بریده‌هایی از کتاب بازیگری سینما

«آدم‌های صادق سریع صحبت می‌کنند، چون نیاز زیادی به محاسبه و برنامه‌ریزی ندارد. »

ساعت‌ها فیلم‌برداری فیلم جزیره متوقف شد، چون بهبه‌خاطر کوسه‌های احتمالی از رفتن توی آب دریا خودداری می‌کردم. کارگردان فیلم، مایکل ریچی، از من سؤال کرد: «آخرین باری کهشنیدی کوسه یک بازیگر سینما را خورده، کی بوده؟ » گفتم: «به فکر آخرین بار نیستم. نگرانم که اولین بار نباشد. می‌خواهم اولین ستاره سینمایی که خوراک کوسه می‌شود، نباشم.

اگر می‌خواهید به شخصیت فیلم تبدیل شوید، مجبورید دزدی کنید. هر چه را می‌بینید، بدزدید. حتی می‌توانید از شخصیت‌پردازی بازیگران دیگر هم بدزدید؛ اما فقط از بهترین‌ها دزدی کنید.

بازیگری رقابت نیست؛ همه چیز باید به نفع هدف نهایی که فیلم است، به کار گرفته شود و گرنه همه ضرر می‌کنند.

شیوه بازی دیگران در فیلم به شما ربطی ندارد. اگر آن‌چه از بازیگر دیگر انتظار داشتید، انجام نداد، به بازی خود چنان ادامه دهید که انگار کار خودش را درست انجام داده است.

اگر در فیلم متوجه بازی کردن کسی شدید، آن فرد اشتباهی مرتکب شده است. به مجرد این‌که به نظر برسد هنرپیشه برای دوربین نمایش می‌دهد، هویت خود را برملا کرده است. او دیگر یک شخصیت خاص در موقعیتی ویژه نیست، بلکه بازیگری سطحی است که تنها تعدادی جمله را برای دیگران تکرار می‌کند.

دوربین وفادارترین دوستی است که همه توجهش را به شما معطوف می‌دارد؛ در حالی که شما در بیش‌تر لحظات کاریتان به چیزی یا جای دیگری جز او توجه دارید

امروزه بازیگری فیلم بیش‌تر بر مبنای «بودن» استوار است تا «نمایش» دادن.

پیش‌بینی کردن و تأخیر در هنگام بازی دشمن بازیگران است. پیش‌بینی و انتظار آشنا، به‌ویژه در فیلم‌های ترسناک و دلهره‌آور، حس صحنه را از بین می‌برد؛ چرا که دوربین همه چیز را ضبط می‌کند و به‌خصوص عدم تازگی و مصنوعی بودن احساسات را بزرگ می‌کند.

اگر افکار شما با صحبت‌هایی که می‌کنید ارتباط نداشته باشد، نخواهید توانست جملات را به صورتی بیان کنید که انگار در همان لحظه به ذهن شما رسیده است و درنتیجه بیانی تصنعی خواهید داشت. همچنین باید با تمام گفت‌وگوهای فیلم‌نامه نیز آشنا باشید و تنها به گفت‌وگوی خود اکتفا نکنید. یکی از مهم‌ترین وظایف یک بازیگر این است که بداند وقتی صحبت نمی‌کند، به چه چیزی باید فکر کند.