بریده‌هایی از کتاب تمرین

جاستین ماسک، نویسندهٔ کانادایی، به ما یادآوری می‌کند که برای قاطعانه و سخاوتمندانه «نه» گفتن، باید چیزی برای «بله» گفتن داشته باشیم و تعهد ما به ممارست به آنچه باور داریم، منشأ این بله است.

اما تنها راه تعهد به هدف، شروع کردن است.

در پی تضمین و اطمینان بودن بیهوده است و تمرکز بر نتایج به ازای قربانی کردنِ فرآیند، میان‌بری است که فقط کار شما را خراب می‌کند.

تمرینِ انتخاب خلاقانه مداومت می‌طلبد. این کار تعهد به یک روند است، نه به‌سادگی منتظر ماندن برای نتیجه بعدیِ فهرست

«کاری را که انجام می‌دهی، دوست داشته باش!» شعار افراد حرفه‌ای است

«کاری را که دوست داری، انجام بده!» برای آماتورهاست.

اگر می‌خواهید داستان خود را تغییر دهید، ابتدا اعمال خود را تغییر دهید.

اما منتظر احساسات بودن، انتظاری تجملی است که وقتِ آن را نداریم.

برای کارهای مهم، دستورالعمل‌ها هرگز کافی نیستند. پاداش کارهایی که ما خودمان می‌خواهیم انجام دهیم، از این حقیقت سرچشمه می‌گیرد که هیچ تضمینی وجود ندارد؛ که راه روشن نیست؛ که ما نمی‌توانیم

کار ما باید پرتاب کردن باشد و اگر آن را به‌درستی انجام دهیم، گرفتن هم خودبه‌خود درست می‌شود.

ما برای شروع، به جای چندین توپ، فقط با یک توپ شروع می‌کنیم. فقط پرتاپ می‌کنیم و هیچ گرفتنی در کار نیست: پرتاب / افتادن، پرتاب / افتادن، پرتاب / افتادن. بیست‌بار توپ را از دست چپ پرتاب می‌کنیم و هر بار فرود آن را تماشا می‌کنیم.

شاید بهتر باشد به جای انجام‌دادن یک سری مراحل از پیش تعیین‌شده، درک کنیم که اکنون جهان واقعاً بر چه مبنایی کار می‌کند

شدنی است. مردمی که پیش از ما آمدند توانستند برخیزند، سخن بگویند و تفاوت ایجاد کنند؛ درحالی‌که سفر هرکس منحصربه‌فرد اوست، هرکسی از یک الگو پیروی می‌کند _ و هنگامی که شما آن الگو را بیابید، دیگر از آنِ خودتان خواهد بود.

نابغه کسی است که خودش را بیشتر از همه دوست دارد.

تمرین خودِ نتیجه است

کار، زیرا این یک سرگرمی نیست. ممکن است فعلاً برای این کار پولی دریافت نکنید، شاید امروز نه، اما درنهایت به عنوان یک فرد حرفه‌ای به پول هم دست خواهید یافت. فقط اندیشه کافی نیست، بهانه‌گیری ممنوع است و کار دلیل حضور شما در اینجاست

خلاقانه، زیرا شما در یک سیستم چرخ‌دنده‌ای، فقط یکی از چرخ‌دنده‌ها نیستید. شما خالق هستید، حلال مشکلات هستید، رهبری بلندنظرید که با آفرینشِ راهی جدید، همه‌چیز را بهتر می‌کند.

«یکی از مشکلات هنر این است که خود- مدعی است؛ یعنی هرکسی می‌تواند خودش را هنرمند خطاب کند. حقیقت این است که هنرمندان بسیار کمی وجود دارند. [ساختن دنیا به مکانی بهتر از طریق هنر] بالاترین دستاورد این تخصص است. تشخیص اینکه همه‌چیز در شما خلاصه نمی‌شود و شما می‌توانید یک کارکرد جمعی داشته باشید که از آن برای خدمت به مردم و کمک به گرد هم آمدن آن‌ها استفاد کنید. درک کردن این نکته برای مردم به‌ویژه در جامعهٔ سرمایه‌داری بسیار مهم است.»

در میان هیاهوی پیرامون ما، حقیقتی دیرین درباره خلاقیت گم شده است: این‌که خلاقیت نتیجه تمایل است؛ تمایل به یافتن حقیقتی جدید، حل مشکلی قدیمی یا خدمت به شخصی دیگر. خلاقیت یک انتخاب است، رعدوبرق نیست که از آسمان بیاید. برای هریک از ما راهی برای انجام یک کار خلاقانه وجود دارد؛ تمرینی که فرآیند خلقت برای خدمت بیشتر و بهتر را فراهم می‌آورد. تمرین وسیله‌ای برای رسیدن به نتیجه نیست، تمرین خودِ نتیجه است؛ زیرا کارهای ما همان چیزی است که می‌توانیم کنترل کنیم. تمرین کردن مستلزم آن است که ما متعهدانه به روند کار موردنظر خود نزدیک‌تر شویم. این اذعان می‌کند که خلاقیت یک رویداد نیست، بلکه صرفاً کاری است که ما انجام می‌دهیم، چه حال‌وحوصله داشته باشیم و چه نداشته باشیم.

اشتیاق ما همان کاری است که برای انجام‌دادن آن به خودمان اعتماد کرده‌ایم، به همین سادگی.