بریده‌هایی از کتاب سفر به انتهای شب

شهرهای ناشناس چه خوبند! وقت و جای آن است که تصور کنی همه کسانی که جلویت سبز می‌شوند آدم‌های مهربانی هستند. وقت رؤیاست.

لحظه‌هایی هست که تنهای تنها می‌شوی و به آخر هر چیزی که ممکن است برایت اتفاق بیفتد می‌رسی. این آخر دنیاست. خود غصه، غصه تو دیگر جوابگویت نیست و باید به عقب برگردی، وسط آدم‌ها، هر که می‌خواهد باشد.

آنهایی که از عدالت حرف می‌زنند، به نظرم از بقیه دیوانه‌ها دیوانه‌ترند!... اعتراف می‌کنم که این حامیان عدالت اول‌ها به نظرم جالب توجه می‌آمدند... ولی حالا دیگر این نوع دیوانه‌ها بیشتر از بقیه عصبانی و کلافه‌ام می‌کنند..

این آدم‌ها از شکوه و افتخار و قدرت برخوردارند، جنایت‌هاشان را قانون تقدیس می‌کند

راستش را بخواهید، من هرزه کثیفی بودم. هرگز هم دست از هرزگی برنداشتم.

نه جوراب‌مان عوض می‌شود و نه ارباب‌هامان و نه عقایدمان. وقتی هم می‌شود، آنقدر دیر است که دیگر به زحمتش نمی‌ارزد.

جنایت‌ها توی این دنیا به حساب نمی‌آیند... مدت‌هاست که همه ولش کرده‌اند. اشتباه است که به حساب می‌آید

هرگز فورآ بدبختی کسی را باور نکنید. بپرسید که می‌تواند بخوابد یا نه؟... اگر جواب مثبت باشد، همه چیز روبراه است. همین کافی است. من دیگر هرگز نمی‌توانستم خواب راحت داشته باشم. انگار عادت اعتماد داشتن را از دست داده بودم، اعتماد واقعآ عظیمی که داشتنش برای خوابیدن وسط آدم‌ها لازم است.

دیوانه چیزی نیست جز افکار معمولی انسانی که توی سری دربست محبوس مانده باشد.

وقتی که کار دنیا وارونه می‌شود و چون می‌پرسی چرا باید کشته شوی، دیوانه‌ات می‌دانند، معلوم است که دیوانه بودن آسان می‌شود.