بریده‌هایی از کتاب چگونه با همکاران خود کنار بیاییم

همهٔ ما به‌شدت حساس هستیم بدون اینکه این موضوع را درمورد یکدیگر متوجه شویم.

فرد مؤدب با مهربانی و ملایمت رفتار می‌کند و درمورد آنچه به دیگران می‌گوید محتاط است و اظهارات خود را تلطیف می‌کند، نه به این خاطر که به‌شکلی انتزاعی فوق‌العاده اخلاق‌مند است، بلکه به این دلیل که می‌داند همهٔ ما چقدر راحت آزرده می‌کنیم و آزرده می‌شویم.

ما باید به این افراد اجازه دهیم که بدانند عزت‌نفسمان تا چه حد شکننده است و آخرهفتهٔ ما ممکن است با یک اظهارنظر تند آن‌ها به آسانی خراب شود.

افراد صریح به عدم توانایی خود در فهم قدرت بالقوه‌شان معترف هستند. آن‌ها آنچه را دوست دارند به زبان می‌آورند چرا که پیش‌بینی نمی‌کنند دیگران ممکن است سخنانشان را خیلی جدی بگیرند.

احساس می‌کنند مهم نیست چه می‌گویند یا نمی‌گویند، زیرا (در نگاه بنیادین آن‌ها به اتفاقات) هیچ‌کس چندان تحت‌تأثیر سخنان آزاردهندهٔ آن‌ها قرار نخواهد گرفت یا ناراحت نخواهد شد یا واقعاً به حمایت، محافظت یا توجه آن‌ها نیاز نخواهد داشت.

آن‌ها سطح آسیب‌پذیری و عدم اعتمادبه‌نفس اکثر مردم را تشخیص نمی‌دهند. اگر کسی اعتراض کند، او را حساس و زودرنج خطاب می‌کنند؛ نمی‌پذیرند که سخنان «صریح» هر فردی را از درون آزرده می‌کند، بلکه معقتدند (به قیمت گزاف جریحه‌دار شدن احساسات) بیشتر ما می‌توانیم شجاعانه با شرایط موجود روبه‌رو شویم.

فرد صریح خود را تنها صدای حقیقت در دنیایی از دروغ، عدم صداقت و احساسات جعلی می‌داند. آن‌ها فکر نمی‌کنند که بی ادب یا درشت‌گو هستند؛ آن‌ها فقط صداقت صیقل‌نخورده و نبود مطلق رفتارهای ساختگی را تحسین می‌کنند.

عشق از این آگاهیِ مدام در حال نو شدن و بسیار پذیرا به وجود می‌آید که انسانِ بدون نقص وجود ندارد. همگی ما به یک اندازه احمق و به لحاظ ذهنی متزلزل و ناکارآمد هستیم.

ما به‌وضوح می‌بینیم که یک فرد خرده‌گیر و سازش‌ناپذیر است اما اغلب دقت و صداقت همان فرد را در لحظات بحرانی فراموش می‌کنیم. در این رویکرد، چیزی به اسم انسانی صرفاً دارای نقاط قوت یا انسانی فقط با ویژگی‌های منفی وجود ندارد.

کسانی که در تفکرشان عشق وجود دارد، می‌دانند که هر فردی دارای نقاط قوت و البته ضعف است. وقتی آن‌ها با نقاط ضعف دیگران مواجه می‌شوند، به این نتیجه نمی‌رسند که این همهٔ شخصیت آن فرد است، بلکه کمی بیشتر تلاش می‌کنند تا نقطه قوتی را بیابند که فرد عصبانی حتماً از آن بهره‌مند است.

رفتار بد اغلب نتیجهٔ آسیب‌دیدن است: کسی که فریاد می‌زند شنیده نشده است؛ کسی که دیگران را مسخره می‌کند یک بار تحقیر شده است. از این منظر، رفتار نامناسب واکنشی است به یک زخم و نه هدفی اولیه.

بدبینی یک عقب‌نشینی است – عقب‌نشینی از امید، سرخوردگی، خیانت– درحالی‌که عشق ما را به این شناخت می‌رساند که می‌توانیم تصویر بزرگتری را درک کنیم: واقعیت همیشه پیچیده‌تر و بغرنج‌تر از آن چیزی‌ست که در ابتدا انتظار داریم.

کسی که رفتار دیگران را از روی محبت و عشق تفسیر می‌کند به این گمان باور دارد که خوبی حتماً در لایه‌های زیرین و همراه با احتمال ندامت و رشد وجود دارد.

ما باید عشق را دقیقاً به‌سمت افرادی نشانه برویم که نمونهٔ بارزی برای فضیلت و نیکی نیستند: اگر ما فقط انسان‌های آشکارا خوب را دوست داشته باشیم، متوجه اشتیاق و ظرفیت واقعی عشق نشده‌ایم. دقیقاً زمانی که انسان‌ها را در غیردوست‌داشتنی‌ترین لحظاتشان دوست داشته باشیم، به بالاترین کمال اخلاقی دست یافته‌ایم.

تعلل در انجام کارها یک مشکل است – هم برای خودمان و هم برای دیگرانی که با آن‌ها کار می‌کنیم– اما منحصربه‌فرد یا حتی غیرمعمول نیست. مشکلی است که می‌توان آن را با مقدار محاسبه‌شدهای از ترس، قوت‌قلب، اقرار و شوخ‌طبعی درمان کرد.

همانند فیلسوفان و خداشناسان قرون وسطی جمجمه‌ای را بر روی میزمان بگذاریم تا یادمان بماند که زندگی کوتاه است.

مایی که علاقهٔ وافری به کمال داریم، نمی‌توانیم فاصلهٔ بین آنچه انجام داده‌ایم را با استانداردهای محصول به‌سرانجام‌رسیده‌ای که می‌پسندیم تحمل کنیم. برای اینکه بتوانیم کار را ادامه دهیم، باید خود را به خاطر نقص‌های زیاد کار اولیه ببخشیم.

به جای افزایش فشار، باید تلاش کنیم وظیفه‌ای که به ما محول شده است را از یک کار شاق و ترسناک، به تنها چیزی بدل کنیم که می‌دانیم چگونه باید با آرامش و با انرژی زیاد انجامش داد: همچون بخشی از یک بازی.

دلیل اصلی سستی ما ترسمان است. چیزی که ما به‌سرعت به آن برچسب تنبلی می‌زنیم در واقع نشانه و پیامدِ اضطراب است.

از اشکال پویای تعلل، اعتیاد پیداکردن به کاری‌ست که ما را از انجام کار دیگری بازمی‌دارد. ممکن است اسیر اینترنت شویم و اخبار را با فاصله زمانی ۴ دقیقه چک کنیم تا اخبار مربوط به خودمان را دور نگه داریم. ممکن است بی‌شمار ورزش خسته‌کننده انجام دهیم و خود را از پا درآوریم به این امید که بخشی از صداهای ذهنمان را نشنویم. بعد از این موارد به تعللی می‌رسیم که با فعالیت بیش از حد همراه است. در این نوع تعلل، ما با عصبانیت بر روی برخی پروژه‌ها کار می‌کنیم تا دیگر وظایف سخت‌تر را انجام ندهیم. سرمان شلوغ است و در ظاهر کارا و مفید هستیم اما در واقع همچنان برای انجام وظایف اساسی میل و رغبتی نداریم، همانند کسی که کل بعدازظهر را به ساختمان روبه‌رو خیره شده است.