بریده‌هایی از کتاب ماه به روایت آه

نقطه ضعف شیعیان علی تفرقه است

به مولازاده‌ام عبیدالله بگو «کربلا دیدنی است»...

به ابرهای سِتَروَن، حدیثِ دلتنگی بگو که گریه مردان، نماز باران است...

عقبه در واپسین لحظات، مکرّر می‌گفت: به مولازاده‌ام عبیدالله بگو «کربلا دیدنی است»...

در این سالها آموخته‌ام که از گوش نیز، همچون چشم، به دل راهی است. وقتی کلام باطل، به تکرار از گوش وارد شود و در دل رسوب کند، زدودنِ آن نه فقط مشکل که بعضاً ناممکن است. گوش ما ساکنان بلاد اسلامی، بیش از بیست سال، گذرگاه وهن و لعن علی‌بن ابیطالب بوده است و دل‌های‌مان چنان به این سیاهی خو گرفته است که حتی خاطرات و یادِ نورانی وصی پیامبر، چشمِ دلِ‌مان را می‌زند و آزارمان می‌دهد.

صدای بانو فاطمه زهرا در گوشها می‌پیچد، آن‌گاه که خطاب به فرشتگان می‌فرماید: «نه، عزیزترین و ارجمندترین ذخیره‌ام را بیاورید؛ دستان بریده پسرم عباس برای شفاعت عالمیان کافی است...»

به خدا او خود چنان در اکسیر و کیمیای ولایت برادرش حسین غوطه خورده که خود نیز سراپا به جواهری یگانه و شایان تولاّ بدل شده است...

مولای ما حسین، گرانبهاترین، زیباترین و ارزشمندترین جواهر آفرینش است. آنها که دانسته و ندانسته، این دُردانه هستی را قدر نمی‌دانند، از ارزش آن نمی‌کاهند و آنان که با درک و شناخت ارزش و بهای این گوهر بی‌بدیل، وجودِ خاکی خود را به این هدیه آسمانی می‌آرایند، به سنگینی این گنجینه الهی، تفاخر و مباهات می‌کنند اما آنها نیز قادر نیستند با احترام و حدشناسی، بر قدر و قیمت ولی خدا بیفزایند.

کربلا محل مفاخره و دلبری عاشقان بود. شیعه همان مذهب و مکتبی است که در آن، خدا عاشقان را به جرم عاشقی، کشته می‌خواهد و عاشورا یکسره عشق بود

چرا مردگان به مرور دور می‌شوند و رنگ می‌بازند اما نام تو در کنار نام عمویم حسین ـ که درود خدا بر شما باد ـ هر لحظه درخشان‌تر و صیقلی‌تر، آینه در آینه تکثیر می‌شود

به خدا قسم که در روز قیامت، همه نیکان و صالحان به مقام و جایگاه شهیدان رشک می‌برند در حالی که عمویم عباس، آن روز در نزد خدا صاحب چنان مقام و منزلتی است که تمام شهیدان بر عزّت و جلالش غبطه می‌خورند.

عباس لوای حسین را چنان بر زین اسب خود استوار کرده بود که حتی پس از قطع دو دست و تیرباران او که باعث فرو افتادنش از اسب شد، لوای حسین تا عصر عاشورا بر زین اسب عباس در اهتزاز بود.

و فرق است میان آنان که فاتح آب و گِل‌اند با آن که فاتح جان و دِل است.

کربلا محل تلاقی نقاط اوج فضیلت‌ها و رذیلت‌های اخلاقی و انسانی بود و آدمیان، تا پیش از عاشورا، هرگز فرشتگان و شیاطین را تا بدان حدّ به شگفتی و اعجاب وانداشته بودند.

در سرشت و خمیره آدمی این قابلیت هست که در فضیلت و نیکی تا بدان جا پیش رود که پروردگارِ عالم، نزد فرشتگان به آفرینش آدمیان مباهات کند و وجود خاکی آدمی را به گوهر «خُلق کریم» و «رحمه للعالمین» بیاراید؛ همچنان که می‌تواند در ناپاکی و رذیلت و بی‌شرمی به درجاتی نایل شود که حتی شیطان و لشکریانش را متحیر کند.

چگونه بر تو رشک نبرم ای حُرّ؟ تو دیر آمدی اما به وقت و به جا آمدی و همچون شب قدر، عزیز شدی

می‌توان شکل گل را برای آن که از دیدارش محروم بوده، تصویر و توصیف کرد اما عطر جان‌بخش و دلاویزِ نه فقط گل، که گلستانی چون حسین را چگونه می‌توان به وصف کشید؟

به ابرهای سِتَروَن، حدیثِ دلتنگی بگو که گریه مردان، نماز باران است...

عباس، محجوب و مؤدب بود و مظلوم... و محجوب و مؤدب است و مظلوم.

ـ عمویت جز خدا از هیچ کس و هیچ چیز نمی‌ترسد. تا او هست، هیچ کس نمی‌تواند به ما آسیب برساند.