونگرم برو. به سراغ زندگی برو و در دل آن شیرجه بزن.

آنچه را داری به کار بگیر. در این جهان زندگی کن. مربع نامتقارن باش. درخت نحیف و لرزان باش. خود واقعی‌ات باش.

این‌که یاد بگیری خیس شوی و خوشحال باشی آسان‌تر از این است که یاد بگیری چطور بارش باران را متوقف کنی.

اگر وسایلی را یکی‌یکی از اتاقی بیرون بیاوری، دو اتفاق رخ می‌دهد. اولی واضح و بدیهی است، تعدادی از وسایلی را که بیرون برده‌ای از دست خواهی داد، دومی این است که بیشتر از هر وقت دیگری متوجه وسایلی می‌شوی که باقی مانده‌اند. توجهت متمرکز خواهد شد، به احتمال زیاد کتاب‌هایی را می‌خوانی که در قفسه‌ها مانده‌اند، قدر صندلی‌های باقیمانده را بیشتر می‌دانی و اگر صفحهٔ شطرنجی وجود داشته باشد، احتمالاً شطرنج بازی می‌کنی. وقتی چیزهایی از ما گرفته می‌شوند، چیزهایی که باقی می‌مانند برای‌مان ارزش بیشتری پیدا می‌کنند. نه‌تنها دیده‌شدن‌شان، بلکه قدرت‌شان نیز افزایش می‌یابد. آنچه را در سطح از دست می‌دهیم در عمق به دست می‌آوریم.

وقتی دوران سختی را می‌گذرانیم، به نوعی آرامش و آسایش عمیق نیاز داریم؛ چیزی خالص و بنیادین، پشتوانه‌ای محکم، تخته‌سنگی که به آن چنگ بزنیم. چیزی که از قبل در درون خود داریم، اما گاهی برای دیدن آن به اندکی کمک نیاز داریم.

گاهی برای آرامش خاطرم چیزهایی می‌نویسم؛ چیزهایی که در دورانی سخت یاد گرفته‌ام، اندیشه‌ها، تأملات، فهرست‌ها، سرمشق‌ها؛ چیزهایی که می‌خواهم به خودم یادآوری کنم یا چیزهایی که از دیگران یا از زندگی دیگران آموخته‌ام. تناقض عجیبی است که بسیاری از روشن‌ترین و آرامش‌بخش‌ترین درس‌های زندگی را در بدترین دوران زندگی‌مان می‌آموزیم. از طرفی زمانی که گرسنه هستیم بیشتر از همیشه به غذا فکر می‌کنیم و زمانی که از کشتی به دریا می‌افتیم بیشتر از همیشه به قایق نجات می‌اندیشیم. از این رو، این‌ها برخی از قایق‌های نجات من هستند؛ افکاری که من را از غرق‌شدن در امان نگه داشته‌اند. امیدوارم برخی از آن‌ها شما را نیز به خشکی برسانند.

بدترین قسمت هر تجربه، بخشی است که احساس می‌کنی دیگر نمی‌توانی آن را تحمل کنی. پس، اگر حس می‌کنی دیگر نمی‌توانی تحمل کنی، به احتمال زیاد در بدترین نقطه قرار داری و احساساتی که برای تجربه‌کردن باقی مانده‌اند همگی بهتر از این‌یکی هستند.

«انسان نه توسط چیزها، بلکه با دیدگاه‌هایی که دربارهٔ آن‌ها دارد، آشفته می‌شود.»

به خاطر داشته باش روزهای دیگری نیز وجود دارند و احساساتی دیگر.

طوفان ممکن است تو را از پای دربیاورد، اما تو دوباره برمی‌خیزی. دوام بیاور.

برای یافتن امید لازم نیست در موقعیتی عالی باشی. فقط باید درک کنی که همه‌چیز تغییر خواهد کرد. امید برای همه در دسترس است. برای داشتن امید، لازم نیست واقعیت زمان حال را انکار کنی، فقط باید بدانی که آینده نامعلوم است و زندگی هم شامل روشنایی است و هم تاریکی.

سخت‌ترین سؤالی که تابه‌حال از من پرسیده شده این است: «وقتی کسی را ندارم چطور برای دیگران زنده بمانم؟» پاسخ این است که برای نسخه‌های دیگر خودت زنده بمان.

«فانوس‌های دریایی در سراسر جزیره نمی‌چرخند تا قایق‌ها را نجات دهند؛ آن‌ها فقط سر جای‌شان می‌ایستند و می‌درخشند.»

تو تلفن همراه آیفونی نیستی که به ارتقا نیاز دارد، قدر و ارزش تو مشروط به سودمندی، ورزش یا فرم بدن یا چیزی نیست که بر اثر فعالیت‌نکردن از دست بدهی. قدر و ارزش بشقابی نیست که به چرخش مداوم نیاز داشته باشد. قدر و ارزش فقط هست، ذاتی و باطنی است. در «بودن» نهفته است، نه در «انجام‌دادن.»

فرارکردن از خود مثل تلاش برای فرار از تیر چراغی است که خود را با کش به آن بسته‌ای.