بریده‌هایی از کتاب آفتاب در حجاب

و به روشنی می‌بینی که ضارب و مضروب خویش را انتخاب می‌کند. از سر تنی چند می‌گذرد و به سر و جان عده‌ای دیگر می‌پردازد. اگر در جبین نسل‌های آینده کسی، نور رستگاری می‌بیند، از او در می‌گذرد اگرچه از همو ضربه می‌خورد، اما به کشتنش راضی نمی‌شود. جنگی چنین فقط از دست و دل کسی چون حسین برمی‌آید.

بارها گفته‌ام که خدا اگر از همه عالم و آدم، همین یک عباس را می‌آفرید، به نشان «فَتَبارَکَ اللهُ اَحْسَنَ الْخالِقین» ش می‌بالید.

همه کربلا و کوفه و شام، یک‌طرف، و این خرابه یک‌طرف. همه غم‌ها و دردها و غصه‌ها یک‌طرف و غم رقیه یک‌طرف.

تو به کجا متصلی زینب؟ تو از کجا مدد می‌گیری؟ تو اهل کدام جلالستانی؟ اکنون یزید باید چیزی بگوید و این سکوت سنگین مجلس را بشکند. اما چه بگوید؟ تو چیزی برای او باقی نگذاشته‌ای.

به خدا سوگند که ریشه یاد ما را نمی‌توانی بخشکانی و وحی ما را نمی‌توانی بمیرانی و دوره ما را نمی‌توانی به سر برسانی و ننگ این حادثه را نیز نمی‌توانی از خود برانی

این زن می‌تواند به نفرینی، کوفه را کن‌فیکون کند. پس چرا سکوت و تحمل می‌کند؟ چه حکمتی در کار این خاندان هست؟!

پس این مهلتِ خدا شما را خیره و غرّه نکند، چرا که خدای عزَّوجل از شتاب در عقاب، منزّه است و از تأخیر در انتقام نمی‌هراسد. اِنَّ رَبَّکَ لَبِالمِرصاد. به یقین خدا در کمینگاه شماست...

این مهربانی منتشر، این داغدار تسلی‌بخش، این یتیم نوازشگر، هیچ‌کس جز سکینه نمی‌تواند باشد.

هیچ‌کس تا ابد، جز خود خدا نمی‌داند که میان تو و حسین در این لحظات چه می‌گذرد. حتی فرشتگان از بیم آتش گرفتن بال‌های خویش در هرم این وداع به شما نزدیک نمی‌شوند.

اکنون از خیمه در آمدن و در پیشِ چشمِ حسین ظاهر شدن یعنی به رخ کشیدن این دو هدیه کوچک. و این دو گل نورسته چه قابل دارد پیش پای حسین!

«غبطه می‌خورم به حالتان. در آن سوی هستی، جای مرا پیش حسین خالی کنید. و از خدای حسین، آمدن و پیوستنم را بخواهید.»

قامت بلندش را می‌بینی که پشت به خیمه‌ها و رو به دشمن ایستاده است، دو دستش را بر قبضه شمشیر تکیه‌زده و شمشیر را عمود قامت خمیده‌اش کرده است و با آخرین رمق‌هایش مهربانانه فریاد می‌زند: هَلْ مِنْ ذابٍ یذُّبُ عَنْ حَرَمِ رَسولِ الله... آیا کسی هست که از حریم رسول خدا دفاع کند؟ آیا هیچ خداپرستی هست که به خاطر او فریاد مرا بشنود و به امید رحمتش به یاری ما برخیزد؟

برادرم! عزیزدلم! اینها اکنون محصول سقیفه را درو می‌کنند، اینها فرزندان همان‌هایند که پدرمان علی را خانه‌نشین کردند. تو به علی افتخار، چه می‌کنی؟ آری برادر! جرم ما همین افتخارات ماست.

می‌خواهی از همان شکاف خیمه فریاد بزنی: برادر! همین افتخارات ما جرائم ماست. اگر تو فرزند علی نبودی، اگر جد تو پیامبر نبود که سران این قوم با تو دشمنی نمی‌کردند و چنین لشکری به جنگ با تو نمی‌فرستادند! عداوت اینها به اُحُد برمی‌گردد، به بَدر، به حُنین. کینه اینها کینه خندقی است. بُغض اینها، بغض خیبری است.

می‌دانستی که روزی سخت‌تر از روز اباعبدالله نیست. این را از پدرت، مادرت و از خود خدا شنیده بودی، اما گمان می‌کردی که روز حسین ممکن است از روز فاطمه و روز علی، کمی سخت‌تر باشد یا خیلی سخت‌تر. اما در مخیّله‌ات هم نمی‌گنجید که ممکن است جنایتی به این عظمت در عالم اتفاق بیفتد و همچنان آسمان و زمین برپا و برجا بماند.

شهادت محسن، اولین شهادت در دیدرس تو بود. تو چهارساله بودی که فریاد مادر را از میان در و دیوار شنیدی که «محسنم را کشتند» و به سویش دویدی. شهادت محسن بر دلت زخمی ماندگار شد.

خواهر اگر تعداد موهای سپید برادرش را نداند که خواهر نیست. خواهر اگر عمق چروک‌های پیشانی برادرش را نشناسد که خواهر نیست.

برادر! همین افتخارات ما جرائم ماست. اگر تو فرزند علی نبودی، اگر جد تو پیامبر نبود که سران این قوم با تو دشمنی نمی‌کردند و چنین لشکری به جنگ با تو نمی‌فرستادند! عداوت اینها به اُحُد برمی‌گردد، به بَدر، به حُنین. کینه اینها کینه خندقی است. بُغض اینها، بغض خیبری است.

از این پس هرچه ظلم و ستم بر سر مردم جهان می‌رود، باعث و بانی‌اش همان غاصب اولی است.

اول جلوی هجوم دشمن را بگیری؟ به مهار کردن آتش فکر کنی؟ به گریزاندن بچه‌ها بیندیشی؟ به خاموش کردن آتش لباس‌هایشان بپردازی؟ کوچک‌ترها را که نفسشان در میان آتش و دود بریده از خیمه بیرون بیندازی؟ ستون خیمه را از فرو افتادن نگه داری؟ به آن‌که گلیم از زیر بیمارت به یغما می‌کشد هجوم کنی؟ تنها حجتِ بازمانده خدا را، امام زمانت را از معرکه در ببری؟ مگر یک زینب چند دست دارد؟ چند چشم؟ چند زبان؟ و چند دل؟ برای سوختن و خاکستر شدن؟