بریده‌هایی از کتاب هشت قتل حرفه ای

هرچه بیشتر با دیگران تعامل می‌کردم بیشتر دلم می‌خواست از آنها دور بمانم.

«گل‌ولای گام‌های من بر خاک مردهٔ این کشور ویرانه»

شعر را از حفظ بودم اما باز دوست داشتم کلمات آن را ببینم.

دکتر شپرد نام راوی داستان در کتاب مشهور آگاتا کریستی یعنی قتل راجر آکروید است. این کتاب، آگاتا کریستی را بر سر زبان‌ها انداخت. در سال ۱۹۲۶ منتشر شد و به‌خاطر نقشهٔ قتل پیچیده‌ای که داشت به شهرت رسید.

کتاب غرق‌شده را دیگر نخواندم اما از همان زمان تا به امروز همهٔ جزئیات را به یاد دارم. زن شیطان‌صفتی که دبیر دینی بود. تمام نیروی جنسی سرکوب‌شدهٔ خود را تبدیل به ورزش کرده و افراد گناهکار اطراف خود را به قتل می‌رساند.

جان دیکسون متخصص قتل در اتاق دربسته و به تصویر کشیدن جنایتی غیرممکن بود.

علاوه بر کتاب سوءنیت قبلی، شب آجین‌بندی شده و نُه خیاط اثر دوروتی لی سایِرز، دختر زمان اثر ژوزفین تی، ربکا اثر دافنه دوموریه، دو کتاب از سو گرافتون، حمام آئینی اثر فای کِلِرمن، نام گل سرخ اثر امبرتو اِکو و دیگر کتاب موردعلاقهٔ او خانهٔ متروک اثر چارلز دیکنز

خوب است بعد از مرگم معمایی از من باقی می‌ماند.

گاهی حقیقت به همین اندازه پیش‌پاافتاده است.

شعری به نام «خداحافظ» وقتی این را می‌خوانی و هنوز زنده‌ای چشم‌هایت را ببند. من زیر پلک‌هایت هستم و دارم سیاه می‌شوم.

دیگه نمی‌ترسم. فقط خیلی خسته‌م.

به او گفتم اجازه بده کمکت کنم. گفت: نه، خودم خراب کردم. خودم هم باید درستش کنم. بعدها فهمیدم با این روش با شکست‌ها و اشتباهات زندگی‌اش برخورد می‌کرده و چیز خوبی بوده اما الان از این موضوع مطمئنم؛ زندگی‌اش جهنمی از اشتباهات بود اما هیچ‌وقت دیگری را مقصر نمی‌دانست و خودش را سرزنش می‌کرد و جز به خودش به کسی آسیب نمی‌زد.

وقتی برای نوشتن چیزی به ذهنت خطور نمی‌کند به رختخواب برو و اجازه بده ضمیر ناخودآگاهت تصمیم بگیرد.

با مارتی خیلی خوش می‌گذشت؛ گذر زمان را نمی‌فهمیدم اما ناگهان یک جا خسته می‌شدم. دوست داشتم زودتر از محیط بیرون بیایم. احساس تنهایی و غصه می‌کردم. همیشه وقتی با مردم بودم همین حس تنهایی را داشتم.

بیشترین مهارتی که دوست داشتم در دوران بزرگ‌سالی کسب بکنم توان تعقیب کردن دیگران برای پی بردن به راز آنها بود. یا اینکه آن‌قدر به این مهارت برسم که سریع متوجه بشوم آیا کسی من را تعقیب می‌کند یا نه.

برای همهٔ اینها آماده بودم به‌جز این زندگیِ ناچیز نفس‌گیری که امروز برایم پیش آمده است. صورت‌حساب‌ها. تهیهٔ غذا. فهم نادرستی از دوران بزرگ‌سالی در حباب‌های خودساخته‌ای که تنفربرانگیزند. زندگی نه ماجراجویانه است و نه معمایی.

اینکه در دوران جوانی یک خوانندهٔ مشتاق و حریص داستان‌های معمایی باشی تا اینکه در زندگی واقعی با این حوادث تلخ روبه‌رو شوی دو مقولهٔ جداست.

من بی‌گناه نبودم اگرچه گاهی غرق این افکار فانتزی می‌شوم که بی‌گناه بودم.

موضوع اینجاست که بر اساس تمام سال‌هایی که در حوزهٔ داستانیِ ساخته‌شده بر پایهٔ دروغ گذرانده بودم به هیچ راوی داستانی بیش از افراد عادی و حقیقی در زندگی اعتماد ندارم. هیچ‌وقت تمام حقیقت را از کسی نخواهیم فهمید. زمانی‌که با کسی ملاقات می‌کنیم حتی قبل از اینکه کلامی بین ما ردوبدل بشود دروغ و نیمه‌دروغ وجود دارد. لباس‌هایی که می‌پوشیم حقیقت بدن ما را می‌پوشاند و البته آن‌طور که دلمان می‌خواهد ما را به دنیا معرفی می‌کند.

آیا می‌توانیم به کسی اعتماد کنیم؟ به‌خصوص کسانی که از همه بیشتر به ما نزدیک هستند.