بریده‌هایی از کتاب مرده ها جوان می مانند

زندگی باید در انتظاری بی‌امان بگذرد تا آن‌که انسان صدای پای خوشبختی را بشنود که با گام‌های شتابان از پله‌ها بالا می‌آید.

وحشتناک‌تر از این خیانت چیزی نیست. زیرا شیادها برای رسیدن به ننگین‌ترین و محیلانه‌ترین نیت خود از ضعیف‌ترین ویژگی انسان‌ها بهره جسته‌اند. چرا نیرنگشان را باور کردیم؟ چرا اطاعت کردیم؟ زیرا زندگی را بر مردن ترجیح می‌دهیم. ما از شیادها اطاعت کردیم و دروغ‌هاشان را پذیرفتیم تا برای زنده‌ماندن دلیلی داشته باشیم.

ویلهلم خیال می‌کند مردم تا ابد مثل او احمق خواهند ماند.

«من هرگز از چیزی پشیمان نمی‌شوم. فکر کنم در طول عمرم شب‌ها را با هرکس که هوس کنم، سپری خواهم کرد، حتی گاه‌گاهی با تو.»

شرافتمندبودن دلیل درستی عقیده نیست.»

مردم حرف‌های بی‌پایه واساس را با طیب خاطر می‌پذیرند.

اتو آدم خوبی است و متأسفانه آدم‌های خوب اکثرآ کسل‌کننده هستند. من این حرف را از روی تأمل می‌گویم.»

مگر می‌شد حقیقت را به یک تکه‌سنگ بست و غرق کرد؟

پاهایش را دراز کرد و به خواب رفت. با خود اندیشید: «در چنین شبی خوابیدن بهترین نوع هوشیاری است.»

فریاد زد: «به کسی که حرف حساب را قبول نمی‌کند نمی‌شود کمک کرد.»

«من آموخته‌ام که به چیزی اعتقاد نداشته باشم. از سه فضیلت بنیادین که ایمان، محبت و امید نام دارند، دوتای اول را دور انداخته‌ام و فقط سومی را حفظ کرده‌ام.

هیچ آدمی، چه سرباز و چه افسر، نمی‌تواند تا ابد پایبند مقررات ویژه‌ای بماند که جنگ به او تحمیل کرده است. مسلمآ در جنگ دوستی، عشق و زناشویی معنای دیگری دارند.

خدا را که نمی‌شود دید؛ پس این‌همه قدرت و توانایی در آن بالا به چه دردش می‌خورد؟

انسان زندگی‌اش را تنها برای چیزی به خطر می‌اندازد که از زندگی کنونی‌اش با ارزش‌تر باشد.

ارباب‌ها هر اندازه هم برتر باشند، باز در مورد زن‌ها و مسائل عشقی با همان دردسرهایی دست به گریبانند که امثال او

«شما به زن جوانی می‌مانید که داستایفسکی توصیف می‌کند. آن زن چنان لاغر بود که می‌شد از کمر گره‌اش زد.»

انسان همیشه از قلب خود زمانی آگاهی می‌یابد که به درد آمده باشد.

پس از فرونشستن هراس‌های نخستین، بیم مرگ برای او نیز همانند همهٔ انسان‌ها که می‌دانند باید روزی بمیرند، اما از این بابت به خود نگرانی راه نمی‌دهند، عادی شد.

ما آدم‌ها همیشه گمان می‌کنیم که کارهای بسیاری از دستمان برمی‌آید. چه خوب بود اگر این عادت را از خود می‌راندیم.»

اگر انسان قصد داشته باشد کسی را برای آخرین بار ببیند، با همان اشتیاقی به او نگاه می‌کند که در دیدار نخستین نگاه کرده است.